Terapia prowadząca dla dzieci z autyzmem. Co to jest, recenzje

Obecnie w leczeniu aktywnie stosuje się terapię trzymającą dzieci cierpiące na autyzm. Zgodnie z nazwą techniki, stan łagodzi przytulanie. Powszechnie wiadomo, że dzieciom autystycznym niezwykle trudno jest nawiązać kontakt z rodzicami. Ale w trakcie terapii udaje mi się zbliżyć i rozwiązać pewne problemy psychologiczne. Jest wielu krytyków takiego leczenia, którzy swoje stanowisko tłumaczą agresywną techniką wobec pacjenta.

Definicja terapii trzymającej

Terapia trzymania to technika, która ma na celu stworzenie dotykowego kontaktu między dzieckiem autystycznym a jego rodzicami. Uważa się, że w ten sposób można tworzyć tzw. podstawy przywiązania emocjonalnego. Jego istota polega na tym, że matka lub ojciec powinni siłą przytulać dziecko, aż przestanie się opierać i zacznie spokojnie przyjmować takie zdarzenia.

Autorem tej techniki, który opracował najbardziej dostępny kurs, jest M. Walijski. W Rosji skuteczność takich ćwiczeń również została oficjalnie potwierdzona. Psychofizjologia twierdzi, że prowadzenie terapii może znacznie złagodzić stan autystyczny i nauczyć go nawiązywania kontaktu wzrokowego i psychofizycznego z ojcem i matką.

Cele i zadania leczenia

Powrót w 1983 r. psychiatra Martha Welch rozpoczęła pracę nad stworzeniem terapii holdingowej. Głównym celem w tym czasie było przywrócenie emocjonalnego kontaktu dziecka z autyzmem z rodzicami. Jednak już wtedy koncepcja była dość kontrowersyjna.

Wydawało się, że winę za problemy zdrowotne dziecka ponosili sami rodzice. Ta świadomość została narzucona ojcu i matce. Zgodnie z tą koncepcją uznano, że zaburzenia emocjonalne u dziecka są spowodowane właśnie winą rodziców. W konsekwencji następuje awaria komunikacji emocjonalnej.

Ponieważ przywiązanie dziecka do rodziców kształtuje się przede wszystkim poprzez poczucie bezpieczeństwa, dzieciom z autyzmem bardzo trudno jest przekroczyć tę barierę. Marta uważała, że ​​dzieci z autyzmem nie są w stanie zaufać rodzicom ani odczuwać takich samych uczuć jak inne dzieci.

Również przy takiej diagnozie zaburzony jest rozwój społeczny i emocjonalny, który kształtuje się w zupełnie błędny sposób. Dziecko autystyczne nie jest w stanie spojrzeć rodzicowi w oczy, nie może właściwie się z nim przytulić i wchodzić z nim w interakcję. W związku z tym terapia trzymania pozwala wytworzyć wymuszony stres, który pomaga pokonać barierę autystyczną. Dzięki temu dziecko szybko zaczyna odczuwać spokój i uczy się komunikować z ojcem i matką.

Zwolennicy Marthy rozwinęli jej teorię, a także skłaniali się do przekonania, że ​​wczesny autyzm u dziecka może wystąpić, nawet jeśli środowisko miało na nie negatywny wpływ. Nie muszą być rodzicami. Jednak dziecko traci pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa, nawet jeśli nie ma na nim późniejszej presji. W rzeczywistości tacy pacjenci nie są w stanie prawidłowo zbudować swoich reakcji.

Wielu ekspertów uważa, że ​​dzieci autystyczne po prostu nie są w stanie samodzielnie rozwinąć nawet podstawowego zaufania. Ci pacjenci doświadczają silnej wrogości. Wydaje się, że nieustannie próbują oprzeć się otoczeniu.

Terapia prowadząca dla dzieci ma na celu pokazanie dziecku (nauczenie go na poziomie instynktownym), że ludzie wokół niego nie chcą go skrzywdzić. Metody interakcji zagranicznych specjalistów są nieco bardziej agresywne niż te, które rozwijają podobny kierunek w rosyjskiej psychologii.

Na przykład Maria Liebling oferuje bardziej miękką metodę powściągliwości w porównaniu z klasyczną terapią trzymania. We współpracy z innymi psychologami Maria opracowała nieco inne wyjaśnienie celów tej techniki. Leczenie ma na celu pokonanie bariery autyzmu. Jednak zabieg jest bardziej „oczyszczający”, to znaczy pozwala złagodzić stres emocjonalny, a także negatywność.

Ponadto Liebling ma na celu opracowanie nowych form interakcji emocjonalnej między rodzicami a niepełnosprawnymi dziećmi. W przeciwieństwie do klasycznej terapii trzymającej, Maria proponuje skupić się bardziej na komponentach rozwojowych.

Do zadań specjalisty psychologa prowadzącego ćwiczenia należą:

• Nauczenie rodziców prawidłowej interakcji z dzieckiem, u którego to zdiagnozowano.
• Nauczenie ojca i matki metod, które dodatkowo nauczą dziecko naśladowania, a następnie samodzielnego wykorzystania niektórych umiejętności.
• Prawidłowo rozwijaj zdolność empatii dziecka.

Przeciwwskazania do wstrzymania terapii

Istnieje wiele prac, które krytycznie opisują takie interakcje z dziećmi z autyzmem. Niektórzy krytycy leczenia nazywają to terapią szokową i twierdzą, że ma ona jedynie negatywny wpływ na stan pacjentów. Uważa się, że podczas takich wydarzeń dziecko nie jest świadome tego, co się dzieje, a jedynie myśli, że chce go skrzywdzić. Terapia trzymania może być w ogóle odbierana jako kara, powoduje u dziecka poważny dyskomfort, a nawet ból.

Eksperci obawiają się, że dziecko może w przyszłości popaść w depresję. Nie może to w żaden sposób pozytywnie wpłynąć na kształtowanie normalnych relacji z rodzicami. Po takich zajęciach, zwłaszcza prowadzonych przez niewykwalifikowanego specjalistę, pojawia się efekt odwrotny. Oznacza to, że dziecko zaczyna wykazywać coraz więcej uczuć niepokoju.

Większość psychologów identyfikuje tylko kilka oficjalnych przeciwwskazań do ćwiczeń.

Terapia trzymająca jest przeciwwskazana, jeśli:

• dziecko ma skłonność do napadów padaczkowych;
• rodzic lub dziecko cierpi na poważną chorobę, której zaostrzenie może nastąpić bezpośrednio podczas ćwiczeń;
• ojciec dziecka nie może brać udziału w terapii. Wynika to z faktu, że zbyt trudno jest wytrzymać takie ćwiczenia przy samym zwiększonym stresie. Z kolei psycholog nigdy nie powinien zastępować jednego z rodziców.

Takie wydarzenia nie mogą zostać przeprowadzone, jeśli rodzice zrozumieją, że nie są gotowi z psychologicznego punktu widzenia poradzić sobie z warunkami. Musisz również odmówić leczenia, jeśli dziecko jest nadmiernie podekscytowane, w stresującym stanie.

Co jest potrzebne do leczenia

Terapia trzymania dla dzieci powinna być prowadzona zgodnie z zasadami:

• Konieczne jest przygotowanie się do zabiegu, który może trwać do 4-5 godzin.
• W trakcie leczenia konieczne będzie prawidłowe i konsekwentne wykonywanie działań.
• Ważne jest, aby zdać sobie sprawę, że głównym celem ćwiczenia jest próba przełamania psycho-emocjonalnej bariery między rodzicem a dzieckiem z autyzmem poprzez stres i późniejszą relaksację.

Etap przygotowawczy jest bardzo ważny, w przeciwnym razie wynik nie zostanie osiągnięty. Podczas zajęć dziecko może zacząć się opierać, zachowywać agresywnie, krzyczeć.

Do zabiegu należy zająć wygodną pozycję, dlatego należy przygotować wygodne krzesło lub krzesło, na którym można długo siedzieć z dzieckiem w ramionach. Potrzebne będą także zabawki, książeczki z bajkami i wszelkie inne przedmioty, które uspokajają dzieci. Mogą być potrzebne, jeśli pacjent zaczyna się mocno opierać i zachowywać agresywnie.

Który specjalista wykonuje zabieg

Ćwiczenia prowadzi neuropsychiatra dziecięcy. Musi wytłumaczyć rodzicom, jak powinni się zachowywać, aby nawiązać kontakt z dzieckiem.

Neuropsychiatra może przeprowadzić różne procedury terapeutyczne:

Rodzaj leczenia	Krótki opis
Rozmowa psychoterapeutyczna	Pozwala zidentyfikować problemy. Podczas rozmowy dochodzi do silnego wyładowania emocjonalnego pacjenta. Po sesjach czuje się znacznie lepiej i pozbywa się stanu depresyjnego.
Introspekcja	Neuropsycholog zadaje pacjentowi pytania, które pozwalają mu zrozumieć przyczyny, które doprowadziły go do pojawienia się problemów psychicznych i dyskomfortu fizycznego.
Hipnoza	Wykwalifikowany neuropsychiatra może, wprowadzając hipnozę, uwolnić pacjenta od depresji, napadów paniki, obsesyjnych myśli i wielu innych.
Farmakoterapia	Specjalista może zalecić różne środki zaradcze, które mogą pomóc złagodzić objawy złożone. Neuropsychiatra może przepisać leki syntetyczne lub ziołowe.
Techniki psychoterapeutyczne	Neuropsycholog mogą wybierać spośród różnych technik, które, jego zdaniem, może mieć najlepszy efekt. Na przykład, prowadzi zajęcia z arteterapii, muzykoterapii, terapii holdingowej.

Etapy terapii trzymania dzieci z autyzmem

Istnieją trzy ogólnie przyjęte etapy, które są ważne, aby przejść podczas ćwiczeń.

Konfrontacja

Jest to bardzo początkowy okres, w którym dziecko bardzo aktywnie sprzeciwia się procedurze. Warto zauważyć, że z zewnątrz wydaje się, że dziecko przeżywa poważne niedogodności. Ale po pierwszej sesji, istnieje poczucie, że spodziewa się następnego takiego kontaktu z rodzicem. Jednak rozpoczynając kolejną sesję, może znów być bardzo zdenerwowany.

Odmowa

Ten etap nazywany jest również oporem. Nie chodzi już o emocjonalne, ale fizyczne zachowanie dziecka, które może zacząć gryźć, drapać i walczyć z matką, która go przytula. Jeśli tak się stanie, na tym etapie do procesu musi przyłączyć się ojciec dziecka. Na przykład poklep go po głowie, plecami bardzo lekkimi ruchami i spróbuj go uspokoić.

Pozwolenie

Terapia trzymania jest skuteczna, gdy dzieciom łatwiej jest przebywać w pobliżu rodziców. To ostatni etap leczenia. W jej trakcie dziecko całkowicie przestaje się opierać. Można przyznać, że pozwolenie nadeszło, gdy nawiązuje się kontakt wzrokowy z rodzicem. W takiej chwili dziecko zwykle się odpręża, a nawet może się uśmiechnąć.

Zmiany w zachowaniu można zauważyć po zmianie postawy. Jeśli dziecko zaczyna z zainteresowaniem patrzeć na twarz matki i ojca, jakby widział ich po raz pierwszy, jest to bardzo dobry wynik. Na tym etapie ważne jest utrzymanie efektu zabiegu. Aby to zrobić, rodzice muszą nadal rozmawiać z dzieckiem i koniecznie powiedzieć mu, jak bardzo go kochają, że takie wydarzenia są po prostu konieczne, aby poczuł się lepiej.

Czas trwania pierwszej sesji może potrwać do 4,5 godziny. Stopniowo mija coraz mniej czasu przed etapem rozwiązywania. Począwszy od drugiej lekcji zabieg rzadko trwa dłużej niż 2 godziny.

Zasady postępowania

Ćwiczenia przeprowadza się w następujący sposób:

1. Matka bierze dziecko na ręce, przytula i przytula. Najprawdopodobniej w takiej sytuacji pacjent z autyzmem będzie próbował się uwolnić.
2. Matka stara się uspokoić dziecko delikatnymi słowami. Jednocześnie ważne jest, aby mówić cicho i spokojnie o tym, jak go kocha i że on wiele dla niej znaczy.
3. Trzymanie dziecka trwa, dopóki się nie rozluźni i nie zacznie wykazywać braku strachu. Docelowo powinien całkowicie się uspokoić i przytulić do matki.

Ojciec pacjentki podczas sesji pomaga matce i wspiera ją moralnie w każdy możliwy sposób. Powinien mówić do dziecka bardzo cichym i spokojnym głosem. Powinniśmy spróbować mu wytłumaczyć, że takie leczenie jest bardzo ważne.

Po kilku takich sesjach zadanie staje się trudniejsze. Matka dziecka powinna próbować nauczyć je patrzeć jej prosto w oczy. Gdy tylko pojawi się kontakt wzrokowy, należy zacząć rozmawiać z dzieckiem. Nie będzie zbyteczne mówienie rymów i śpiewanie piosenek lub po prostu powiedzenie czegoś czułym głosem.

Choć na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie będzie rezultatu, po kilku sesjach dzieci z autyzmem wykazują pozytywną reakcję. Po tym, jak rodzice nauczą się prawidłowo prowadzić terapię trzymania, mogą samodzielnie (bez nadzoru specjalisty) wykonywać takie ćwiczenia w domu. Może to być bardzo pomocne w sytuacjach, gdy dzieci stają się nadmiernie niespokojne.

Jest jeszcze inny opis procesu, który jest również wykorzystywany podczas terapii:

1. Mama siedzi w wygodnej pozycji i kładzie dziecko na kolanach tak, aby jego twarze były na tym samym poziomie.
2. Nóżki dziecka owijają się wokół talii mamy, a ona z kolei przytula go z tyłu.
3. Przez kilka minut u dziecka pojawia się dość silna reakcja psychoemocjonalna. Ważnym zadaniem matki jest nie poddawanie się emocjom.

Pomimo tego, że dziecko próbuje wyrwać się z uścisku, i tak musisz spróbować go zatrzymać. W związku z tym będzie to wymagało użycia siły fizycznej. Bez tego nie da się zapewnić bliższego kontaktu.

Nie można przerwać terapii w momencie, gdy dziecko zaczyna się opierać. Ważne jest, aby pacjent był całkowicie zrelaksowany i zaczął odczuwać poczucie bezpieczeństwa. Przez pierwsze kilka tygodni, a czasem miesięcy, dzieci z autyzmem odczuwają poważny niepokój psychiczny, ponieważ nie rozumieją, do czego służą takie ćwiczenia. W tym okresie nie można przerwać terapii, bez względu na to, jak trudne jest to dla rodziców.

Czasami faza rozwiązywania nie dochodzi do samego końca. Podczas sesji dziecko może kilkakrotnie oprzeć się i zrelaksować. Kiedy pacjent się zrelaksuje, konieczne jest nauczenie się tego rozumieć. Z biegiem czasu matka uczy się kontrolować stres dziecka. W takich momentach trzeba nawet nalegać, aby dziecko uważnie patrzyło na matkę i jej słuchało. Chociaż spowoduje to bardziej gwałtowną reakcję, efekt końcowy będzie znacznie lepszy.

Gdy uda się nawiązać dobry kontakt z matką, ojciec może rozpocząć pracę z dzieckiem. W takim przypadku powinien już przytulić dziecko. Z biegiem czasu możesz nauczyć swoje dziecko komunikowania się. Ważne jest, aby on również był zaangażowany w rozmowę i opowiadał, jak się czuje, co chciałby zrobić, jakie ma fantazje. Im bardziej poznawcze są ćwiczenia, tym większą bliskość można osiągnąć.

Co możesz zrobić w terapii przytulania

Terapia holdingowa dla dzieci to zabieg, podczas którego można:

• Ucz się poezji, odgrywaj różne sceny. Na przykład, możesz pokazać swojemu dziecku gry „na wybojach”, „rails-rails” i inne zabawne gry.
• Rozważ zdjęcia, ciekawe zdjęcia.
• Wygłupiać się, robić miny.
• Naucz się liczyć na palcach.
• Pokaż karty dziecku. Możesz skomplikować zadanie, na przykład poprosić go, aby wskazał palcem określony przedmiot, zwierzę lub osobę.
• Naucz się sylab i nowych słów. Po nawiązaniu kontaktu wzrokowego możesz poprosić dziecko, aby powtórzyło po mamie.
• Masować lub lekko wcierać.
• Przytul i chowaj się pod kołdrą. Pozwala to na lepszą więź z rodzicem. Jednak takie czynności są dopuszczalne tylko wtedy, gdy dziecko jest już przyzwyczajone do terapii.
• Zrób plany na przyszłość, powiedz dziecku, jak dobra będzie jego przyszłość.
• Zapamiętaj zabawne doświadczenia z przeszłości.

Reakcja dziecka na terapię trzymania

Często początkowo dziecko zachowuje się dość agresywnie i nie postrzega rodziców właściwie. Jednak później zaczyna się odprężać i z każdą kolejną lekcją obserwuje się lepszy wynik.

Jeśli ćwiczenia zostały wykonane prawidłowo, to będą skuteczne i pozwolą w przyszłości na utrzymanie otrzymanego kontaktu z dzieckiem. Jeśli rodzice nie są psychicznie przygotowani na tak trudne wydarzenia, ryzykują przerwanie zabiegu z wyprzedzeniem.

Jest to obarczone bardzo poważnymi konsekwencjami. Jeśli dziecko nie osiągnie stanu relaksu i zaufania do rodzica, wszystkie kolejne manipulacje będą przez niego postrzegane bardziej agresywnie. Zacznie dostrzegać w rodzicach ludzi, którzy chcą go tylko skrzywdzić. Dlatego jeśli ojciec i matka nie są pewni, że nie są psychicznie gotowi, lepiej całkowicie odmówić leczenia.

Nowoczesna terapia trzymania może wydawać się traumatyczna dla dzieci. W takim przypadku możesz najpierw wypróbować mniej złożone leczenie. Na przykład niektórzy rodzice preferują terapię bajkową, muzykoterapię i wiele innych metod łagodzenia stanu dziecka z autyzmem.

Film o terapii trzymania

Plusy i minusy prowadzenia terapii dla autyzmu: