Derealizacja. Jak się pozbyć, objawy

Derealizacja to mechanizm obronny co zwykle służy złagodzeniu silnego bólu emocjonalnego spowodowanego bardzo bolesnym przeżyć lub traumy, z których możesz się pozbyć lub szukać pomocy psychoterapeuta.

Definicja

Zaburzenie derealizacji jest jednym z zaburzeń dysocjacyjnych we współczesnej klasyfikacji diagnostycznej. Termin „dysocjacja” jest używany do opisania przepaści między rzeczami zwykle ze sobą powiązanymi. W tym przypadku postrzega się postrzeganie jako zdysocjowane, w szczególności integracja doświadczeń percepcyjnych.

Derealizacja (pozbywanie się choroby na własną rękę jest możliwe, jeśli nie pomylimy jej z innymi chorobami, takimi jak schizofrenia czy zaburzenia dysocjacyjne) to zjawisko występujące w przypadku napadu paniki lub zespołu stresu pourazowego zaburzenia. Postrzeganie nieistniejącego za rzeczywiste lub niepoprawne postrzeganie rzeczywistości są oznakami początku choroby.

Innymi słowy, derealizacja jest mechanizmem obronnym, który powstaje w obliczu sytuacji stresowych i z przy pomocy interwencji psychologicznych zmniejsza się poziom lęku, znikają przyczyny dalszego progresji choroba.

Charakterystyka

Derealizacji, której można się pozbyć samodzielnie z dokładnym określeniem przyczyn wystąpienia, według stan wewnętrzny jest podobny do poczucia nierealności, czyli poczucia, że ​​to, co dzieje się z osobą, jest nierealne lub dziwne. Jest to natychmiastowa lub tymczasowa zmiana percepcji.

Zaburzenie charakteryzuje się uporczywym lub powtarzającym się poczuciem oddzielenia od siebie, obserwowaniem własnego ciała z zewnątrz i własnego proces umysłowy, jakby patrzył na siebie z boku oczami innej osoby lub ma poczucie, że jest całkowicie odcięty od tych, którzy otacza.

Choroba charakteryzuje się:

• Powtarzanie w odcinkach.
• Początek jest trwały lub stopniowy.
• Stan ciągły.

Uczucia derealizacji są uważane za zaburzenie, gdy:

• Derealizacja występuje samoistnie (nie była spowodowana przez narkotyki lub inne zaburzenia psychiczne) i utrzymuje się lub nawraca.
• Objawy są skrajnego niepokoju i uniemożliwiają normalne funkcjonowanie w świecie.

Kiedy derealizacja następuje z powodu lęku, trauma jest nierzeczywista lub nie istnieje. Mimo to umysł myśli, że trauma istnieje i dlatego generuje mechanizm obronny do derealizacji. W zaburzeniach lękowych strach jest nieproporcjonalny do rzeczywistości. Umysł będzie starał się pomóc, dlatego podczas przeżywania stresującej sytuacji pojawia się uczucie snu, że przedmioty są nierealne.

Może się zdarzyć, że gdy pojawią się pierwsze objawy derealizacji, osoba staje się jeszcze bardziej niespokojna, ponieważ czuje, że wariuje.

Patogeneza

Początek choroby jest często wywoływany przez poważne stresujące wydarzenie, zwłaszcza jeśli dana osoba została wykorzystana emocjonalnie lub był zaniedbywany w dzieciństwie lub w innych poważnych sytuacjach stresowych (może to być przemoc fizyczna lub obserwacja takich przemoc). Poczucie oderwania od siebie lub otoczenia może pojawiać się od czasu do czasu lub na bieżąco.

Początek zaburzenia może nastąpić od wczesnego dzieciństwa lub bliżej jego równika. W rzadkich przypadkach zaczyna się po 40 roku życia. Zaburzenie derealizacji występuje u około 2% populacji i dotyka w równym stopniu mężczyzn i kobiety.

Derealizacja jest zjawiskiem mało znanym i stosunkowo mało zbadanym, ale około połowa dorosłej populacji doświadczyła przynajmniej jednego momentu derealizacji w izolacji w ciągu swojego życia.

Często trudno jest opisać objawy, wierzy lub boi się, że zwariuje. Zawsze jednak zdają sobie sprawę, że ich doświadczenia separacji nie są prawdziwe, a jedynie odzwierciedlają ich uczucia. Świadomość choroby jest tym, co odróżnia derealizację od zaburzenia psychicznego. Osoby z zaburzeniami psychotycznymi nie są świadome swojej choroby.

Objawy

Objawy są związane z poczuciem, że dana osoba jest odłączona od otaczających ludzi, przedmiotów lub otoczenia.

Objawy i oznaki są następujące:

• Poczucie doświadczenia jest jak część filmu lub snu.
• Poczucie, że emocjonalnie osoba nie jest na tym samym poziomie co inni ludzie. Często czuje się emocjonalnie odłączony.
• Wydaje się, że środowisko jest zupełnie inne. Innymi słowy, percepcja otoczenia jest zniekształcona, jak we mgle. Na przykład poczucie, że ostatnie wydarzenia wydarzyły się bardzo dawno temu lub że czas płynie w bardzo wolnym lub przyspieszonym tempie. Postrzeganie obiektów w otoczeniu różni się kształtem, rozmiarem, odległością, kolorem. W takim przypadku warto przejść kurs psychoterapii, a szczególnie dobrze jest kurs terapii poznawczo-behawioralnej.
• Pojawienie się chwilowych odczuć depersonalizacji. Osoby cierpiące na tę chorobę w pewnym momencie mają poczucie oderwania się od siebie (depersonalizacja) lub są całkowicie odłączone od otaczających ich osób (derealizacja). Takie doznania pojawiają się zwykle po zetknięciu się danej osoby z sytuacją, która jest niebezpieczna dla jej życia.
• Objawy pojawiają się również po zażyciu wielu narkotyków rekreacyjnych (ekstazy, marihuany, halucynogenów ketaminowych itp.).
• Czuję się bardzo zmęczony.
• Bezsenność lub brak stymulacji sensorycznej (może się zdarzyć, gdy ofiara znajduje się na oddziale intensywnej terapii).
• Derealizacja może również objawiać się jako jeden z objawów w obecności innych zaburzeń psychicznych, konwulsyjnych zaburzeń fizycznych.
• Człowiek może czuć się tak, jakby spał lub był zanurzony we mgle, albo jakby stał za szklaną ścianą lub zasłoną, która uniemożliwia zbliżenie z otoczeniem. Percepcja świata jest zniekształcona, jakby nie był żywy lub nierzeczywisty, wszystko wydaje się zniekształcone. Na przykład, rzeczy wokół nich mogą być rozmyte, niezwykle wyraźne, całkowicie płaskie, znacznie większe lub mniejsze niż w rzeczywistości. Dźwięk jest słyszalny z dużą głośnością lub w ogóle, choć w rzeczywistości tak nie jest. Spowolnienie w czasie.
• Manifestacja objawów prawie zawsze wyraża się dużym dyskomfortem, nie każdy może to znieść. Lęk i depresja są powszechne. Ludzie obawiają się, że objawy są spowodowane trwałym uszkodzeniem mózgu. Mieć obawy i obawy dotyczące ich rzeczywistego istnienia lub wielokrotnie sprawdzać ich pomysły w rzeczywistości.
• Stresujące sytuacje, nasilająca się depresja lub lęk, zmienione lub nadmiernie stymulujące środowisko oraz brak snu mogą nasilać objawy. Często są wytrwali.

Powoduje

Przyczyny mogą być związane z poważnym stresującym wydarzeniem (na przykład z powodu relacji osobistych, finansów lub pracy), depresją lub lękiem.

Objawy często pojawiają się u osób, które doświadczyły dużego stresującego wydarzenia:

• Śmierć członka rodziny lub przyjaciela. Objawy te mogą wywoływać stresujące sytuacje jako obronę.
• Przemoc, zarówno emocjonalna, jak i fizyczna, może powodować te objawy (jako mechanizm obronny lub obronny). Umysł ludzki tworzy to, co postrzegane jest jako nierzeczywiste, aby chronić się lub chronić przed rzeczywistością.
• Współżycie z osobą poważnie osłabioną lub chorą psychicznie.

Wśród powodów wyróżniają się również:

• Niektóre schorzenia, takie jak padaczka, migreny, bóle głowy lub urazy głowy, mogą powodować objawy derealizacji, których trudno jest się pozbyć samodzielnie.
• Używanie narkotyków.
• Rzucenie zażywania narkotyków może również spowodować derealizację.
• Zaburzenia snu. Na przykład, jeśli ktoś w nocy spał bardzo mało, następnego dnia może mieć wrażenie, że doświadcza czegoś nierzeczywistego lub że to, co się dzieje, jest jak sen.
• Lęk. Jak zaobserwowano, lęk może generować tego typu objawy, ponieważ umysł wywołuje derealizację jako mechanizm obronny przed stresującymi sytuacjami.
• Ponadto współistniejące czynniki mogą zwiększać ryzyko wystąpienia objawów, są to pewne cechy osoby. Na przykład ci, którzy upewniają się, że są bardziej skłonni do unikania lub zaprzeczenia traumatycznego doświadczenia.

Diagnostyka

Ważne jest prawidłowe zdefiniowanie derealizacji oraz zrozumienie, jak i dlaczego objawia się ona atakami paniki, czym różni się od schizofrenii i zaburzeń dysocjacyjnych oraz jakie są jej najczęstsze przyczyny. Po serii badań w celu wykluczenia innych możliwych przyczyn, choroba jest diagnozowana na podstawie objawów danej osoby. Aby ustalić naruszenie, musisz udać się do psychiatry, który może postawić prawidłową diagnozę za pomocą serii testów i przepisać badanie z zakresu patopsychologii.

Derealizacja, której dość trudno pozbyć się samemu, często nie jest spowodowana medycyną choroby, inne zaburzenia psychiczne, leki lub naturalne Substancje. Chociaż epizody zaburzenia nie wiążą się z ryzykiem i są częste w pojedynczych przypadkach, ofiara zazwyczaj sama się ich pozbywa, ale gdy się powtarzają, może to znacznie ograniczyć życie i spowodować, że chory będzie znaczący cierpienie. W takich przypadkach wskazane jest, aby udać się do psychoterapeuty, aby zrozumieć stan, zarządzać i przezwyciężyć mało znane zaburzenie.

Czasami przeprowadza się testy, aby wykluczyć inne możliwe przyczyny zmian psychicznych, takie jak: testy psychologiczne, kwestionariusze i wywiady ustrukturyzowane, wyniki testów są brane pod uwagę, gdy diagnoza. Dodatkowo przepisywane jest badanie mózgu za pomocą specjalnych urządzeń.

Metody leczenia

Derealizacja, którą można wyeliminować samodzielnie bez uciekania się do leczenia, ponieważ czasami wszystkie objawy ustępują samoistnie, jest częścią objawów ataków paniki. W związku z tym derealizację często bierze się pod uwagę przy opracowywaniu leczenia lęku napadowego. Co więcej, jeśli derealizacja występuje w lęku, wówczas leczenie zmniejsza poziom lęku i częstość derealizacji również zostanie zmniejszona.

Derealizacja może ustąpić bez leczenia, a osoba może się jej pozbyć samodzielnie, bez leków. Leczenie jest wskazane tylko wtedy, gdy choroba jest uporczywa, nawracająca lub powoduje silny dyskomfort. Inni ludzie nie reagują dobrze na leczenie i choroba staje się przewlekła.

Przed wizytą u lekarza warto sporządzić listę następujących punktów:

1. Opis wszystkich objawów, nawet tych niezwiązanych z powodem wizyty.
2. Dane osobowe, w tym dane rodziny lub bliskich.
3. Wszystkie leki, witaminy, zioła lub inne suplementy przyjmowane w tym samym okresie co objawy, w tym dawkowanie.

Pytania, które należy zadać specjaliście:

1. Jaka jest najbardziej prawdopodobna przyczyna objawów?
2. Czy są jakieś inne możliwe powody?
3. Czy potrzebne są testy, aby potwierdzić diagnozę?
4. Jakie zabiegi są dostępne? Który jest bardziej polecany?
5. Czy są jakieś alternatywy dla proponowanego głównego podejścia?
6. Czy muszę dodatkowo kontaktować się z innymi specjalistami?
7. Czy istnieje alternatywa dla przepisanego leku?
8. Czy są broszury lub inne materiały drukowane, z którymi mogę się zapoznać?

Skuteczne metody leczenia to:

Psychoterapia	Zaburzenie derealizacji jest często związane lub wywoływane przez inne zaburzenia zdrowia psychicznego (takie jak lęk lub depresja), które wymagają interwencji psychiatry. Należy również leczyć każdy stan stresu emocjonalnego, który wywołuje objawy lub może przyczyniać się do zaburzeń derealizacji.
Psychoterapia psychodynamiczna i terapia poznawczo-behawioralna	W niektórych przypadkach okazały się skuteczne. Techniki psychodynamiczne pomagają osobie radzić sobie z nieznośnymi konfliktami wewnętrznymi, negatywnymi uczuciami i doświadczeniami, od których dana osoba jest odłączona. Terapie poznawcze mogą blokować obsesyjne myśli o nierzeczywistości. Techniki behawioralne mogą pomóc osobie zainteresować się zadaniami, które odciągają ją od depersonalizacji.
Stosowanie leków przeciwlękowych i przeciwdepresyjnych	W niektórych przypadkach pomocne są leki przeciwlękowe i przeciwdepresyjne, przede wszystkim dlatego, że łagodzą lęk lub depresję występujące u wielu osób. Jednak leki przeciwlękowe mogą również zwiększać poczucie derealizacji, więc lekarze ściśle monitorują stosowanie takich leków i monitorują reakcję pacjenta na ten lek.
Techniki rootowania	Techniki wykorzystują 5 zmysłów (słuchu, dotyku, węchu, smaku i wzroku), aby pomóc ludziom poczuć się bardziej połączonymi ze sobą i światem. Na przykład przez głośną muzykę lub kawałek lodu włożony do ręki. Te doznania są trudne do zignorowania i sprawiają, że ludzie stają się świadomi siebie w momencie ich doświadczania.
Techniki identyfikowania swoich uczuć	Poprzez śledzenie i etykietowanie każdego momentu dysocjacji i afektu (zewnętrznego wyrażania emocji i myśli), osoby dotknięte chorobą uczą się rozpoznawać i identyfikować swoje uczucia dysocjacji. Dla niektórych osób te praktyki są bardzo przydatne, pomagają również osobom dotkniętym chorobą skupić się na tym, co dzieje się w danym momencie.

Czasami konieczne może być połączenie psychoterapii z lekami, które mogą pomóc złagodzić objawy ostrego stresu. Nie ma konkretnych leków zatwierdzonych do leczenia tego zaburzenia, ale leki można stosować w przypadku niektórych objawów, takich jak lęk lub depresja.

Ważne jest, aby osoby z historią jakiegoś rodzaju zaburzeń dysocjacyjnych wspierały sesje psychoterapii. Teraz możliwe jest prowadzenie zajęć online i otrzymywanie rekomendacji od psychologa online, w tym psychoedukacji.

Nie musisz się bać ani wstydzić, aby szukać profesjonalnej pomocy, jeśli znajdziesz niektóre z wymienionych objawów lub przyczyn. Wczesne szukanie pomocy może zwiększyć szanse na skuteczne zastosowanie potrzebnego leczenia.

Możliwe konsekwencje i komplikacje

Stres odgrywa fundamentalną rolę, a w obliczu epizodów ludzie zwykle podejmują daremne próby kontrolowania swoich percepcji. Ten proces obserwowania naturalności doświadczenia przyczynia się do jego denaturacji. Zaakceptowanie i rezygnacja z kontroli nad własnym doświadczeniem ma fundamentalne znaczenie, stany czujności i próby dezaktywacji stanu derealizacji mają skutek odwrotny do zamierzonego.

Objawy, nawet te, które utrzymują się lub nawracają, mogą powodować jedynie niewielkie problemy, jeśli: osoba dotknięta chorobą może mieć zajęty umysł i skupiać się na innych myślach lub działaniach, a nie na własnych postrzeganie siebie. Jednak niektórzy ludzie są niepełnosprawni, ponieważ czują się odizolowani od siebie i swojego otoczenia lub też cierpią z powodu lęku lub depresji.

Choroba może stać się przewlekła lub może zniknąć i powrócić, gdy pojawi się niepokój lub stres.

Poważne cierpienie emocjonalne, ciągłe nękanie w pracy lub w rodzinie, obsesyjne wyobrażenia o sensie egzystencji lub niepokój o niepewną przyszłość może spowodować załamanie psychiczne, które czasami może wymazać wizerunek osoby w lustro. Nie wie już, kim jest i dokąd zmierza.

Wszystkie te przejawy są wynikiem działań wykonywanych przez umysł jako całość, aby uchronić się przed czymś, czego nie można w pełni przyswoić. Również z powodu braku zasobów empirycznych, emocjonalnych lub pojęciowych, aby zrozumieć leżący u podłoża konflikt.

Praktyka terapeutyczna może zapewnić, poza wychodzeniem ze stanu derealizacji, głębszą wiedzę o zasobach i systemach ochrony psychicznej. Im więcej o tym wiesz, tym szybciej będzie można samodzielnie pozbyć się choroby, być lepiej przygotowanym i zabezpieczyć swoje życie.

Wideo derealizacji

Derealizacja, depersonalizacja. Jak pozbyć się: