Łuk odruchowy źrenicy. Schemat, anatomia, fizjologia

Przekazywanie impulsów z fotoreceptorów siatkówki do zakończeń nerwowych mózgu i odruch źrenicowy przechodzący wzdłuż łuku refleksyjnego to dwie główne drogi, którym oko dostrzega zmiany w otoczeniu i reaguje na nie. Wiele sygnałów przetwarzania informacji jest skutecznie przekazywanych z rogówki do mózgu, a każde uszkodzenie szlaku odruchów źrenic może prowadzić do patologii wzrokowej.

Charakterystyka

W ciele występują pewne czynności, które są spontaniczne i nie wymagają przetwarzania w mózgu. Takie działania lub reakcje nazywane są działaniami odruchowymi.

Działania odruchowe to mimowolne działania, które występują bez świadomych procesów myślowych. Na przykład, gdy obce cząsteczki dostaną się do oka, łzy natychmiast je wypłukują (wydzielina gruczołowa).

Odruchy są dwojakiego rodzaju:

• Naturals to odruchy, które nie wymagają wcześniejszego doświadczenia ani treningu.
• Odruchy warunkowe to odruchy, które rozwijają się przez całe życie poprzez doświadczenie lub naukę.

Różnica między odruchem naturalnym a warunkowym:

Naturalny (prosty) odruch	Odruch warunkowy (nabyty)
Wrodzona, nie wymaga wcześniejszego doświadczenia.	Opracowany z doświadczenia lub nauki.
Bezpośrednio związane z bodźcem	Spowodowane stanem zupełnie innym niż bezpośredni bodziec początkowy.
Odruchy proste są podobne u wszystkich ludzi.	Różni się od osoby do osoby w zależności od szkolenia i doświadczenia.

Ścieżka, wzdłuż której impulsy nerwowe (podrażnienie) przechodzą do narządu wykonawczego, nazywa się łukiem odruchowym. Odruch źrenicy, którego łuk odruchowy podąża dość prostą ścieżką, jest reprezentowany przez szereg połączeń nerwowych.

Elementy łuku refleksyjnego:

• Receptor to cząsteczka białka, zwykle osadzona na powierzchni błony komórkowej komórki, która odbiera sygnały chemiczne z zewnątrz.
• Nerw czuciowy - przenosi wiadomość z neuronu czuciowego do rdzenia kręgowego.
• Centrum przekaźnikowe to pośredni neuron w rdzeniu kręgowym, który przekazuje impulsy z neuronu czuciowego do neuronu ruchowego.
• Nerw ruchowy - przekazuje wiadomość z rdzenia kręgowego do narządu wykonawczego, mięśnia lub gruczołu.
• Narząd sprawny (wykonawczy) - odbiera sygnał z nerwu ruchowego i działa zgodnie z nim.

Łuk refleksyjny można przedstawić w następujący sposób:

Bodziec -> receptor w narządzie zmysłu -> doprowadzające włókno nerwowe -> ośrodkowy układ nerwowy -> odprowadzające włókno nerwowe -> mięsień -> gruczoł.

Przy działaniach odruchowych łuk tworzą impulsy z receptora, które docierają do rdzenia kręgowego, oraz odpowiedni impuls odruchowy, który następnie jest wysyłany przez rdzeń kręgowy do mięśni. Impuls nie jest wysyłany do mózgu w celu skrócenia czasu odpowiedzi.

Mechanizm występowania

Odruch źrenicowy (łuk odruchowy pozwala źrenicy na zwężenie 0,5 s po skierowanym jasnym) światło) to reakcja, która kontroluje średnicę źrenicy, gdy jest ona wystawiona na światło o różnym stopniu intensywność. Pozwala to oczom przystosować się do jasnego lub przyćmionego światła.

Jeśli wejdziesz do pokoju i włączysz światło, wszystkie obiekty są wyraźnie widoczne. Po zgaszeniu światła, spojrzeniu w ciemność, człowiek wciąż może identyfikować różne obiekty w kosmosie. Chociaż może nie widzieć ich tak dobrze jak wcześniej, wystarczy, że nie potknie się w ciemności.

W ten sposób uczeń dostosowuje się do oświetlenia otoczenia, pozwalając widzieć zarówno w jasnych, jak i ciemnych pomieszczeniach. Reakcja źrenic to odruch, który dostosowuje średnicę źrenicy, gdy jest ona wystawiona na różne natężenia światła.

Funkcje i właściwości

Tęczówka zawiera dwa zestawy mięśni gładkich - mięśnie okrężne i promieniowe.

Okrągłe są ułożone w koncentryczne pierścienie wokół źrenicy, a promieniowe biegną promieniście. Te mięśnie są antagonistyczne.

Odruch świetlny źrenicy to odruchowe skurczenie i rozluźnienie antagonistycznych mięśni tęczówki w odpowiedzi na zmianę natężenia światła, która powoduje zmianę wielkości źrenicy.

Źrenica rozszerza się przy niskim natężeniu światła i kurczy się przy wysokim natężeniu światła. Pozwala to na dostanie się do oka wystarczającej ilości światła, co pozwala na widzenie przy słabym oświetleniu, podczas gdy filtrowanie nadmiaru światła przy dużym natężeniu światła, aby zapobiec uszkodzeniom; Siatkówka oka.

Kształt źrenicy normalnego ludzkiego oka pozostaje okrągły po zwężeniu lub rozszerzeniu. Zmiany kształtu, wielkości i szybkości reakcji źrenic mają znaczenie diagnostyczne w chorobach oczu.

Anatomia i struktura

Widzenie to złożony proces, który obejmuje skoordynowaną i jednoczesną aktywność mózgu i oczu. Światło wpadające do oka jest przekształcane w odpowiedź elektryczną zwaną impulsem nerwowym, który dociera do mózgu za pośrednictwem nerwu wzrokowego, aby stworzyć ostateczny obraz. Nerw wzrokowy to druga para nerwów czaszkowych, które przenoszą informacje wzrokowe z oka do mózgu.

Aby lepiej zrozumieć, jak światło przemieszcza się z siatkówki do mózgu, należy zrozumieć anatomię oka.

Do najważniejszych części oka należą:

• irys;
• rogówka;
• obiektyw;
• Siatkówka oka.

  

Oko lub gałka oczna znajduje się na orbicie, ale widoczny jest tylko przód oka:

• Biała część oka to twardówka, która jest widoczną częścią zewnętrznej warstwy gałki ocznej.
• Kolorowa część to tęczówka, która ma mały kształt w kształcie dysku z otworem zwanym źrenicą.
• Źrenica jest czarna, przez którą światło przechodzi do soczewki, która następnie skupia ją na siatkówce. W zależności od ilości padającego na nią światła kurczy się lub rozszerza.
• Przezroczysta warstwa zwana rogówką pokrywa tęczówkę i źrenicę. Rogówka jest jak kopuła wokół tęczówki, a za rogówką znajduje się płyn zwany ciecz wodnista, która pomaga oczyścić oczy i dostarcza niezbędnych składników odżywczych Substancje. Rogówka chroni również oko przed zanieczyszczeniami i urazami.
• Powieki i rzęsy działają ochronnie.

Ponieważ oko jest urządzeniem optycznym, ma złożone struktury:

• Obiektyw - naturalna soczewka - przyczepia się do mięśni mocnymi włóknami. Skurcz tych mięśni zmienia kształt soczewki. Promienie światła przechodzące przez źrenicę docierają do znajdującej się za nią soczewki. Zadaniem soczewki jest skupienie światła na siatkówce. Droga światła wpadającego do oka zmienia się (załamuje) w różnym stopniu w zależności od kształtu przedmiotu. Refrakcja pojawia się, gdy światło pada na różne środowiska. W oku światło przemieszcza się z powietrza do płynu rogówki, co powoduje zmianę jego ścieżki. Proces zmiany ścieżki światła nazywany jest akomodacją i pozwala oku skupić się na obiektach, które znajdują się blisko lub daleko.
• Siatkówka oka Jest najbardziej wewnętrzną światłoczułą tkanką układu wzrokowego. Siatkówka zawiera miliony komórek czuciowych, w tym światłoczułe komórki zwane fotoreceptorami, zwane pręcikami i czopkami. Te pierwsze pracują w słabym świetle i zapewniają czarno-biały kontrast, podczas gdy stożki działają w dobrze oświetlonym otoczeniu i są w stanie dostrzec różne kolory.

Odruch źreniczny, którego łuk odruchowy zaczyna się od fotoreceptorów siatkówki, jest normalną reakcją organizmu na podrażnienie. Załamanie wywołane przez soczewkę tworzy ostry obraz na siatkówce. Komórki czuciowe w siatkówce odbierają te sygnały świetlne i przekazują je do mózgu za pośrednictwem nerwu wzrokowego.

Główną rolą nerwu wzrokowego jest przekazywanie informacji wzrokowych z siatkówki do ośrodków wzrokowych mózgu za pomocą impulsów elektrycznych. Nerw wzrokowy składa się z komórek nerwowych i jest ważną częścią ośrodkowego układu nerwowego.

Mówiąc najprościej, sygnały nerwowe z pręcików i czopków są wysyłane do mózgu za pośrednictwem nerwu wzrokowego. Wewnątrz mózgu sygnały te są przekształcane w obrazy, które widzi człowiek. W ten sposób światło dociera do oka i przemieszcza się wzdłuż nerwu wzrokowego do mózgu, tworząc ostateczny obraz.

Reakcja oka na różne natężenia światła nie jest taka sama. Kiedy jasne światło jest kierowane bezpośrednio do oka, źrenica zwęża się niemal natychmiast, chroniąc w ten sposób siatkówkę przed niebezpiecznie jasnym światłem.

Z drugiej strony, w słabo oświetlonym miejscu źrenica rozszerza się, co pozwala na dostanie się większej ilości światła do oczu.

Głównymi graczami w wizji są pręty i stożki. Wędki są niezwykle skuteczne w słabym świetle, ponieważ nawet niewielka ilość światła może spowodować ich odpalenie. Są w stanie dokładnie wykryć światło, kontrast i ruch, ale nie mogą wykryć koloru.

Oko reguluje wpadające do niego światło, jak membrana aparatu.

Odruch źrenicowy to bardzo wyjątkowy i ciekawy sposób, w jaki oko rejestruje obrazy i kontroluje ekspozycję na światło. Podobnie jak aparat fotograficzny reguluje ilość wpadającego światła, co prowadzi do tworzenia obrazu przez mózg.

Struktura anatomiczna drogi wzrokowej jest reprezentowana przez szereg połączeń nerwowych.

Łuk odruchowy, którego część aferentna (wstępująca) zaczyna się od czopków i pręcików, przenosi informacje wzdłuż ścieżki wznoszącej się do mózgu.

Pierwsze kroki odruchu źrenicowego po drodze:

• Światło przechodzi przez rogówkę, komorę przednią, źrenicę, soczewkę i komorę tylną, ostatecznie docierając do siatkówki.
• Komórki fotoreceptorowe (pręciki i czopki) w zewnętrznych warstwach siatkówki przekształcają bodźce świetlne w impulsy nerwowe.
• Sygnały te są następnie przekazywane do komórek dwubiegunowych (neurony z 1 dendrytem i 1 aksonem), które oddziałują z komórkami zwojowymi (przekazują impulsy nerwowe). Te z kolei łączą się, tworząc głowę nerwu wzrokowego. Dysk wysyła impulsy do mózgu w celu dalszego przetwarzania i rozpoznawania obrazu.

Następne kroki:

• Nerw wzrokowy tworzy skrzyżowanie wzrokowe, które rozchodzi się na lewą i prawą drogę wzrokową.
• Włókna siatkówki znajdujące się obok strefy skroniowej nadal poruszają się wzdłuż ich boku, a nos (znajduje się z boku nosa) włókna siatkówki przecinają się z przeciwną stroną wzroku ścieżka.
• Przecięcie nerwów wzrokowych to struktura nerwowa, w której przecinają się włókna nerwu wzrokowego. Włókna są ułożone w taki sposób, że włókna nosowe po obu stronach przecinają się i przesuwają na przeciwną stronę mózgu. Włókna skroniowej połowy siatkówki pozostają po tej samej stronie, podczas gdy włókna połówki nosa są skrzyżowane. W rezultacie lewy przewód wzrokowy zawiera włókna nosowe prawego oka i skroniowe lewego oka. Po prawej - odpowiednio włókna nosowe lewego oka i włókna skroniowe prawego oka.
• Informacje z dróg wzrokowych są połączone ze sobą na płytce optycznej, a następnie sygnały przechodzą do obszar graniczny między śródmózgowiem a międzymózgowiem, gdzie jądra zaangażowane w analizę ruchu przedmioty.
• Każdy obszar przedotrzewnowy (graniczny) wysyła dwustronne sygnały do ​​jąder przywspółczulnych (gdzie znajdują się zwoje lub węzły nerwowe) śródmózgowia.

Włókna odprowadzające (zstępujące, przenoszące impulsy z kory mózgowej) poruszają się wzdłuż nerwu okoruchowego, która wysyła aksony (włókna nerwowe łączące różne komórki) bezpośrednio unerwiają mięśnie zwieracza irys. Skurcz mięśnia zwieracza tęczówki prowadzi do zwężenia źrenicy (źrenicy).

W słabym świetle włókna mięśniowe źrenicy kurczą się i rozszerzają. Mięśnie rozszerzacza źrenic są unerwione przez włókna współczulne nerwu rzęskowego.

Możliwe naruszenia

Odruch źreniczny, którego łuk odruchowy jest anatomicznym podłożem reakcji źrenicy na światło, wskazuje przede wszystkim na zdrowie oczu. Badania uczniów są ważną częścią rutynowych badań okulistycznych, neurologicznych i ogólnych.

Ze względu na bliskość dróg źrenic do różnych struktur anatomicznych dysfunkcja źrenicy może być spowodowana różnymi chorobami. Ze względu na różnice w przejściu włókien źrenicowych i czuciowych, badania wzroku mogą pomóc w zlokalizowaniu zmiany w ścieżce wzrokowej. Przede wszystkim okulista identyfikuje zaburzenia źrenic i determinuje dalsze badania.

Fizjologia prawidłowego zwężenia źrenicy to równowaga między współczulnym i przywspółczulnym układem nerwowym. Wizualna droga odruchu świetlnego to kompleksowo skoordynowany schemat, w którym uczestniczy wiele elementów, wykonując swoje działania z dużą precyzją.

Pierwsze unerwienie prowadzi do rozszerzenia źrenic, które jest kontrolowane przez grupę mięśni w 2/3 obwodowej tęczówki. Unerwienie współczulne zaczyna się w korze mózgowej.

Unerwienie przywspółczulne prowadzi do zwężenia źrenic. Zadanie to wykonuje mięsień okrężny zwany zwieraczem źrenicy.

Każde naruszenie na tej trudnej ścieżce prowadzi do upośledzenia wzroku. Lokalizacja patologii jest związana z rodzajem i stopniem zaburzenia.

Istnieje kilka sposobów badania reakcji ucznia na światło. Niektóre metody opierają się na asymetrii doprowadzającej drogi wzrokowej, podczas gdy inne opierają się na badaniu pola widzenia poprzez pomiar reakcji świetlnej źrenicy na bodźce ogniskowe.

Patologia chiazmu (chiazmu)

Chiasm powstaje w wyniku przecięcia prawego i lewego nerwu wzrokowego. Aksony nerwów wzrokowych są przekierowywane do skrzyżowania, tworząc prawy i lewy trakt wzrokowy. Wewnątrzczaszkowe nerwy wzrokowe i skrzyżowanie wznoszą się pod kątem 45° od podstawy czaszki. Chiasma ma kształt greckiej litery χ, stąd jej nazwa. Skrzyżowanie ma około 4 mm grubości, 12 mm szerokości i 8 mm długości.

Zmiany chiazmu objawiają się pierwotnym zanikiem nerwu wzrokowego, który prowadzi do widocznej bladości głowy nerwu wzrokowego i utraty warstwy włókien nerwowych z czasem. Przyczyną może być ucisk na przekrój nerwu wzrokowego pod wpływem guza mózgu, stwardnienia rozsianego lub urazu czaszki.

Hemianopsja

Jest to obustronna ślepota w połowie pola widzenia jednego lub obu oczu.

W normalnych warunkach lewa strona mózgu przetwarza informacje wizualne z obu oczu o prawej stronie widzialnego świata. Prawa półkula mózgu przetwarza informacje wizualne z obu oczu o lewej stronie tego, co dana osoba widzi. Uszkodzenie jakiejkolwiek części skrzyżowania wzrokowego może spowodować częściową lub całkowitą ślepotę w polu widzenia.

Hemianopsja może wystąpić w przypadku uszkodzenia:

• nerwy wzrokowe;
• przecięcie nerwów wzrokowych;
• obszary obrazowania mózgu

Rzadziej uszkodzenia powodują:

• tętniak;
• choroba zakaźna;
• narażenie na toksyny;
• zaburzenia neurodegeneracyjne;
• zdarzenia przejściowe, takie jak drgawki lub migreny.

Stan hemianopsji jest spowodowany problemami w mózgu, a nie naruszeniem samych oczu.

Anizokoria fizjologiczna (nierówne źrenice)

Anisocoria to termin dla uczniów różnej wielkości. Wiele osób ma ten sam rozmiar źrenic, a obaj źrenice stają się mniejsze lub większe, aby jednocześnie przepuszczać światło. Obecność anizokorii może być normalna (fizjologiczna) lub objawem choroby podstawowej. Podczas pełnego badania wzroku przez okulistę sprawdzana jest wielkość źrenic oraz reakcja na jasne i przyćmione światło. Na podstawie oceny lekarz może przeprowadzić dodatkowe badania w celu postawienia diagnozy.

Anisocoria zwykle nie wymaga leczenia, ponieważ nie wpływa na wzrok ani zdrowie oczu. Leczenie jest przepisywane, jeśli istnieje choroba podstawowa.

Uszkodzenie nerwu czaszkowego III

Patologia może prowadzić do uszkodzenia włókien przywspółczulnych przechodzących do mięśnia zwieracza źrenicy, zakłócając m.in. sposób, łuk eferentny odruchu światła źrenicy, co prowadzi do niewystarczającego zwężenia źrenicy na dotkniętym chorobą Strona.

Nieprawidłowości odruchów źrenicznych obejmują zarówno izolowane, łagodne objawy, jak i prekursory poważnych, a nawet zagrażających życiu stanów. Pełne zrozumienie szlaku łuku odruchowego, neuroanatomii leżącej u podstaw unerwienia antagonistycznego zwieracze źrenic i mięśnie rozszerzające, konieczne jest wykrycie i określenie znaczenia konkretnej anomalii uczniowie.

Nieprawidłowości można znaleźć w przypadku uszkodzenia nerwu wzrokowego, nerwu okoruchowego, uszkodzeń pnia mózgu, takich jak guzy, oraz leków, takich jak barbiturany.

Wideo odruchów źrenic

Odruch źrenic. Anatomia, ocena odruchu: