Synergizm w farmakologii. Co to jest, rodzaje, przykłady leków

Aby osiągnąć jak najbardziej pozytywny wynik leczenia farmakologicznego przyjętego we współczesnej farmakologii, coraz częściej stosuje się efekt synergiczny. Zjawisko to może przejawiać się w dwóch formach: nasilenia i sumowania efektów. Przy odpowiedniej kombinacji leków możesz spowolnić uzależnienie organizmu od antybiotyki, zmniejszają prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych i poprawiają stan wewnętrzny narządy, tkanki.

Samoleczenie jest obarczone rozwojem poważnych powikłań. Na przykład leki przeciwdepresyjne mogą: kilkakrotnie w celu wzmocnienia końcowego efektu terapeutycznego, a także zwiększają prawdopodobieństwo negatywnego wpływu na organizm leków antycholinergicznych i przeciwhistaminowych. Aby przejść skojarzoną terapię lekową, pacjentowi należy przypisać kompleks badanie ciała, aby lekarz prowadzący prawidłowo postawił diagnozę i sporządził indywidualny schemat leczenie.

Definicja

Synergizm w farmakologii to jednoczesne działanie kilku substancji jednocześnie na pewien proces patologiczny. Dzięki interakcji leków w medycynie tradycyjnej możliwe jest osiągnięcie pozytywnego wyniki w przypadkach, gdy stosowane oddzielnie leki okazały się nieskuteczny.

W sumie zwyczajowo rozróżnia się 4 rodzaje interakcji leków:

• Chemiczny.
• Farmakodynamika.
• Fizykochemiczne.
• Farmakokinetyka.

W wyniku reakcji chemicznej między lekami powstają nowe substancje, które charakteryzują się zupełnie inną aktywnością biologiczną.

Na przykład, jeśli pacjent przyjmuje jednocześnie wapń i tetracykliny, powstaną nierozpuszczalne kompleksy, które praktycznie nie zostaną wchłonięte w jelicie.

Leki, które mają odczyn zasadowy, są neutralizowane w środowisku kwaśnym, tracąc 100% swojej aktywności terapeutycznej. Z tego powodu zabrania się wchodzenia do pacjenta z roztworem benzoesanu kofeiny sodowej jednocześnie z chlorowodorkiem nowokainy.

Interakcje leków
Lek 1	Lek 2	Wynik
Doustne leki hipoglikemizujące	NLPZ	Wypieranie drugiego leku przez białka osocza, wzmocnienie efektu hipoglikemicznego
Fenylobutazon	Spowolnienie metabolizmu w piekarniku, zwiększenie efektu hipoglikemicznego
Aminoglikozydy	NLPZ	Upośledzone wydalanie aminoglikozydów przez nerki, wzrost ich stężenia we krwi
Digoksyna	NLPZ	Zmniejszone wydalanie digoksyny przez nerki (znaczne zmniejszenie GFR), zwiększone stężenie glikozydów nasercowych
Pośrednie antykoagulanty	NLPZ	Wypieranie składników NLPZ z białek osocza, wzmocnienie działania przeciwzakrzepowego. Istnieje ryzyko krwawienia wewnętrznego
Fenylobutazon	Spowolnienie metabolizmu w wątrobie, zwiększenie efektu przeciwzakrzepowego
Preparaty litowe	NLPZ	Zaburzone wydalanie litu przez nerki, zwiększające jego toksyczność i końcowe stężenie w osoczu krwi
Metotreksat	NLPZ	Zmniejszenie ekstrakcji nerkowej metotreksatu, wzrost jego zawartości we krwi. Dodatkowo toksyczność leku wzrasta o 60%
Fenytoina	Fenylobutazon	Spowolnienie metabolizmu, zwiększona toksyczność i całkowite stężenie fenytoiny w osoczu krwi, nasilony efekt terapeutyczny

Farmakodynamiczna zasada interakcji leków wynika z ich wpływu na niektóre receptory. Wiele leków po połączeniu zmienia swoje właściwości. Jeśli leki przepisane pacjentowi wpływają na ten sam receptor, mówimy o interakcji bezpośredniej, we wszystkich innych sytuacjach - pośredniej.

Podczas stosowania leków, które działają uspokajająco na ośrodkowy układ nerwowy (na przykład środki uspokajające, przeciwpsychotyczne), w trakcie można zmniejszyć dawkę znieczulenia ogólnego o 30-40% znieczulenie. Efekt ten wynika z nasilenia (jeden lek wzmacnia efekt terapeutyczny innego).

Jako przykład fizykochemicznej interakcji leków można wziąć pod uwagę zdolność węgiel aktywny do adsorbowania toksyn na jego powierzchni, zmniejszając w ten sposób prawdopodobieństwo ich przenikania do organizm. Ta właściwość enterosorbentu jest aktywnie wykorzystywana w medycynie tradycyjnej w celu normalizacji stanu pacjenta, gdy szkodliwe substancje dostają się do przewodu pokarmowego.

Interakcja farmakokinetyczna leków jest dopuszczalna tylko w procesie dystrybucji i biotransformacji. Intensywność wchłaniania składników leku może zmieniać te leki, które wpływają na ruchliwość przewodu pokarmowego, poziom pH. Stosowanie leków zobojętniających kwas zmniejsza efekt terapeutyczny sulfonamidów i kwasu acetylosalicylowego. Ale difenina, która blokuje systemy transportu jelitowego, spowalnia wchłanianie kwasu foliowego.

Wyświetlenia

Synergizm jest szeroko rozpowszechnioną koncepcją w farmakologii, ponieważ zjawisko to opisuje zasadę interakcji między lekami, które mają inną zasadę działania. Istotny wzrost efektu hipotensyjnego może nastąpić po zastosowaniu inhibitorów ACE i antagonistów wapnia w wyniku ich wpływu na różne mechanizmy regulacji napięcia naczyniowego.

Aby bezpiecznie stosować kilka leków naraz, musisz upewnić się, że nie ma między nimi efektu antagonistycznego. Tylko dzięki racjonalnemu połączeniu leków możliwe będzie zmniejszenie ich dziennej dawki, dzięki czemu zminimalizowane zostanie również prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych.

W medycynie tradycyjnej zwyczajowo dzieli się synergię na kilka kluczowych kategorii:

• Kombinacje racjonalne. W skład terapii lekowej wchodzą środki farmakologiczne zwiększające bezpieczeństwo i skuteczność leczenia. W pierwszym przypadku agonista receptorów B-2-adrenergicznych Salbutamol w połączeniu z Euphyllin wzmacnia działanie rozszerzające oskrzela. Jednoczesne stosowanie kwasu acetylosalicylowego z omeprazolem zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia u pacjenta wrzodu żołądka.
• Nieracjonalne kombinacje. Ta kategoria obejmuje leki zmniejszające ogólną skuteczność farmakoterapii. Dzięki połączeniu inhibitorów ACE z aspiryną częstość hospitalizacji pacjentów znacznie wzrasta z powodu rozwoju niewyrównanej niewydolności serca. Dodatkowo następuje zmniejszenie efektu hipotensyjnego w nadciśnieniu tętniczym.
• Potencjalnie niebezpieczne kombinacje. Leki obniżają bezpieczeństwo farmakoterapii o 30-50%. Kiedy lekarz prowadzący przepisuje potencjalnie niebezpieczną kombinowaną terapię lekową, u 8-10% pacjentów pojawiają się niepożądane reakcje na lek.

Statystyki medyczne potwierdzają, że każdego roku około 80 000 pacjentów umiera z powodu niewłaściwie opracowanego leczenia skojarzonego.

Podsumowanie efektu

Dzięki prawidłowej kombinacji leków, końcowy efekt ukończonego kursu terapeutycznego będzie odpowiadać sumie efektów farmakologicznych każdego z leków przepisanych przez lekarza prowadzącego fundusze. Na przykład, jeśli pacjent z niewydolnością serca przyjmuje jednocześnie furosemid i kwas etakrynowy, jest to obarczone sumowaniem ich działania moczopędnego.

Działanie uczulające lub uczulające leków

W przypadku uczulenia w 95% przypadków pacjentom przepisuje się leki o różnych zasadach działania, co pozwala wzmocnić działanie farmakologiczne tylko jednego ze stosowanych leków. Na tej zasadzie opiera się pozytywny efekt terapeutyczny mieszaniny polaryzacyjnej, który jest bardzo potrzebny w leczeniu ostrego zawału mięśnia sercowego.

Aby poprawić stan pacjenta, stosuje się jednocześnie następujące leki:

• 5% roztwór glukozy (500 ml).
• Chlorek potasu 1,5 g.
• Insulina 6 jedn
• Siarczan magnezu 2,5 g.

Jeśli nie można użyć siarczanu magnezu i chlorku potasu, można je zastąpić roztworem Panangin (20 ml). Zasada działania mieszaniny polaryzacyjnej opiera się na tym, że insulina i glukoza zwiększają przepływ przezbłonowy jonów K+ wewnątrz komórki serca o 40%. Dzięki temu kardiologom udaje się nie tylko zapobiegać, ale także zatrzymywać poważne odchylenia rytmu serca.

Uczulająca zasada działania leków pozwala zwiększyć końcowe stężenie jonów żelaza w osoczu krwi pacjenta. Efekt ten osiąga się dzięki równoczesnemu stosowaniu witaminy C (kwasu askorbinowego) z tymi środkami farmakologicznymi, które zawierają żelazo.

Wzmocnienie efektu

W przypadku odpowiednich wskazań skojarzona terapia lekowa obejmuje leki, których połączenie może wzmocnić działanie farmakologiczne każdego z wspólnie przepisanych leki. Pacjent powinien być leczony pod nadzorem lekarza prowadzącego, ponieważ w tym przypadku istnieje duże prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych.

Maksymalny efekt nadciśnieniowy we wstrząsie anafilaktycznym można osiągnąć poprzez jednoczesne stosowanie agonisty alfa-adrenergicznego noradrenaliny i glikokortykosteroidu Prednizolon. Aby osiągnąć pozytywny efekt rozszerzający oskrzela w stanie astmatycznym, pacjentowi przepisuje się inhibitor fosfodiesterazy Euphyllin i Prednisolone.

Addytywne działanie leków

Synergizm w farmakologii to rodzaj interakcji o takiej samej lub zupełnie innej zasadzie działania środków farmakologicznych, w której końcowy efekt terapeutyczny terapii skojarzonej jest wzmocniony, ale wzrasta również prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych akcja. Dla każdego pacjenta opracowywany jest indywidualny schemat leczenia, ponieważ uwzględniany jest nie tylko wiek pacjenta i postać zdiagnozowanej u niego choroby, ale także obecność współistniejących patologii.

Addytywne działanie leków to rodzaj synergii, w której efekt końcowy działanie wszystkich jednocześnie stosowanych leków odpowiada aktywności każdej substancji w osobno. W celu bezpiecznego leczenia pacjentów z astmą oskrzelową pulmonolodzy włączają do skojarzonej terapii lekowej inhibitor fosfodiesterazy Teofilinę i B-2-adrenostymulant Salbutamol. Dzięki wykonanemu zabiegowi światło oskrzeli rozszerza się o 30-40%.

Funkcje na różnych etapach

Aby skojarzona terapia lekowa była nie tylko skuteczna, ale także bezpieczna, należy wziąć pod uwagę zasada interakcji leków na etapie wchłaniania, dystrybucji, biotransformacji, a także podczas wydalania z organizm. Dzięki odpowiedniej kombinacji leków można znacznie poprawić ogólne samopoczucie i jakość życia pacjenta, nawet przy ciężkich przewlekłych patologiach.

Faza ssania

Intensywność wchłaniania leków w przewodzie pokarmowym może się zmieniać pod wpływem innych leków. Jest to możliwe w przypadkach, gdy stosowane leki oddziałują ze sobą na poziomie chemicznym, a także zmieniają kwasowość treści żołądka i jelit. W farmakologii istnieją leki stymulujące i hamujące wchłanianie leków. Główne właściwości leków muszą być wskazane przez producenta w instrukcjach.

Maksymalne upośledzenie wchłaniania leku występuje, gdy jest aktywny i składniki pomocnicze jednego leku stają się nierozpuszczalne pod wpływem działania inny lek.

Na przykład makrolidy i fluorochinolony, ze względu na ich interakcję z żelazem, glinem, magnezem i wapniem, tworzą specyficzne kompleksy, które praktycznie nie są wchłaniane w jelicie. Cholestyramina zmniejsza wchłanianie cefaleksyny, klindamycyny, tyroksyny i tetracykliny o 90%.

Etap dystrybucji

Składniki stosowanych leków są rozprowadzane po całym organizmie przez krwioobieg. Skuteczność dystrybucji leku bezpośrednio zależy od stanu hemodynamiki w tkankach i narządach. Tak więc u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, przy zmniejszeniu pojemności minutowej serca, zmniejsza się perfuzja nerek, przez co pogarsza się skuteczność diuretyków pętlowych.

Jeśli interakcja leków występuje na etapie biotransformacji, wówczas stosowane leki mogą zmniejszać aktywność enzymów wątrobowych. W takim przypadku jeden lek może zwiększyć lub zmniejszyć skuteczność innego. Przestrzegając zalecanego dawkowania, można osiągnąć maksymalną synergię.

Niektóre leki są wydalane z organizmu w niezmienionej postaci, ale są też leki, które ulegają biotransformacji. Ta przemiana metaboliczna substancji chemicznych w związki bardziej hydrofilowe dzieli się na 2 kategorie - koniugację i przemianę metaboliczną.

Koniugacja to proces biochemiczny, dzięki któremu aktywnie działa różne rodzaje grup chemicznych cząsteczek endogennych znajomości.

Przemiana metaboliczna charakteryzuje się redukcją, utlenianiem lub hydrolizą leku przez mikrosomalne tlenki wątroby. W wyniku biotransformacji leki ulegają dramatycznym zmianom lub całkowicie tracą swoją aktywność farmakologiczną.

Etap wycofania

Synergizm w farmakologii to rodzaj interakcji leków, w której możliwe jest osiągnięcie maksymalnej wartości terapeutycznej efekt, który jest niezwykle ważny w leczeniu niewydolności serca, astmy oskrzelowej, wrzodów żołądka i dwunastnicy jelita. Po wydaleniu leki wchodzą ze sobą w interakcje, wpływając w ten sposób na wydzielanie kanalikowe, filtrację kłębuszkową i wchłanianie zwrotne.

Wiele leków zmniejsza szybkość filtracji kłębuszkowej poprzez zmniejszenie objętości krwi krążącej lub poprzez zmniejszenie napięcia tętnic nerkowych. To znacznie zwiększa stężenie leków, które są usuwane z organizmu przez filtrację bierną. 4

Jest to obarczone rozwojem wielu działań niepożądanych. Na przykład zmniejszenie szybkości filtracji kłębuszkowej, gdy furosemid jest przepisywany pacjentowi, prowadzi do zahamowania filtracji antybiotyków aminoglikozydowych, co zwiększa nefrotoksyczność.

Powoduje

We wszystkich obszarach medycyny tradycyjnej istnieje duże zapotrzebowanie na łączne stosowanie leków w celu osiągnięcia synergii (wzmocnienia efektu terapeutycznego leków). Tylko lekarz prowadzący powinien wybierać leki, biorąc pod uwagę wiek i ogólny stan pacjenta, postać zdiagnozowanej u niego choroby oraz obecność (brak) współistniejących powikłań. Z tego powodu samoleczenie jest surowo zabronione.

Aby osiągnąć następujące wyniki, stosuje się kombinację leków:

• Korekta głównego składu leku.
• Osiągnięcie maksymalnego efektu terapeutycznego.
• Zmniejszenie intensywności rozwoju odporności organizmu na antybiotyki.
• Jednoczesny pozytywny wpływ leków na różne tkanki i narządy.
• Zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych.

Głównym zadaniem skojarzonej terapii lekowej jest wybór leków w stosunkowo niskim dawkowanie neutralizujące mechanizmy antyregulacyjne jednego z leków fundusze. Synergizm pomaga poprawić skuteczność i tolerancję jednocześnie stosowanych leków.

W przypadku terapii skojarzonej w 95% przypadków pacjentom przepisuje się leki o innym mechanizmie działania. Na przykład w kardiologii odpowiednio dobrane leki pozwalają osiągnąć normalizację ciśnienia krwi, a także w jak największym stopniu wyeliminować kontrregulacyjne mechanizmy podwyższania ciśnienia krwi. Wadą terapii skojarzonej jest to, że w niektórych przypadkach pacjenci muszą przyjmować leki, które nie są potrzebne.

Wpływ na organizm

Leczenie skojarzone polega na jednoczesnym podaniu 2 lub więcej leków z różnych grup. Indywidualny schemat leczenia opracowany przez lekarza pozwala na uzyskanie szybszego, wygnanego efektu terapeutycznego. Jeśli pacjent będzie przestrzegał zalecanej dawki i częstotliwości podawania leków, prawdopodobieństwo progresji choroby i rozwoju powikłań jest zminimalizowane.

Serce

Łączne stosowanie leków w 99% przypadków jest przepisywane pacjentom z wysokim ryzykiem rozwoju powikłań sercowo-naczyniowych (udar, zawał serca), a także gdy niemożliwe jest osiągnięcie pożądanego efektu przy użyciu tylko jednego leku.

W kardiologii największe zapotrzebowanie na następujące kombinacje leków:

• Diuretyki tiazydowe i inhibitory ACE.
• Sartans (blokery receptora angiotensyny 2) i antagoniści wapnia.
• Diuretyki tiazydowe i antagoniści wapnia.
• Inhibitory ACE i antagoniści wapnia.
• Diuretyki tiazydowe i inhibitory receptora angiotensyny 2.

Liczne badania kliniczne wykazały, że jednoczesne stosowanie leków moczopędnych i przeciwnadciśnieniowych blokujących aktywność układ renina-angiotensyna-aldosteron, pozwala nie tylko poprawić funkcjonowanie układu sercowo-naczyniowego, ale także zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia o 90% działania niepożądane.

Narządy przewodu pokarmowego

Inhibitory pompy protonowej są zalecane do skutecznego leczenia choroby refluksowej przełyku. Ta kategoria obejmuje: Omeprazol, Rabeprazol, Pantoprazol. Leki te pomagają normalizować wydzielanie kwasu w żołądku.

Leki lipofilowe niezjonizowane są znacznie lepiej wchłaniane przez błonę śluzową przewodu pokarmowego niż leki hydrofilowe zjonizowane. Ketokonazol i inne leki przeciwgrzybicze (pochodne azoli) są nieskuteczne w przypadku stosowania z blokerami receptora histaminowego H2. Barbiturany są przepisywane razem z lekami zobojętniającymi kwasy, które mogą zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia zaburzeń snu u pacjenta o 99%.

Winkrystyna, cyklofosfamid i prokarbazyna hamują wchłanianie digoksyny, zmniejszając w ten sposób jej skuteczność. Dlatego gastroenterolodzy zalecają kupowanie Digoksyny w formie kapsułek. Stosowanie leków zobojętniających kwas pomaga zmniejszyć kwasowość żołądka. Ale takie preparaty zawierają sole metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych. Leki zobojętniające sok żołądkowy są przeciwwskazane w okresie ciąży, laktacji, a także w chorobie Alzheimera i przewlekłych zaparciach.

Leki przeciwwydzielnicze zmniejszają wytwarzanie kwasu solnego przez organizm. Prokinetyka pobudza ruchliwość żołądka i jelit, dzięki czemu leki z tej kategorii często włączana w skojarzoną terapię lekową w leczeniu wzdęć i jelit przeszkoda.

Tarczyca

Połączone terapia lekowa, która koniecznie zawiera w swoim składzie leki zawierające jod. Przyjmowanie preparatów magnezu i żelaza jednocześnie z lekami hormonalnymi może zmniejszyć aktywność tych ostatnich. Tyroksyna tworzy stabilne kompleksy z żelazem, co zmniejsza ostateczną absorpcję lewotyroksyny, która jest przepisywana pacjentom z pierwotną niedoczynnością tarczycy.

Prawidłowo dobrana terapia lekowa może zapobiegać powstawaniu wola związanego z niedoborem jodu w organizmie. Po zakończeniu leczenia w 90% przypadków możliwe jest przywrócenie naturalnej wielkości tarczycy.

Konsekwencje

Synergizm w farmakologii to zjawisko wzajemnego wzmacniania skuteczności stosowanych leków. Ale terapia lekowa będzie bezpieczna i skuteczna tylko wtedy, gdy przy opracowywaniu indywidualnego schematu leczenia zostaną wzięte pod uwagę wszystkie właściwości farmakologiczne określonych leków.

Stosowanie niezgodnych leków jest obarczone rozwojem następujących komplikacji:

• Pogorszenie układu sercowo-naczyniowego. Najczęściej u pacjentów diagnozuje się ostry obrzęk mózgu, zawał mięśnia sercowego, wzrost ciśnienia krwi do poziomów krytycznych.
• Zaburzenia w pracy narządów przewodu pokarmowego (obfita biegunka, krwawienie wewnętrzne, zaostrzenie wcześniej zdiagnozowanego zapalenia żołądka lub wrzodu).
• Reakcje alergiczne: skurcz oskrzeli, pokrzywka, obrzęk Quinckego, swędzenie i pieczenie skóry.
• Zaburzenia w pracy ośrodkowego układu nerwowego. Stan pacjenta może ulec pogorszeniu z powodu braku koordynacji ruchowej, halucynacji, psychozy, drżenia.
• Zaburzenia wątroby (np. zapalenie wątroby).
• Rozwój chorób układu krwiotwórczego.
• Zmniejszona ostrość wzroku, upośledzenie słuchu.
• Zaburzenia nerek (ostra niewydolność nerek).
• Krwawienie z macicy.
• Martwica tkanek jamy ustnej.

Z roku na rok w farmakologii pojawia się coraz więcej leków o niewłaściwym połączeniu które u pacjenta występują działania niepożądane o różnym nasileniu, a także rozwija się komplikacje. W niektórych przypadkach nieracjonalne stosowanie leków prowadzi do śmierci pacjenta.

Bezpieczny synergizm substancji leczniczych jest możliwy tylko w przypadku przygotowania indywidualnego schematu leczenia, lekarz kierował się zebraną anamnezą pacjenta, a także maksymalnie przestudiował wszystkie właściwości przepisanego leku leki. Samodzielne komponowanie terapii skojarzonej jest surowo zabronione, ponieważ zagraża to życiu.

Wideo synergii

Farmakodynamika w prostych słowach: