Schizoidalny typ osobowości. Znaki u kobiet, mężczyzn, co to jest, opis, przykłady znanych osób, leczenie

Schizoidalny typ osobowości charakteryzuje się brakiem zainteresowania życiem społecznym, relacjami międzyludzkimi, skłonnością do samotności. Objawy kliniczne po raz pierwszy opisał szwajcarski psychiatra E. Bleulera w 1908 roku.

Termin „schizoidalny” został wprowadzony do psychiatrii przez E. Kretschmer, niemiecki psychiatra i psycholog. Zdefiniował więc typ osobowości patologicznej, znajdującej się pomiędzy „zdrowiem a chorobą”.

Definicja

Schizoidalne zaburzenie osobowości to niezwykły stan, w którym ludzie unikają aktywności społecznych i konsekwentnie unikają interakcji z innymi. Mają też ograniczony zakres ekspresji emocjonalnej.

Każda osoba ma unikalne cechy osobowości, które odróżniają go od wszystkich innych. Jest to zestaw cech lub cech, które ewoluowały wraz z rozwojem osoby i które uczyniły ją indywidualnością.

Jednak w przypadku zaburzeń osobowości te myśli, uczucia i zachowania odbiegają od „oczekiwań kulturowych”, powodują zaburzenia lub problemy w funkcjonowaniu i utrzymują się w czasie.

Tacy ludzie są zwykle zaabsorbowani swoimi myślami i uczuciami, unikają znajomości, krewnych, relacji z innymi ludźmi. Milczą, mają skłonność do marzeń, wolą rozumowanie teoretyczne od praktycznego działania.

Charakterystyka i właściwości

Psychiatrzy szacują, że od 1 do 3% populacji cierpi na zaburzenia schizoidalne, a choroba ta jest często wynika z historii rodzinnej, takiej jak schizofrenia lub schizotypowe zaburzenie osobowości, które ktoś ma rodzina.

Schizoidalny typ osobowości, którego cechy są nieodłączne dla obu płci, występuje częściej wśród mężczyzn niż wśród kobiet.

Schizoidalny typ osobowości ma charakterystyczne cechy:

• introwercja;
• oderwanie społeczne;
• izolacja;
• chłód emocjonalny;
• dystansując się od innych.

Zaburzenie osobowości to rodzaj zaburzenia psychicznego, w którym dana osoba wykazuje niezdrowy sposób myślenia, zachowania i funkcjonowania. Osoba z tym zaburzeniem ma problemy z percepcją i nastawieniem do sytuacji i ludzi. Powoduje to znaczne trudności i ograniczenia w relacjach, aktywnościach społecznych, pracy, w procesie nauki w szkole.

W niektórych przypadkach dana osoba nie jest świadoma, że ​​ma zaburzenie, ponieważ ma swój sposób myślenia i zachowania wydaje mu się naturalne i obwinia innych za trudności, jakie napotyka w życiu codziennym.

Zaburzenia osobowości zwykle zaczynają się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości.

Zaburzenie typu schizoidalnego nie powinno być mylone z zaburzeniem schizotypowym. Mimo podobnych nazw są zupełnie inne.

• Schizotypowe to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się lękiem społecznym, paranoją, zaburzeniami myślenia, przejściową psychozą i często raczej niekonwencjonalnymi przekonaniami. Osoba w tym stanie ma dziwne techniki mowy i maniery, nie może prowadzić normalnej rozmowy.
• Osoba z zaburzeniem schizoidalnym jest emocjonalnie zimna, woli działać w pojedynkę, prowadzi skryty tryb życia, jest oderwana i apatyczna.

Schizoidalny typ osobowości, którego oznaki mają znaczne odchylenia od normy zwykłego człowieka, jest zawsze zdezintegrowany społecznie.

Jego objawy pozostają niezmienione w czasie lub przez całe życie:

• Schizoidzi nie mogą i nie chcą nawiązywać bliskich relacji z ludźmi, w tym z krewnymi. Nie mają tych, którym mogliby zaufać, nie uznają przyjaźni z ludźmi, a tych, którym ufają, jest bardzo niewielu i wybierają takie osoby z najbliższego kręgu krewnych.
• Wolą nie chodzić na randki, rzadko się żenią, starają się wybrać ten rodzaj aktywności i hobby, które nie wymagają interakcji z innymi ludźmi (np. preferują komputer) Gry).
• Ich aktywność seksualna jest niska i rzadko mieści się w kręgu ich zainteresowań.
• Osoby schizoidalne nie są zainteresowane tym, co myślą o nich inni, czy to dobre, czy złe. Wielu ludziom wydają się społecznie nieudolni, oderwani, egocentryczni.
• Schizoidy rzadko reagują, wyrażają emocje, na przykład uśmiech lub skinienie głową, w codziennych sytuacjach.
• Nie wiedzą, jak wyrazić gniew, oburzenie, nawet sprowokowane.
• Nie reagują właściwie na ważne wydarzenia życiowe, które inni uważają za ważne i znaczące. Często pozostają bierni w stosunku do okoliczności życiowych. W efekcie ma się wrażenie, że nic ich nie interesuje, nie znajdują sensu w swoim życiu.

Cechy charakterystyczne dla osób typu schizoidalnego z reguły pozostają stabilne w czasie.

Formy manifestacji

Główną cechą postaci schizoidalnej jest zmniejszona potrzeba komunikacji z innymi ludźmi, chłód emocjonalny.

Wielu przedstawicieli tej grupy charakteryzuje:

• Brak zainteresowania relacjami społecznymi lub osobistymi.
• Ograniczony zakres ekspresji emocjonalnej.
• Niemożność czerpania przyjemności z większości czynności.
• Niemożność znalezienia normalnych społecznych sposobów komunikacji.
• Manifestacja chłodu i obojętności wobec innych.
• Słabe zainteresowanie seksualne.
• Brak bliskich przyjaciół.
• Emocjonalny chłód, dystans.
• Pozorna obojętność na pochwały lub krytykę.

W psychiatrii osoby z zaburzeniami schizoidalnymi są konwencjonalnie podzielone na 2 grupy:

Kategorie	Cechy charakteru	Metoda odpowiedzi
Bierny	Brak inicjatywy, wycofanie, obniżony potencjał energetyczny.	Samoizolacja, osłabione kontakty ze społeczeństwem.
Aktywny	Uczuciowość, wysoka pobudliwość, skłonność do agresji.	Zaburzenia behawioralne, reakcje protestacyjne.

Każde z tych zachowań, zdaniem psychologów, zaczyna się formować we wczesnym dzieciństwie. Zaostrzenie psychopatycznych cech osobowości często występuje w okresie dojrzewania.

Teorie i szkoły psychologiczne

W pismach wielu psychiatrów można znaleźć refleksje, że pacjenci z zaburzeniami osobowości, stojąc na krawędzi zdrowia i choroby, nie stanowią zagrożenia dla społeczeństwa, a wielu z nich jest zdolnych wyzdrowieć.

Opisy tych pacjentów zawarte są w pracach F. Pinel, francuski lekarz i założyciel psychiatrii we Francji w XVII wieku. Próbę klasyfikacji zaburzeń psychicznych widać w pracach D. Pritchard, angielski lekarz żyjący w XIX wieku.

W pracach rosyjskiego psychiatry F. ORAZ. Książka wydana w 1846 r. wskazuje na związek chorób psychicznych z dziedzicznością i możliwości ich wyleczenia. Postęp w tej dziedzinie zarysował się dzięki pracom niemieckiego psychiatry V. Griesingera (1886) i G. Modelli (1871), który wyodrębnił osoby z chorobami psychopatycznymi z kategorii psychoz zwyrodnieniowych do odrębnej grupy.

W rosyjskiej psychiatrii opis stanów granicznych należy do wielu naukowców: V. M. Bechteriew, S. ALE. Suchanow i wielu innych. Naukowiec V. NS. Kandinsky powiązał powstawanie postaci psychopatycznych z wrodzonymi anomaliami psychicznymi.

W. M. Bekhterev zauważył, że zmiany w strukturze mózgu następują z powodu przeszłych chorób i wad osobowości.

Wielu psychiatrów zajmowało się systematyzacją i klasyfikacją osobowości psychopatycznych. Więc E. Kretschmer stworzył klasyfikację zgodnie z zasadą „przejścia od choroby do zdrowia”.

Podstawę tworzyły dwie grupy polarne:

• psychozy endogenne, które obejmowały schizofrenię, psychozy maniakalno-depresyjne;
• anomalie osobowości, w których rozważano różne typy dewiacji osobowości, schizoidy i cykloidy.

W psychiatrii domowej klasyfikacja stworzona przez P. B. Ganuszkin. W jego pismach typy psychopatyczne uzyskały kliniczną definicję.

Zgodnie z definicją psychiatry, cechy schizoidalne u osoby mogą rozwinąć się do stanu z pogranicza zdrowia i choroby. Ale obecność objawów schizoidalnych nie przesądza jeszcze o wystąpieniu stanu psychozy.

Diagnostyka

Nie wystarczy potwierdzić schizoidalny typ osobowości faktem, że dana osoba ma oznakę oderwania, samotności. Aby postawić prawidłową diagnozę, konieczne są również inne czynniki, takie jak całkowita utrata osoby umiejętność przystosowania się do określonych okoliczności, a także wewnętrzny destrukcyjny proces, który podkopuje zdrowie.

W wielu przypadkach dokładna przyczyna zaburzeń osobowości jest nieznana, ale według psychiatrzy, niektóre zdarzenia zwiększają ryzyko rozwoju lub są punktem wyjścia zaburzenia:

• Obecność zaburzonego wzorca zachowania lub choroby psychicznej najbliższych krewnych.
• Gwałtowne, niestabilne lub chaotyczne życie rodzinne w dzieciństwie.
• Zdiagnozowano zaburzenia zachowania w dzieciństwie.
• Zaburzenia układu nerwowego na poziomie strukturalnym, molekularnym i komórkowym.

Nie ma naukowych testów laboratoryjnych pozwalających na konkretną diagnozę zaburzeń schizoidalnych. Lekarze stosują różne testy, aby sprawdzić schizoidalne cechy osobowości. A także testy służą do wykluczenia choroby fizycznej i wytyczenia granicy między chorobą a odchyleniami w cechach osobowości.

• Test socjopatyczny. Pytania na teście powiedzą lekarzowi, czy pacjent wykazuje oznaki stresu antyspołecznego.
• Test depresji. Odpowiedzi określają rodzaj depresji, łagodną lub ciężką.
• Test Rorschacha. Test psychodiagnostyczny do badania zaburzeń psychicznych.
• Testy psychologiczne. Za pomocą testu ustala się i mierzy indywidualne odchylenia psychologiczne danej osoby.

Psychodiagnostykę testową można zamówić w Centrach Psychoterapii. Koszt zabiegu to już od 2 tys. pocierać. Oprócz badań pacjenci są przesłuchiwani przez psychoterapeutę lub psychiatrę.

Korekta

Schizoidalny typ osobowości, którego oznakami są nieprzystosowawcze zachowania charakteryzujące się: lekkomyślność, izolacja społeczna, nieufność, wybuchy emocjonalne, mogą ulec zmianie podczas kilka miesięcy.

Łagodzenie lęków i depresji jest priorytetem.

Aby to zrobić, użyj:

• Konwersacyjne metody korekcyjne. Terapia grupowa i korekta zachowania w domu, udział w grupach samopomocy może pomóc w zmianie społecznie niepożądanego zachowania.
• Leczenie lekami psychotropowymi. Psychofarmaceutyki są czasami używane do towarzyszenia psychoterapii. Pomaga to, jeśli oprócz objawów schizoidalnych pojawiają się zaburzenia psychiczne, takie jak lęk, depresja czy majaczenie. Jeśli zaburzeniu schizoidalnemu nie towarzyszą inne objawy, nie ma wyraźnej korzyści ze stosowania leków psychotropowych. Ponadto przepisywanie leków może wpływać na skuteczność niektórych podejść psychoterapeutycznych.

Schizoidalny typ osobowości, którego objawy są diagnozowane, jest trudny do skorygowania. Chociaż istnieje wiele metod leczenia tej choroby, żadna nie jest w 100% skuteczna.

Terapia poznawczo-behawioralna

Jak w przypadku każdego zaburzenia osobowości, podstawowym wyborem leczenia jest psychoterapia indywidualna. Jednak osoby z tym zaburzeniem raczej nie zobaczą terapeuty, chyba że doświadczają zwiększonego stresu lub presji w swoim życiu. Leczenie jest zwykle krótkotrwałe i ma na celu pomóc osobie rozwiązać konkretny problem.

W tym przypadku następuje rozwój wzajemnego zrozumienia i opartej na zaufaniu relacji terapeutycznej powoli, a proces leczenia może nigdy nie przerodzić się w relację zaufania między pacjentem a psychiatra.

Osoby z zaburzeniami schizoidalnymi często utrzymują dystans społeczny od ludzi w swoim życiu, nawet tych wokół nich. z nimi, bliskimi, więc lekarz powinien starać się zapewnić klientowi poczucie bezpieczeństwa w lecznictwie relacja. Uznanie granic klienta jest bardzo ważne w kontaktach z tymi pacjentami.

Podobnie jak w przypadku większości zaburzeń osobowości, terapia behawioralna jest najbardziej korzystna, gdy lekarz skupia się na prostych celach leczenia, próbując złagodzić bieżące pilne problemy lub stresory w życie pacjenta.

Ćwiczenia przebudowy poznawczej powinny mieć na celu wyeliminowanie irracjonalnych myśli, które negatywnie wpływają na zachowanie pacjenta. Jednocześnie terapeuta musi uważać, aby nie przytłoczyć pacjenta.

Terapia grupowa

Ten rodzaj terapii po raz pierwszy zastosował lekarz z Bostonu D. NS. Pratt, w 1905 r. Terapia grupowa jest postrzegana jako alternatywa leczenia zaburzeń schizoidalnych i zwykle nie jest stosowana w leczeniu początkowym.

Prawdopodobna jest osoba, która cierpi na zaburzenie schizoidalne, wpadając w grupę podobnych osób przedwcześnie przerwie leczenie, ponieważ nie będzie w stanie pogodzić się z konsekwencjami bycia w Grupa społeczna.

Terapeuta tworzy otoczenie grupowe, w którym pacjent wchodzi w interakcję z innymi, którzy również uczą się nowych umiejętności interpersonalnych. Z czasem terapia grupowa może zapewnić strukturę wsparcia i poprawić umiejętności społeczne.

Osoby z zaburzeniami schizoidalnymi są zwykle bardzo spokojne i wycofane w grupie. Jeśli jednak grupa zaakceptuje nową osobę i czuje się bezpiecznie, to ta metoda terapeutyczna może mu pomóc przezwyciężyć lęk przed zbliżeniem się do ludzi.

Typy schizoidalne mogą nauczyć się otrzymywać nowe emocje, Pacjenci uczą się w grupach otrzymywać pochwały i krytykę od innych ludzi, doskonalą swoje umiejętności społeczne, akceptują empatię innych, a tym samym poprawiają ich społeczne umiejętności.

Psychologia psychoanalityczna i głęboka oparta na terapii

Celem terapii psychoanalitycznej jest stworzenie warunków, w których pacjenci uczą się kontaktu z ludźmi, nawiązywania kontaktów interpersonalnych. Muszą nauczyć się samodzielnie projektować komunikację z innymi w taki sposób, aby pozostały stabilne.

Ale bardzo często na tych sesjach pacjenci porzucają relacje interpersonalne i wolą być sami. Zadaniem psychoterapeuty jest odnalezienie wraz z osobą zainteresowaną innego, pozytywnego doświadczenia.

Ale ogólnie idee psychoanalityczne dla osób schizoidalnych okazują się bardziej interesujące i dostępne. Lubią odkrywać każdy zakamarek swojego umysłu z psychiatrą i znajdować atrakcyjne rozwiązania swoich konfliktów.

Terapia twórczej autoekspresji wg M. MI. Burzliwy

Istota terapii zaproponowana przez współczesnego psychiatrę M. MI. Energicznie kończy się pomaganiem osobie, która ma trudne doświadczenia z powodu swojej niższości, w poczuciu i zrozumieniu siebie jako twórczej i uduchowionej indywidualności. W tym celu psychiatra musi zbadać naturalny charakter osoby, zrozumieć jego usposobienie psychiczne i pomóc mu znaleźć jego znaczenie, zrealizować się jako osoba kreatywna.

Psycholog zaprasza osobę do udziału we wszelkiego rodzaju twórczości. Potrafi napisać książkę, pamiętnik, wziąć udział w przedstawieniu, namalować obraz, a tym samym wyrazić swoje emocje. M. MI. Stormy samodzielnie pisał sztuki psychoterapeutyczne, realizował produkcje i zapraszał do nich swoich pacjentów.

Wierzył, że każdy rodzaj kreatywności stwarza warunki do ujawnienia ich osobowości i przyszłej interakcji ze społeczeństwem, pomaga im uświadomić sobie ich miejsce wśród ludzi.

Zaburzenia osobowości często rujnują życie chorej osoby i tych, którzy się nią opiekują. Schizoidalny typ osobowości często powoduje problemy w związkach, w pracy lub w szkole, prowadzi do izolacji społecznej lub nadużywania alkoholu i narkotyków.

Jeśli jednak dana osoba znalazła własny sposób na wyeliminowanie negatywnych objawów choroby, może nauczyć się radzić sobie z chorobą i żyć pełnią życia.

Autor: Bielajewa Anna

Film o schizoidalnym typie osobowości

Psycholog o schizoidzie: