Klasyfikacja zaburzeń mowy: psychologiczna, kliniczna i pedagogiczna. Przyczyny, rodzaje, diagnoza

Zaburzenia mowy u dzieci do 18 roku życia i u dorosłych niektóre są konsekwencją nieprawidłowego kształtowania się różnych układów organizmu, które w dzieciństwie pełnią funkcje umysłowe. Mogą być również konsekwencją nieprawidłowego funkcjonowania już ukształtowanej struktury mowy ze względu na antagonistyczne działanie na układ nerwowy w wieku dorosłym.

Przebieg zaburzeń zależy od pojawienia się dysfunkcji, jej charakterystycznych cech i nasilenia, co wpływa na symptomatologię i nasilenie patologii. Są one klasyfikowane według cech kliniczno-pedagogicznych i psychologiczno-pedagogicznych.

Klasyfikacja kliniczna i pedagogiczna

Patologie mowy w rosyjskich systemach edukacji i opieki zdrowotnej są zwykle diagnozowane zgodnie z klasyfikacją kliniczną i pedagogiczną.

Zaburzenia mowy

Głównymi czynnikami, które przyczyniają się do powstawania zaburzeń mowy są:

• niekorzystne zewnętrzne (nazywane są również egzogennymi);
• wewnętrzny (inaczej określany jako endogenny).

Dislalia

Dislalia charakteryzuje się wadami w wymowie dźwiękowej. W takim przypadku porażka aparatu słuchowego nie jest rejestrowana, a także zachowane jest unerwienie aparatu mowy.

Przyczyną dyslalii czynnościowej jest często brak ćwiczeń korekcyjnych, które eliminują nieprawidłową wymowę dźwięków. Może wystąpić u dziecka ze słabą odpornością lub patologiami narządu słuchu. Jest charakterystyczny dla osób, u których zdiagnozowano opóźnienie rozwojowe. Dyslaliom funkcjonalnym często towarzyszy nieprawidłowa wymowa określonych dźwięków.

Mechaniczna postać choroby może wystąpić z powodu zaburzeń związanych z zgryzem i zębami. Charakteryzuje ją zmiana wymowy kilku dźwięków jednocześnie. Oprócz samej wady związanej z wymową dźwięków pacjenci doświadczają trudności w komunikacji, są nieśmiali i często mają kompleksy.

Dyslalię diagnozuje się poprzez badanie wymowy dźwięku, określenie specyfiki patologii, a także słuchu fonemicznego.

Działania profilaktyczne w tym przypadku powinny mieć na celu wyeliminowanie zaburzeń anatomicznych, obserwowane w systemie aparatu artykulacyjnego, regulacja wymowy za pomocą wizualnej demonstracji prawidłowy.

Rhinolalia

Kliniczna i pedagogiczna klasyfikacja zaburzeń mowy obejmuje rhinolalia, która charakteryzuje się nieprawidłowymi funkcjami mowy z powodu rozszczepów górnej wargi, podniebienia twardego. Takie naruszenia prowadzą do zniekształcenia artykulacji, zmian w fonacji.

Obserwuje się również zmiany barwy głosu i fonetyki, co jest konsekwencją nieprawidłowej budowy aparatu artykulacyjnego. W przypadku tej choroby występuje regularny, wyraźny ton głosu w nosie. Zaburzenia fonetyczne są wspólne zarówno dla spółgłosek, jak i samogłosek.

Choroba ma następujące typy:

otwarty	w tym przypadku dźwięk dochodzi przez usta lub nos
Zamknięte	podzielony na przód i tył
mieszany	gatunek ten charakteryzuje się odgłosami nosowymi, nie ma też odgłosów nosowych

Choroba diagnozowana jest dwuetapowo, obejmująca badania z wykorzystaniem aparatury logopedycznej oraz ocenę mowy ustnej.

W zależności od rodzaju patologii pacjentom przepisuje się leczenie przez następujących specjalistów:

• otolaryngolog;
• chirurg szczękowo-twarzowy;
• neurolog;
• ortodonta.

Jeśli dziecko rodzi się już z rozszczepami miękkiego i twardego podniebienia, być może operacja pomoże uciec od poważniejszych naruszeń:

• opóźniony rozwój mowy,
• patologia psychoemocjonalna;
• zmiany neurologiczne.

Dyzartria

Dyzartria charakteryzuje się zmianą umiejętności mowy, późniejszymi zmianami aparatu mowy. Identyfikacja tego procesu jest bardzo ważna, ponieważ prowadzi do zaburzeń, które mogą rozwijać się dalej różne struktury układu nerwowego odpowiedzialne za powstawanie dźwięków, a także logika ustna przemówienie.

Ta patologia jest klasyfikowana jako formy spastyczne i hipotoniczne.

W związku z tym rozróżnia się następujące objawy objawowe:

Skurcze mięśni	Charakteryzuje się napiętymi ustami, językiem i mięśniami twarzy. Usta takich pacjentów często zamykają się ciasno. Ruch jest ograniczony podczas wymowy.
Niedociśnienie mięśniowe	Ten stan charakteryzuje się wiotkim kształtem języka, który jednocześnie leży prawie nieruchomo na dnie jamy ustnej. Wargi nie mogą się zamknąć, więc usta są często rozchylone. Eksperci zauważają również obfite ślinienie. Ponieważ podniebienie miękkie jest w rzeczywistości nieruchome, głos może nabrać tonu nosowego (to znaczy tonu nosowego).

W przypadku tej choroby dochodzi do naruszeń wymowy praktycznie wszystkich dźwięków. Pacjenci mimowolnie zmiękczają twarde spółgłoski. Podczas wymowy syczących i syczących język przesuwa się na bok, za działające przestrzenie międzyzębowe. Zwykle powinien iść do przodu.

Głos charakteryzuje się słabymi i tępymi tonami. Naruszenia mogą również prowadzić do braku równowagi w akcie oddychania, podczas gdy wydech staje się krótki, sam oddech jest stale przerywany i może być częsty podczas wymowy mowy.

Ponieważ pacjent najczęściej wypowiada niewyraźną mowę, jednocześnie nie ma możliwości określenia konkretnych dźwięków. Naruszenie to może prowadzić do braku ukształtowania słownictwa, a także do niemożności prawidłowego zbudowania gramatyki zdania. Osoba cierpiąca na dyzartrię z powyższymi objawami powinna być obserwowana przez logopedę i neurologa.

Lekarze mogą przepisać następujące metody badawcze:

• terapia logopedyczna, która określa przedmiot zarówno mowy ustnej, jak i pisemnej;
• elektroencefalografia;
• elektromiografia;
• MRI mózgu.

Jeśli postępujesz zgodnie z zaleceniami ginekologa podczas ciąży, bierz witaminy, przestrzegaj codziennego schematu, wtedy można uniknąć dyzartrii.

Dysfonia

Kliniczna i pedagogiczna klasyfikacja zaburzeń mowy obejmuje dysfonię, która charakteryzuje się zniekształconym głosem, co wiąże się z jego jakościową zmianą. W tym przypadku ma nos lub chrypkę.

Możliwa jest również zmiana barwy i tonu, a ostatnie 2 objawy można zaobserwować zarówno razem, jak i osobno. Najczęściej diagnozowany jest hipotoniczny typ tej patologii, który polega na zmniejszeniu napięcia mięśni fałdów głosowych, co prowadzi do tego, że nie mogą się całkowicie zamknąć.

W logopedii rozróżnia się następujące przyczyny dysfonii:

• Patologie zapalne, które występują okresowo podczas leczenia lub nie są całkowicie wyleczone.
• Śpiew zawodowy, zwłaszcza śpiew akademicki, ponieważ taki wokal może stanowić bardzo duże obciążenie strun głosowych.
• Zaburzenia krtani, a także jej chrząstki, naczyniaki i inne nieprawidłowości. Czynniki te zwiększają ryzyko dysfonii hipotonicznej.

Diagnozę stawia się na podstawie skarg chorego poprzez ustne przesłuchanie i badanie.

Pamiętaj, aby wykonać:

• laryngoskopia;
• badania akustyczne głosu;
• tomografia komputerowa krtani;
• densytometria kości odcinka szyjnego kręgosłupa.

Działanie zapobiegawcze w przypadku takiej choroby to łagodny tryb głosowy. Dotyczy to zwłaszcza osób, których zawód wiąże się ze znacznym napięciem więzadeł. Zaleca się regularne sprawdzanie i leczenie wszelkich chorób zakaźnych i zapalnych gardła i krtani. Chronityzacja nie może być dozwolona. Powinieneś prowadzić zdrowy tryb życia, wykluczając wszelkie złe nawyki.

Jąkanie

Ta patologia charakteryzuje się konwulsyjnymi ruchami więzadeł. Jednocześnie zaburzony zostaje rytm, tempo i płynność mowy. Pacjentowi trudno jest wymówić określony dźwięk lub grupę, w wyniku czego nie jest w stanie dokończyć słowa.

Jąkanie może być spowodowane stresem, a także niekontrolowanym strachem lub niepokojem, na przykład przed egzaminami lub podczas rozłąki z ważną osobą.

W logopedii definiuje się 2 rodzaje chorób:

• Nerwicowy, spowodowane urazem psychicznym. Taka choroba jest możliwa w każdym wieku i nazywa się logoneurozą.
• Nerwicopodobny co może być spowodowane zmianą struktur mózgowych. Ta choroba zwykle objawia się nie więcej niż 1 raz na 3-4 lata.

Do potwierdzenia diagnozy potrzebne są konsultacje:

• neurolog;
• psycholog;
• psychiatra lub psychoterapeuta.

Ponadto wskazane objawy tej choroby powinny trwać dłużej niż 3 miesiące. Rozpoznanie jąkania opiera się na obrazie klinicznym. Aby odróżnić jąkanie typu nerwicowego od psychogennego, konieczne jest przeprowadzenie badań neurofizjologicznych. Ze względu na to, że patologia powstaje pod wpływem niestabilności funkcjonowania mózgu, nie ma konkretnych zaleceń dotyczących profilaktyki patologii.

Alalia

Kliniczna i pedagogiczna klasyfikacja zaburzeń mowy obejmuje alalia, która charakteryzuje się ciężkim niedorozwój, a czasem całkowity brak funkcji mowy, spowodowany uszkodzeniami ośrodków mowy w korze mózg.

W przypadku tej choroby zauważają:

• przedwczesne reakcje mowy;
• niewystarczające słownictwo;
• agramatyzmy;
• zmiany i brak tworzenia struktury sylabicznej, wymowy dźwięków i procesów fonemicznych.

Przyczyną powstawania alalii jest uszkodzenie mózgu.

Jeśli u pacjenta zdiagnozowano tę patologię, musi odwiedzić konsultacje:

• neurolog;
• logopeda;
• otolaryngolog;
• psycholog.

Zapobieganie tej chorobie u niemowląt powinno polegać na:

• baczna uwaga na rozwój fizyczny; ochrona przed wszelkiego rodzaju chorobami zakaźnymi;
• stałe wizyty na konsultacjach pediatry i neurologa;
• utrzymanie pozytywnego mikroklimatu w rodzinie.

Afazja

Afazja charakteryzuje się całkowitą lub częściową utratą funkcji mowy. Choroba powstaje w wyniku uszkodzeń korowych ośrodków mowy mózgu.

Przyczynami tej choroby są najczęściej następujące przyczyny:

• krwotok mózgowy;
• Poważny uraz mózgu;
• nowotwór mózgu;
• miażdżyca naczyń mózgowych;
• niedokrwienie;
• choroby o charakterze zapalnym, na przykład zapalenie opon mózgowych lub zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

W logopedii rozróżnia się następujące rodzaje chorób:

• Silnik. Ta forma jest związana z uszkodzeniem obszaru Broca (dolne części obszaru przedruchowego, znajdujące się w lewej półkuli mózgu człowieka). Ten typ charakteryzuje się upośledzoną wymową słów, przy zachowaniu zdolności do odtwarzania określonych pojedynczych dźwięków i rozumienia mowy jako całości.

Sensoryczny	Ten typ wiąże się również z zaburzeniami pracy ośrodka Wernickego, który znajduje się w płacie skroniowym. W takim przypadku chory traci zdolność rozumienia mowy, ale zachowuje zdolność mówienia.
Semantyczny	Ta forma charakteryzuje się naruszeniem funkcji regionu ciemieniowo-skroniowo-potylicznego. Utracona zostaje zdolność rozumienia złożonych fraz, które są połączone przyimkami lub spójnikami.
Amnestyczny	Ta forma powstaje w wyniku uszkodzenia strefy ciemieniowo-skroniowej. Chory rozumie mowę, ale nie jest w stanie zapamiętać definicji i konkretnych nazw przedmiotów czy zjawisk.
Całkowity	Ten typ charakteryzuje się całkowitą niezdolnością do rozumienia i odtwarzania funkcji mowy.

Neurolog zajmuje się diagnostyką i leczeniem wszystkich postaci choroby:

1. Najpierw specjalista zbiera skargi, a także bada anamnezę.
2. Następnie przeprowadza ogólne badanie neurologiczne w celu wykrycia obecności nieprawidłowości neurologicznych pojawiających się zewnętrznie. Na przykład może to być:

• kąciki ust są opuszczone;
• język odchyla się, gdy wystaje;
• zmniejsza się ton kończyn.

Profilaktyka afazji polega na regularnym monitorowaniu stanu naczyń mózgowych, poddawaniu się badaniom profilaktycznym i unikaniu różnych urazów głowy lub szyi.

Tahilalia

Oprócz czystej postaci (brak zaburzeń mieszanych) diagnozuje się patologie szybkiej mowy w połączeniu z zaburzeniami fonetycznymi, leksykalnymi i gramatycznymi.

Te rodzaje patologii w logopedii obejmują:

Battaryzm (parafrazja)	Choroba ta pojawia się z powodu uformowanych nieprawidłowych struktur mowy, pojawiających się z powodu specjalnych zmian uwagi mowy lub złożonych zaburzeń mowy tempa. Taka patologia jest czasami łączona z innymi zaburzeniami, których przyczyną są czynniki somatyczne, psychogenne lub nawyki.
Paultern (potykając się)	Ta forma charakteryzuje się przyspieszoną mową, charakteryzującą się przerywanym tempem. Charakteryzuje się zmianami w zakresie sprawności ogólnej i motoryki mowy.

Choroba często występuje u dzieci nadpobudliwych, u których zdiagnozowano nadpobudliwość.

Diagnozę przeprowadza neurolog i psychiatra. Podczas badania stwierdzają objawy neurologiczne, poziom i zaburzenia psychiczne związane z chorobą.

Funkcje mowy ocenia logopeda:

1. Badanie stanu motoryki mowy.
2. Ujawnianie wyrazistości funkcji mowy, w tym:

• wymowa dźwięku;
• słownictwo;
• gramatyka;
• spójna mowa.

1. Ocena konkretnych form mowy:

• szeptanie;
• sprzężony;
• odzwierciedlenie;
• rytmiczny.

Psycholog ocenia obszary:

• sensoryczny;
• kognitywny;
• emocjonalne i silnej woli.

Bradilalia

Kliniczna i pedagogiczna klasyfikacja zaburzeń mowy do bradilalia, która charakteryzuje się wolną mową, co wynika z trudności w wymowie, wyrażającej się niezdolnością pacjenta do rozczłonkowania Dźwięki.

Taka patologia nie wpływa na myślenie i inteligencję, ale diagnozuje się letarg, osoba staje się letargiczna. Pacjenci, którzy są chorzy, mówią powoli, często robiąc długie przerwy między słowami. Czasami proszą ponownie o więcej czasu na odpowiedź.

Bradilalia w logopedii dzieli się na następujące typy:

Oddzielne zaburzenia mowy	Ten rodzaj jest charakterystyczny dla osób należących do typu flegmatycznego, są powolni i ospali.
Konsekwencje niektórych chorób	Na przykład ten typ można zdiagnozować po upośledzeniu umysłowym i zapaleniu opon mózgowych, będącym objawem towarzyszącym.
Móżdżek	Ten typ patologii charakteryzuje się modulacją mowy, która staje się skandowana.

Podczas ustalania diagnozy pacjent jest zdenerwowany przeszłymi chorobami i uszkodzeniem mózgu, a także dziedzicznością związaną z naruszeniem tempa mowy. Jest to konieczne do studiowania historii.

Działania zapobiegawcze wyrażają się w szybkim leczeniu:

• neuroinfekcje;
• okołoporodowe uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego;
• URAZY głowy;
• zespół asteniczny.

Musisz zadbać o normalizację funkcji mowy dziecka, pokazać mu właściwe przykłady do naśladowania.

Zaburzenia języka pisanego

Za główną przyczynę niedostosowania uznaje się trudności w opanowaniu jakiejkolwiek dyscypliny nauczanej w szkole, a także brak motywacji do nauki, w wyniku której powstają odchylenia behawioralne.

Disgrafia

Dysgrafia charakteryzuje się zaburzoną umiejętnością pisania, objawiającą się trudnością lub kompletnością nieumiejętność skorelowania dźwięków wymawianych podczas mowy ustnej i liter, a także ich dźwięku i pismo.

Na przykład pacjent może zastępować litery, które są do siebie podobne podczas pisania, pomijać je i przestawiać w słowach. Takie zmiany w języku pisanym mogą wystąpić pod wpływem negatywnych czynników na różnych etapach rozwoju dziecka.

Tokariewa O. ALE. zidentyfikowano następujące rodzaje patologii:

Optyczny	Występuje z powodu niedorozwoju układów wzrokowych kory mózgowej. To właśnie to naruszenie prowadzi do braku stabilności wrażeń wizualnych i reprezentacji, dlatego osoba nie rozpoznaje wielu liter i nie koreluje z dźwiękami.
Akustyczny	Przyczyną tego typu patologii jest naruszenie słuchu fonemicznego, wpływające na różnicowanie dźwięków i zmiany proporcji dźwięk-litera.
Silnik	Ten typ pojawia się w wyniku zaburzenia zdolności motorycznych rąk, dlatego odchylenie rozwija się podczas próby skorelowania obrazów motorycznych słów z obrazami dźwięków i związanych z nimi wizji.

Podczas diagnozowania analizowane są:

• Praca pisemna;
• rozwój psychologiczny;
• tworzenie mowy;
• stan ośrodkowego układu nerwowego;
• tworzenie narządów wzroku i słuchu;
• rozwój umiejętności motorycznych mowy;
• jakość aparatu artykulacyjnego.

Działania zapobiegawcze mogą obejmować ćwiczenia dotyczące:

• uwaga;
• pamięć;
• procesy myślowe;
• percepcja przestrzeni;
• zróżnicowanie wzroku i słuchu.

Dysleksja

Dysleksja charakteryzuje się upośledzeniem czytania. Choroba ta jest spowodowana tym, że niektóre części mózgu stają się mniej funkcjonalne. Istnieją specyficzne różnice w tkance mózgowej od zdrowych. Patologia jest również uważana za dziedziczną.

Po zdiagnozowaniu logopeda bada:

• pamięć długotrwała i krótkotrwała;
• czy pacjent umie analizować;
• czy osoba może się skoncentrować;
• Uwaga;
• zdolności logiczne;
• zdolności intelektualne.

W profilaktyce wykorzystuje się gry edukacyjne, w tym mające na celu uzyskanie informacji wizualnej pod odpowiednim i regularnym nadzorem osób dorosłych.

Dyzorfografia

Dyzorfografia charakteryzuje się naruszeniami umiejętności ortograficznych, obserwuje się również zmiany w ontogenezie mowy i procesów psychologicznych. Przy takiej chorobie osoba pisze z błędami ortograficznymi, podczas gdy bardzo dobrze zna zasady.

Patologię diagnozuje się poprzez badanie poziomu powstawania i rozwoju zarówno mowy ustnej, jak i pisanej. Najczęściej jest to możliwe podczas studiowania zeszytów ćwiczeń.

Zgodnie z charakterystyką językową wyróżnia się następujące rodzaje choroby:

• Morfologiczny, który charakteryzuje się regularnymi wielokrotnymi błędami w słowach złożonych.
• Składnia, w której występują stałe błędy w połączeniach słów w zdaniu.
• Mieszany, który charakteryzuje się obiema opisanymi powyżej cechami.

Również w logopedii rozróżnia się stopnie patologii:

• Łatwy (gdy w tekście jest 15-20% błędów).
• Średnia (20% do 30%).
• Poważne (ponad 30% błędów).

Klasyfikacja psychologiczno-pedagogiczna

Taka klasyfikacja rozdziela negatywne zmiany od szczegółu do ogółu, a także jej struktura opiera się na kryteriach językowych i psychologicznych. Logopedzi identyfikują uogólnione przejawy upośledzenia w różnych formach rozwoju mowy.

Naruszenie środków komunikacji

Wady mowy z tą klasyfikacją są podzielone na 2 kategorie.

Niedorozwój mowy fonetyczno-fonemicznej (FFNR)

FFNR (fonetyczno-fonemiczny niedorozwój mowy) charakteryzuje się defektami w procesach formowania system językowy związany z wymową, a następnie naruszeniami percepcji fonemicznej i wymowa dźwięku. W przypadku częściowego leczenia choroba przekształca się w FNR (niedorozwój mowy fonetycznej).

Ogólny niedorozwój mowy (OHP)

ОНР (ogólny niedorozwój mowy) lub СНР (systemowy niedorozwój mowy) różnią się przede wszystkim tym, że pierwszy jest charakterystyczny dla dzieci o prawidłowym rozwoju, w drugim - z upośledzeniem umysłowym. Ale obie patologie charakteryzują się powstawaniem defektów we wszystkich składnikach mowy, które dotyczą dźwięków i rozumienia znaczenia.

Istnieją 3 stopnie nasilenia OHP (ostatnio logopedzi zaczęli rozróżniać 4). Jeśli patologię można częściowo wyleczyć, przekształca się ona w LHNR (niedorozwój mowy leksykalnej i gramatycznej).

Naruszenie korzystania ze środków komunikacji

Ten rodzaj defektu charakteryzuje się jąkaniem. Jest to wada funkcji komunikacji, pod warunkiem, że jej środki są prawidłowo ukształtowane. Również w praktyce rozpoznano zaburzenie złożone, gdy logoneuroza powstaje wraz z OHP.

Klasyfikacja kliniczna i pedagogiczna jest stosowana częściej niż psychologiczno-pedagogiczna w placówkach medycznych, zwłaszcza przez logopedów i neuropsychologów. Wynika to z faktu, że pierwsza opcja opiera się na przyczynach patologii mowy.

Film o klasyfikacji zaburzeń mowy

Klasyfikacja zaburzeń mowy. Wykład: