Bacillus Kocha: opis bakterii, metody przenoszenia

Bacillus Kocha to bakteria należąca do rodzaju Mycobacterium. Istnieje wiele jego podgatunków, chorobotwórczych dla zwierząt i ludzi. Bacillus jest częściej przenoszony przez unoszące się w powietrzu kropelki, ale możliwe są inne opcje dystrybucji. Bacilli są wysoce zjadliwe i potrafią przystosować się do nowych warunków, dlatego szybko nabierają oporności na leki.

Informacje o różdżce Kocha

Mykobakterie są klasyfikowane jako gram-dodatnie i mają pewne właściwości grzybów.

Tak więc po wysianiu na pożywce mikroorganizmy zaczynają absorbować tlen i tworzą mleczno-różową kolonię o szorstkiej powierzchni. Pręt odkryto ponad 100 lat temu, ale teraz trwają jego badania.

Rozwój choroby u ludzi wywołują tylko 3 rodzaje prątków:

• człowiek;
• zwyżkowy;
• mediator.

W 90% przypadków pałeczka niszczy układ oddechowy. Rzadsza lokalizacja pozapłucna z wyraźnymi oznakami uszkodzenia przewodu żołądkowo-jelitowego, układu moczowo-płciowego, elementów układu mięśniowo-szkieletowego itp.

Historia odkrycia przez naukowców

W pismach Hipokratesa były oznaki ciężkiej choroby płuc, która wystąpiła u młodych ludzi. Ten naukowiec nadał nazwę patologii - gruźlica. Choroba jest szeroko rozpowszechniona w Eurazji, Afryce i Indiach. W Rosji do XIX wieku. choroba została nazwana konsumpcją.

Wielu naukowców próbowało ustalić etiologię tej śmiertelnej choroby, która często stawała się przyczyną śmierci młodych ludzi. Przez pewien czas uważano, że patologia jest dziedziczna, ponieważ często zdarzało się, że objawy uszkodzenia płuc prędzej czy później pojawiły się u członków tej samej rodziny.

Patogenny Bacillus został zidentyfikowany dopiero w 1882 roku. dzięki wieloletniej pracy niemieckiego mikrobiologa Heinricha Hermanna Roberta Kocha. Mikroorganizm otrzymał swoją nazwę na cześć odkrywcy. Aby zidentyfikować zakaźny patogen, specjalista przez długi czas pobierał skrawki tkanek od osób, które zmarły z powodu uszkodzenia płuc.

Podczas pracy z materiałem mikrobiolog korzystał z mikroskopu Levenguk. Po wielu niepowodzeniach naukowcowi udało się wyizolować żywe bakterie, zaszczepić je na pożywce w celu uzyskania czystej kolonii, a następnie przeprowadzić eksperymentalne zakażenie myszy laboratoryjnej. Za wykonaną pracę Koch w 1905 r. otrzymał Nagrodę Nobla.

Jak wygląda prątka?

Różdżka Kocha ma wydłużony, zakrzywiony lub prosty kształt. Jego rodzaj zależy od warunków środowiska zewnętrznego. Wielkość pałeczki osiąga 10 mikronów długości i 0,5 mikrona średnicy. Mycobacterium pokryta jest wielowarstwową otoczką, która chroni jej wnętrze przed działaniem niekorzystnych czynników środowiskowych.

Ten pasożytniczy organizm to prokariota bez dobrze zdefiniowanego jądra i wysoko rozwiniętych organelli. Komórka zawiera około 90% wody. Ponadto zawiera minerały, białka, tłuszcze i węglowodany. Ściana składa się z 3-4 warstw. Wewnątrz pręcika określa się cytoplazmę i błonę.

Morfologia i skłonność do zmienności

Mycobacterium Koch są nitkowate i mają kształt litery L. Te mikroorganizmy są odporne na środowisko kwaśne. Zauważono zdolność sztyftu do zachowania koloru w środowisku alkalicznym i alkoholowym. Efekt ten jest wynikiem obecności w komórce tłuszczów, specjalnych wosków i kwasu mykolowego.

Przez długi czas uważano, że Bacillus jest stabilna, ale później to stwierdzenie zostało obalone. Mykobakterie są bardzo zmienne i potrafią przystosować się do różnych warunków.

Ta funkcja pomaga prątkowi przystosować się do działania leków.

Fizjologia bakterii

Mykobakterie nie mają wici, dlatego są nieruchome. Czas życia kija zależy od warunków środowiskowych. Rośnie i rozwija się od 14 do 18 godzin. Następnie następuje podział.

Reprodukcja drobnoustroju chorobotwórczego rozpoczyna się od deformacji błony w kierunku cytoplazmy z dalszym tworzeniem przegrody wewnątrzkomórkowej. Zawartość sztyftu podzielona jest na 2 części. Następnie powstaje komórka potomna, która po dojrzewaniu zostaje oddzielona. Mykobakterie mogą długo żyć w środowisku zewnętrznym.

W ciemnych miejscach o dużej wilgotności, pod warunkiem utrzymania stabilnej temperatury +23 °C, można je przechowywać do 7 lat.

Bacillus najlepiej rozmnaża się w temperaturze + 37... + 42 ° C.

Mycobacterium Koch ma specyficzne i wspólne antygeny, reprezentowane przez fosfatydy, lipidy, białka i polisacharydy. Do aktywnego podziału mikroorganizmy potrzebują tlenu. Jednak w niesprzyjających warunkach pałeczki mogą żyć w środowisku pozbawionym powietrza.

Wysoka odporność prątków na działanie czynników środowiskowych wynika z jej złożonego metabolizmu. Opisano już co najmniej 100 reakcji enzymów powstających wewnątrz mikroorganizmu. Trójwarstwowa powłoka zewnętrzna może rozkładać substancje toksyczne, a także jest zdolna do niszczenia makrofagów, które po dostaniu się do organizmu człowieka stanowią pierwszą przeszkodę dla infekcji. Na złożony metabolizm wskazuje również zmiana kształtu nitkowatego na kształt litery L. W tej formie sztyft może wytrzymać nawet 10 lat.

Sposoby przenoszenia prątków

Większość ludzi ma w organizmie prątki, ale silna odporność jest w stanie tłumić aktywność patogennej mikroflory, zapobiegając jej niekontrolowanemu namnażaniu.

Najczęściej infekcja człowieka następuje poprzez unoszące się w powietrzu kropelki. Jednocześnie źródłem patogennej mikroflory są osoby chorujące na otwartą postać gruźlicy i uwalniające prątki do środowiska podczas kaszlu, kichania itp. Często infekcja występuje podczas wspólnego mieszkania w pokoju z pacjentem lub podczas opieki nad pacjentem.

W około 5% przypadków zakażenie przenoszone jest drogą pokarmową, m.in. poprzez produkty spożywcze takie jak ser, mięso, mleko i twarożek. Zakażenie jest możliwe poprzez długotrwały kontakt z chorymi na gruźlicę, psami, kotami i krowami.

Czynnikiem sprawczym tego, czym jest choroba

Mycobacterium Koch powoduje gruźlicę u ludzi i niektórych gatunków zwierząt. Rozwój patologii po wniknięciu prątka do organizmu występuje tylko w 10% przypadków. Wyraźne objawy gruźlicy najczęściej występują u osób, które przez długi czas miały kontakt z pacjentami z otwartą postacią choroby.

Ważnym warunkiem rozwoju patologii jest stłumiony stan mechanizmów obronnych.

Uprawa pałeczek Kocha

Mykobakterie Kocha są dobrze wybarwione wszystkimi barwnikami stosowanymi w praktyce laboratoryjnej. Najczęściej jednak stosowane są metody Grama, Ziehl-Nielsena i Spenglera. Bakterie w rozmazie występują w parach, pojedynczo i w grupach. Przy uprawie w warunkach laboratoryjnych często stosuje się podłoże Lowenstein-Jensen, ponieważ jest ono uniwersalne. Rzadziej stosuje się pożywkę Finn-II.

Kolonie rosną powoli. Pierwsze pojawiają się w ciągu 35-60 dni. W większości przypadków materiał pobrany od pacjenta jest szczepiony na kilku podłożach jednocześnie, aby uzyskać dokładniejszy wynik. O tworzeniu kolonii świadczy pojawienie się na powierzchni ciekłego medium specjalnego suchego filmu. Z biegiem czasu gęstnieje i staje się bardziej szorstki. W przyszłości powstają pagórki. Film stopniowo opada na dno pojemnika z pożywką.

Czas działania różdżki Kocha

Zdolność prątków Kocha do reprodukcji zależy od warunków środowiskowych, dostępności składników odżywczych, warunków temperaturowych itp. Szybkość podziału pręta wewnątrz żywego organizmu i na zewnątrz jest różna.

W żywym organizmie

Środowisko wewnętrzne organizmu człowieka lub zwierzęcia nie jest dobre dla prątków gruźlicy, ponieważ temperatura jest zbyt wysoka. Jednak bakterie potrafią przystosować się do tych warunków. Jest to ułatwione dzięki obfitości składników odżywczych. Po dostaniu się do organizmu prątki mogą przez długi czas pozostawać w stanie nieaktywnym, więc układ odpornościowy na nią nie reaguje. Ponadto gęsta powłoka zewnętrzna chroni bakcyla przed bakteriofagami.

W środowisku zewnętrznym

Mikroorganizmy w środowisku zewnętrznym mogą żyć bardzo długo. Mykobakterie z cząsteczkami śluzu uwalnianymi podczas kaszlu i kichania na powierzchni ubrań, mebli, klamek utrzymują się do 6 tygodni. W kurzu na zewnątrz przy braku bezpośredniego światła słonecznego są żywotne do 30 dni.

W chłodnej wodzie prątek gruźlicy trwa do 5 miesięcy, w ziemi - do sześciu miesięcy, aw oborniku - do 15 lat. Niskie temperatury zimą nie wpływają na prątki.

Ten szkodliwy mikroorganizm boi się bezpośredniego światła słonecznego. Światło ultrafioletowe szybko zabija patyk.

W ciepłym, wilgotnym środowisku bakteria jest w stanie utrzymać żywotną aktywność nawet przez sześć miesięcy. W mleku i maśle sztyft utrzymuje się do 18 dni. W mrożonym mięsie - do 10 miesięcy. W warunkach laboratoryjnych ustalono, w jakiej temperaturze umiera mikroorganizm: po podgrzaniu pożywki do + 70... + 80 ° C wystarczy na to 30 minut, a podczas gotowania - kwadrans.

Więcej o gruźlicy u ludzi

Po zakażeniu prątkiem objawy kliniczne w większości przypadków nie są obserwowane natychmiast. Nasilenie infekcji następuje wraz ze spadkiem odporności pod wpływem niekorzystnych czynników na organizm człowieka. Istnieje kilka opcji przebiegu patologii, różniących się objawami. Obraz kliniczny w dużej mierze zależy od narządu, w którym powstaje pierwotne ognisko zapalne.

Formy choroby

Istnieją 2 formy gruźlicy - otwarta i zamknięta. W pierwszym przypadku pacjent ma charakterystyczne objawy, a prątki są aktywnie uwalniane do środowiska, co zwiększa ryzyko infekcji innych osób. Zamknięci pacjenci nie są zaraźliwi.

Ponadto wyróżnia się gruźlicę pierwotną i wtórną. Pierwszy termin odnosi się do przypadków, w których pacjent wykazywał oznaki infekcji na tle pierwotnego spożycia prątków do organizmu. Następnie reakcja zapalna wygasa, a choroba staje się utajona. Gruźlica wtórna rozwija się wraz z aktywacją istniejących bakterii na tle zaostrzenia przewlekłych patologii lub wpływu niekorzystnych czynników środowiskowych.

Gruźlica jest również podzielona w zależności od lokalizacji ogniska infekcji. Każda opcja ma swoją własną charakterystykę. Najczęstszą postacią jest płucna, która charakteryzuje się oznakami rozwoju procesu zapalnego w tkankach układu oddechowego.

Ponadto często obserwuje się uszkodzenie nerek przez prątki. W tym przypadku już we wczesnych stadiach patologii pojawiają się objawy ogólnego zatrucia, zaburzeń układu moczowego, bólu pleców itp. Mniej powszechna jest forma skórna, w której na skórze tworzą się zbite guzki i owrzodzenia. Możliwe jest uszkodzenie przewodu pokarmowego, kości itp.

Czas trwania okresu inkubacji

Czas trwania okresu inkubacji zależy od indywidualnych cech organizmu. Jeśli dana osoba ma dobrą odporność, będzie w stanie zwalczyć infekcję. Jeśli jednak mechanizmy obronne są osłabione, mikroorganizmy utrwalają się. W przypadku infekcji pierwotnej w większości przypadków okres inkubacji trwa od 2 tygodni do 1 roku. W pewnych warunkach pojawienie się pierwszych objawów zajmuje kilka lat.

Powody aktywacji

Głównym czynnikiem zapobiegającym aktywacji prątków jest utworzona odporność. Aby uruchomić mechanizmy ochronne, dziecko otrzymuje specjalną szczepionkę po urodzeniu i w wieku 7 lat. Jednak nawet to nie daje 100% gwarancji.

Do czynników, które negatywnie wpływają na organizm człowieka i przyczyniają się do aktywacji prątków należą:

• niedobór witamin, minerałów i białek;
• palenie;
• nadużywanie alkoholu;
• długotrwałe stosowanie niektórych leków;
• zaburzenia psychopatyczne;
• uraz itp.

Istnieje duże ryzyko zaktywowania gruźlicy, jeśli dana osoba mieszka w niesprzyjających warunkach sanitarnych, zwłaszcza jeśli w mieszkaniu lub domu znajduje się pacjent cierpiący na otwartą postać choroby. Infekcja jest łatwo przenoszona przez unoszące się w powietrzu kropelki.

Tak więc w kontakcie z pacjentami coraz więcej bakterii dostanie się do organizmu, co zwiększy ryzyko rozwoju patologii.

Manifestacje infekcji

Objawy kliniczne gruźlicy dzielą się na ogólne i lokalne. Pierwsze oznaki choroby są często trudne do odróżnienia od objawów wielu innych patologii zakaźnych. Ogólne objawy powstają z powodu rosnącego zatrucia organizmu.

Obejmują one:

• słabość;
• zwiększone pocenie się w nocy;
• gorączka;
• utrata apetytu;
• szybkie zmęczenie;
• pocenie się dłoni i stóp;
• niedokrwistość;
• apatia;
• utrata wagi;
• tachykardia itp.

Specjalne objawy miejscowe zależą od lokalizacji miejsca infekcji.

Z uszkodzeniem płuc, oskrzeli i opłucnej pacjent skarży się na:

• kaszel;
• separacja plwociny;
• krwioplucie;
• ból w klatce piersiowej;
• duszność itp.

W przypadku uszkodzenia nerek oddawanie moczu staje się bolesne i częstsze. Przy rozległym procesie zapalnym pojawia się dyskomfort w dolnej części pleców. Mogą wystąpić ataki kolki nerkowej. Kiedy kości ulegają zakażeniu w obszarze dotkniętych elementów, pojawia się silny zespół bólowy. Uszkodzone struktury stają się kruche, zwiększając ryzyko złożonych pęknięć.

Wraz ze skórną postacią choroby na powłokach szyi, twarzy, a także na błonie śluzowej oczu i ust tworzą się żółto-pomarańczowe łuszczyce o średnicy do 0,75 mm. W przyszłości mogą się łączyć. Kiedy te wady są uszkodzone, pojawia się ból i krwawienie.

Leczenie choroby

Fthisiatra określa, jak leczyć gruźlicę u pacjenta po kompleksowej diagnozie. Mykobakterie są często oporne na poszczególne leki przeciwbakteryjne, dlatego zalecany jest schemat obejmujący kilka leków działających przeciwko prątkowi.

Najczęściej stosowany do tłumienia tych mikroorganizmów:

1. Ryfampicyna.
2. Ofloksacyna.
3. Izoniazyd.
4. Amikacyna.
5. Streptomycyna.

Terapia antybiotykowa trwa od 2 do 6 miesięcy. W niektórych przypadkach zalecany jest dłuższy kurs. Aby chronić wątrobę przed toksycznym działaniem leków, pacjenci muszą przyjmować hepatoprotektory.

Ta grupa leków obejmuje:

1. Niezbędne.
2. Carsil.
3. Fosfogliw itp.

Aby znormalizować przewód pokarmowy i przywrócić mikroflorę, przepisywane są probiotyki:

1. Maxilac.
2. Acipol.
3. Hilak Forte.

W celu przyspieszenia zahamowania zakażenia gruźlicą zaleca się immunomodulatory:

1. Likopid.
2. Polioksydonium.
3. Imunorix.

Aby wyeliminować gorączkę, złagodzić ból i stłumić proces zapalny, przepisywane są NLPZ, w tym:

1. Nimesulid.
2. Ibuprofen.
3. Nurofen itp.

Ponadto, aby poprawić ogólną kondycję organizmu i wzmocnić układ odpornościowy, wymagane jest przyjmowanie kompleksów multiwitaminowych. Gruźlicę często komplikuje niedożywienie, dlatego pacjentom zaleca się delikatną dietę bogatą w składniki odżywcze. Terapię lekową uzupełnia terapia ruchowa.

Lekkie ćwiczenia poprawią Twoją ogólną kondycję. Wskazane jest regularne chodzenie na świeżym powietrzu i wykonywanie ćwiczeń oddechowych.

Odporność na kij Kocha

Mykobakterie są wysoce odporne na różne czynniki egzogenne. Ułatwia to gęsta powłoka zewnętrzna. Są chronione przed uszkodzeniami mechanicznymi i działaniem wielu chemikaliów. Pałeczki pozostają żywotne po schłodzeniu i podgrzaniu. Nie wysychają. W takim przypadku bakterie giną podczas długotrwałego zamrażania i gotowania.

Wrażliwość na różne wpływy

Badania laboratoryjne pozwoliły określić stopień wrażliwości prątków na wpływ różnych czynników środowiska zewnętrznego i wewnętrznego.

Śmiertelna temperatura

W przypadku sztyftów temperatury powyżej +60 ° C są już krytyczne. W takich warunkach bakterie zaczynają umierać w ciągu 20-30 minut. Podczas gotowania wystarczy kwadrans. Ponadto śmierć drobnoustrojów obserwuje się, gdy pożywka jest zamrożona do -50 ° C.

Antybiotyki i inne leki

Bacillus szybko staje się odporny na działanie antybiotyków. Jeśli wcześniej do zniszczenia prątków wystarczył tylko jeden lek, teraz przepisuje się kilka leków.

Substancje chemiczne

Sztyft ma niską odporność na nadtlenek wodoru i środki dezynfekujące zawierające chlor. Obróbka powierzchni tymi produktami pomaga zabijać bakterie.

Inne warunki śmierci prątka Kocha

Sztyft nie toleruje działania promieniowania ultrafioletowego, dlatego do czyszczenia pomieszczeń zaleca się kwarc. Ponadto śmierć prątków obserwuje się w warunkach niskiej wilgotności. Suche środowisko zapobiega rozwojowi mikroorganizmów.

Metody diagnostyczne

Aby potwierdzić diagnozę, przeprowadza się szereg testów i badań. Przede wszystkim wykonuje się bakterioskopię. Polega na badaniu plwociny pod mikroskopem. Inokulacja bakteryjna pomaga wyizolować czystą kulturę. Dodatkowo barwienie odbywa się według Grama lub Much-Weissa. Często przeprowadza się PCR w celu potwierdzenia obecności prątków w ludzkim ciele. Jest to szybki test, który pomaga szybko postawić diagnozę. Często przepisywane są ogólne i biochemiczne badania krwi i moczu.

Wymagane są dodatkowe badania w celu wyjaśnienia charakteru uszkodzenia tkanki narządu, w którym powstało pierwotne ognisko zapalenia.

Jeśli występują oznaki uszkodzenia płuc, wyznaczyć:

• fluorografia;
• radiografia;
• CT.

Badania te pomagają zidentyfikować ogniska infekcji w układzie oddechowym. W przypadku uszkodzenia nerek zaleca się badanie ultrasonograficzne. Gdy na skórze tworzą się guzki, wymagane jest badanie dermatologa. Płyn nagromadzony wewnątrz guzków jest badany w celu identyfikacji patogenu. W rzadkich przypadkach wykonuje się biopsję w celu dalszej histologii pobranych skrawków tkankowych.