Nadmiar wapnia w organizmie. Objawy u kobiet, mężczyzn

Hiperkalcemia jest stanem, w którym stężenie wapnia we krwi jest wyższe niż normalnie. Nadmiar objawia się wieloma objawami i może wpływać na różne układy organizmu: niszczą masę kostną, wpływają na pracę serca i mózgu, sprzyjają tworzeniu się kamieni w nerki.

Etapy i stopnie nadmiaru

Wapń jest najbogatszym minerałem w organizmie, stanowi do 2% masy ciała. Około 99% wapnia w ludzkim ciele znajduje się w zębach i kościach, a tylko 1% znajduje się w tkankach miękkich, krwi i płynach ustrojowych. Stężenie wapnia utrzymywane jest dzięki systemowi regulacji hormonalnej.

Poziom zjonizowanego wapnia we krwi zwykle wzrasta przy niższym pH z powodu osłabienia wiązania między albuminą a wapniem. Przewlekła hiperkalcemia niesie ze sobą zagrożenia dla zdrowia, w tym zaburzenia czynności nerek, choroby serca, a nawet śmierć.

Poniżej podano maksymalne dzienne poziomy minerałów, których nie wolno przekraczać. Obejmuje to wapń z żywności oraz suplementów diety. Przekroczenie tego poziomu na krótki czas prawdopodobnie nie spowoduje żadnych problemów, ale na dłuższą metę nie jest bezpieczne.

Wiek	Mężczyźni	Kobiety	Ciąża	Laktacja
0-6 miesięcy	1000 mg	1000 mg	—	—
7-12 miesięcy	1500 mg	1500 mg	—	—
1-8 lat	2500 mg	2500 mg	—	—
9-18 lat	3000 mg	3000 mg	3000 mg	3000 mg
19-50 lat	2500 mg	2500 mg	2500 mg	2500 mg
51+	2000 mg	2000 mg	—	—

Spożywanie większej ilości minerału z jedzeniem i suplementami prawdopodobnie nie spowoduje znacznego zwiększenia poziomu wapnia we krwi. ale może powodować inne problemy, takie jak zaparcia lub zmniejszać wchłanianie innych minerałów, w tym żelaza i cynku.

Normalny zakres wapnia we krwi wynosi 8,5 do 10,5 mg / dl. Wartości te mogą się nieznacznie różnić w zależności od laboratorium.

Nadmiar wapnia w organizmie (objawy są takie same u mężczyzn i kobiet) przyczynia się do odkładania się osadu wapnia na naczyniach krwionośnych i tkankach. Wzrost koncentracji odbywa się w kilku etapach. Różnią się intensywnością i czasem trwania kursu.

Łatwy etap

Łagodna hiperkalcemia charakteryzuje się brakiem lub łagodnymi objawami. Leczenie jest przepisywane po ustaleniu ostatecznej diagnozy i ustaleniu przyczyny choroby. Stężenie wapnia nie przekracza 10,51 – 12 mg/dl.

Umiarkowana scena

Fazie umiarkowanej towarzyszy wzrost minerału w zakresie 11,5-18 mg/dl. Proces prowadzi do rozwoju resorpcji kości. Na tym etapie następuje zmiana w funkcjonowaniu nerek i pojawienie się objawów negatywnych.

Ciężkie stadium hiperkalcemii

Forma jest utrwalona wraz ze wzrostem wapnia ≥ 18 mg / dl i pojawieniem się ciężkich objawów. Hemodializa jest zalecana w celu skorygowania niewydolności nerek.

Objawy i oznaki

Nadmiar wapnia w organizmie (objawy występują przy poziomie minerałów w surowicy 12 mg/dl) prowadzi do osłabienia mięśni i zaburzeń rytmu serca. Dzieje się tak w przypadku ciężkiego stadium, kiedy nadmiar wapnia hamuje depolaryzację nerwowo-mięśniową i mięśnia sercowego. Cechy neurologiczne obejmują zaburzenia koncentracji, zmianę stanu psychicznego z drażliwości na splątanie.

Poziomy powyżej 14 mg / dl mogą powodować encefalopatię, a poziomy powyżej 15 mg / dl są stanem nagłym. Ostry, ostry ból brzucha może być oznaką zapalenia trzustki. Zmiany kostne prowadzą do bólu kości, zaburzeń chodu i złamań.

Typowe objawy wspólne dla wszystkich stadiów hiperkalcemii obejmują:

• nudności i wymioty;
• częste oddawanie moczu;
• nadmierne pragnienie;
• ból brzucha;
• ból w mięśniach;
• pomieszanie świadomości.

Powoduje

Wzrost wapnia nie zawsze oznacza, że ​​istnieje choroba wymagająca leczenia. Lekarz interpretuje diagnozę na podstawie historii choroby, przyczyn i wyników badań.

Dwie najczęstsze przyczyny podwyższonego stężenia tego minerału w osoczu to nadczynność przytarczyc i rak.

Nadczynność przytarczyc

Nadczynność gruczołów dokrewnych znajdujących się w tylnej części tarczycy jest najczęstszą przyczyną hiperkalcemii. Może się to zdarzyć, gdy jeden lub więcej przytarczyc jest powiększony łagodnie lub z powodu raka. Poziom wapnia we krwi jest kontrolowany przez parathormon (PTH). Komórki przytarczyc uwalniają PTH, gdy wyczują spadek poziomu.

Hormon zwiększa ilość tego minerału we krwi poprzez zwiększenie wchłaniania wapnia z jelit i nerek. PTH mobilizuje również wapń i fosforany z kości: rozkłada się i uwalnia minerały kostne, aby zrekompensować niski poziom wapnia. Proces ten jest znany jako resorpcja kości.

PTH zwiększa ilość witaminy D, która jest przekształcana do aktywnej postaci kalcytriolu, a tym samym zwiększa wchłanianie wapnia w jelicie. Jeśli poziom PTH staje się zbyt wysoki, stężenie wapnia gwałtownie wzrasta.

Rak

Oprócz raka przytarczyc, inne rodzaje raka mogą powodować hiperkalcemię poprzez wydzielanie białka naśladującego PTH. Należą do nich nowotwory płuc, jajników i nerek. Rak, który rozprzestrzenia się do kości i uszkadza komórki kostne, przyczynia się do nadmiernego stężenia wapnia we krwi.

Leki

Niektóre leki powodują lub przyczyniają się do wzrostu poziomu tego minerału w osoczu krwi.

Obejmują one:

• lit;
• leki zobojętniające na zgagę;
• tabletki wodne stosowane w leczeniu wysokiego ciśnienia krwi.

Przedawkowanie witaminy D

Witamina D jest w stanie zwiększyć poziom tego minerału, ponieważ zwiększa ilość wchłanianego wapnia w jelitach. Dzieje się tak zwykle w przypadku przyjmowania zbyt wysokich dawek witaminy (20 – 100 tys. IU dziennie) przez długi czas.

Ważne jest, aby pamiętać, że ekspozycja na słońce nie powoduje niebezpiecznie wysokiego poziomu witaminy D ani wapnia. Jedyne ryzyko przedawkowania wynika z dużej ilości suplementów witaminy D.

Przedawkowanie witaminy A

Nadmiar witaminy A może prowadzić do hiperkalcemii. Zwykle dzieje się tak tylko wtedy, gdy suplementy witaminy A w dużych dawkach są przyjmowane przez długi czas.

Poważne odwodnienie

Nadmiar wapnia całkowitego w organizmie obserwuje się w przypadku objawu odwodnienia. Ale w tym przypadku zjonizowany lub wolny minerał pozostaje normalny i aktywny metabolicznie.

Wysoki poziom białka we krwi

W celu kontroli sprawdzany jest poziom albuminy i białka. Gdy jest podniesiony, występuje więcej wiązania wapnia, a zatem całkowity wapń może być „fałszywie” wysoki, podczas gdy metabolizm wolnego wapnia jest normalny. Lekarz może to wykluczyć w diagnozie, sprawdzając poziom zjonizowanego (wolnego) wapnia.

Nadczynność tarczycy

Nadczynność tarczycy przyczynia się do rozwoju hiperkalcemii.

Mechanizm jest słabo poznany, ale niektóre dowody sugerują, że w nadczynności tarczycy występują następujące zmiany:

• zwiększona wrażliwość kości na PTH;
• poziom i wrażliwość interleukiny-6 zmienia się w górę;
• zaburzona zostaje regulacja hormonów nadnerczy.

Skutkiem tych zmian jest zwiększona mobilizacja wapnia i fosforanów z kości (resorpcja).

Długotrwałe unieruchomienie

Przedłużający się bezruch z chorobą często przyczynia się do wzrostu stężenia tego minerału i rozwoju osteoporozy. Poziom wapnia w surowicy wzrasta w pierwszych dniach unieruchomienia. Po powrocie do normalnego trybu życia, równowaga zostaje szybko przywrócona. Szczególnie często poziom wapnia gwałtownie wzrasta w wielu złamaniach.

Sarkoidoza

Hiperkalcemia jest powikłaniem sarkoidozy, choroby zapalnej, która atakuje kilka narządów w ciele. W sarkoidozie produkcja aktywnej witaminy D wymyka się spod kontroli, podczas gdy poziom hormonu przytarczyc wzrasta. To powoduje wzrost poziomu wapnia.

Nadmiar spożycia wapnia

Spożywanie zbyt dużej ilości minerału jest rzadkie. Zaobserwowano to u osób przyjmujących zwiększone dawki węglanu wapnia (40-60 gramów dziennie) wraz z żywnością zasadową, taką jak mleko, wodorowęglany lub leki zobojętniające. System staje się przeciążony i nie może wystarczająco szybko usunąć wapnia. Zjawisko to jest znane jako zespół kwasu mlekowego lub choroba Burnetta.

Choroby genetyczne

Genetyka (pewne mutacje w genach) u niektórych osób jest czynnikiem zwiększającym poziom wapnia we krwi. Dzieje się tak, gdy masz rzadki stan zwany rodzinną hiperkalcemią hipokalciuryczną.

Regulacja magnezu

Magnez jest niezbędny do kontrolowania poziomu wapnia we krwi. Jest kofaktorem w produkcji i aktywacji witaminy D. Stosunek wapnia do magnezu jest ważny i większość ludzi nie otrzymuje wystarczającej ilości magnezu w porównaniu z wapniem.

Dane sugerują, że optymalny stosunek wynosi 2/1. Tymczasem uzyskanie większej ilości wapnia np. 4 razy niż magnezu wiąże się z licznymi chorobami przewlekłymi.

Współczesny styl życia przesunął równowagę na korzyść wapnia, dlatego niezwykle ważne jest, aby skomponować świadomą, zbilansowaną dietę z odpowiednią ilością obu składników mineralnych.

Diagnostyka

W przypadku niepokojących objawów należy skontaktować się z instytucją medyczną, aby udać się do endokrynologa. Po zebraniu wywiadu lekarz zaleci serię badań.

Diagnostyka rozpoczyna się od badania krwi i moczu. Rozpoznanie ustala się po uzyskaniu wyników zmian stężenia zjonizowanej postaci wapnia i parathormonu.

• Badanie krwi na wapń w surowicy mieści się w zakresie 200-250 rubli. bez pobierania krwi.
• Oznaczanie wapnia w moczu - 200-220 rubli.
• Pomiar poziomu elektrolitów, mocznika, fosforanów, PTH, fosfatazy alkalicznej. Biochemiczny test krwi szacuje się na 300-500 rubli.
• Oznaczanie stężenia mocznika w surowicy kosztuje 150-200 rubli.
• Analiza zawartości PTH wraz z pobraniem krwi kosztuje 800-1 tysięcy rubli. 200 zł
• Immunoelektroforeza białek surowicy ujawnia obecność nieprawidłowych immunoglobulin. Ich nagromadzenie we krwi lub moczu wskazuje na obecność nowotworów złośliwych. Koszt badań to 3-5 tys. pocierać.
• Aby ocenić dobowe wydalanie wapnia z moczem, wymagane jest 24-godzinne badanie moczu. Konieczna jest ocena ryzyka powstawania kamieni. Koszt analizy mieści się w granicach 200-300 rubli.

Metody leczenia

Nadmiar wapnia w organizmie, którego objawy są widoczne w postaci przewlekłej lub ciężkiej, powinien być zawsze leczony przez lekarza. Po diagnostyce instrumentalnej i laboratoryjnej specjalista dowie się, co powoduje podwyższony poziom wapnia i zaleci odpowiednią terapię choroby podstawowej.

Leczenie hiperkalcemii jest wymagane, jeśli występują objawy lub poziom wapnia przekracza 15 mg / dl, nawet u pacjentów bezobjawowych.

Leczenie polega na nawadnianiu, przyjmowaniu leków obniżających poziom wapnia oraz odstawianiu leków powodujących hiperkalcemię (tiazydów, diuretyków, witaminy A i witaminy D).

Leczenie według rodzaju hiperkalcemii

1. Pacjenci z bezobjawową lub umiarkowanie objawową hiperkalcemią (całkowity poziom wapnia skorygowany o albuminy <12 mg/dl) nie wymagają natychmiastowego leczenia, ale zaleca się unikanie czynników obciążających hiperkalcemia. Zaleca się odpowiednie nawodnienie (co najmniej 6-8 szklanek wody dziennie), aby zminimalizować ryzyko kamicy nerkowej. Dodatkowa terapia zależy od przyczyny wzrostu minerału.
2. Umiarkowana hiperkalcemia, bezobjawowa lub łagodnie objawowa (całkowity poziom wapnia skorygowany o albuminę od 12 do 14 mg/dl) w niektórych przypadkach nie wymaga natychmiastowego leczenia. Należy jednak zachować takie same środki ostrożności, jak w przypadku łagodnej postaci. Pacjenci są zwykle leczeni solą fizjologiczną i bisfosfonianami.
3. Ciężki etap koncentracji. Pacjenci z wapniem całkowitym skorygowanym względem albumin > 14 mg/dl wymagają bardziej agresywnej terapii.

Fosforany doustne

Gdy pojawiają się ciężkie objawy, przepisuje się doustne fosforany, które wiążą wapń, zapobiegając jego wchłanianiu w jelicie. Dawka początkowa to 250 mg soli sodu lub potasu 4 razy dziennie. W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 500 mg.

Kalcytonina

Szybko działający hormon peptydowy wytwarzany, gdy wzrasta poziom wapnia. Działa depresyjnie na aktywność osteoklastów. Wstrzykuje się podskórnie co 12 godzin w ilości 4-8 jednostek/kg.

Diuretyki

Nadmiar wapnia w organizmie (objawy mogą być różne, od częstego oddawania moczu, pragnienia do zaburzenia czynności serca) normalizuje się przez podanie izotonicznego roztworu soli i diuretyków pętlowych. Leki stymulują wydalanie wapnia z moczem. W przypadku braku niewydolności serca podaje się 1–2 l soli fizjologicznej w ciągu 2–4 godzin.

Aby zapewnić diurezę, podaje się dożylnie 20-40 mg furosemidu co 2-4 godziny. Terapia solą wymaga starannego monitorowania, ponieważ może prowadzić do przeciążenia płynami u pacjentów, którzy nie mogą usunąć wstrzykniętej soli z powodu upośledzenia czynności nerek. U takich pacjentów co 4 godziny oznacza się stężenie potasu i magnezu w surowicy.

Bisfosfoniany

Leki hamują resorpcję kości, która jest odpowiedzialna przede wszystkim za hiperkalcemię:

• Kwas zoledronowy podaje się dożylnie w pojedynczej dawce 4-8 mg.
• Pamidronian stosuje się w dawce 30-90 mg raz dziennie. Ponowne wprowadzenie jest wymagane po 7 dniach.
• Ibandronian pozostaje skuteczny przez 14 dni, gdy podawany jest dożylnie w dawce 4–6 mg.
• Stosowanie etidronatu w dawce 7,5 mg/kg przez 3-5 dni.

Chociaż bisfosfoniany podawane dożylnie są zwykle dobrze tolerowane, skutki uboczne mogą obejmować objawy grypy.

Kortykosteroidy

Hormony steroidowe są wykorzystywane do toksycznego działania witaminy D. Powołanie prednizolonu 20-40 mg w tabletkach zwiększa wydajność kalcytriolu i zmniejsza wchłanianie wapnia w świetle jelita.

Hemodializa

Metoda polega na oczyszczeniu krwi pacjenta dializatorem. Zawiera 2 płynne dializaty, które zapewniają wymianę stężeń substancji między krwią a płynem.

Optymalna dawka do hemodializy nie jest znana. Większość pacjentów potrzebuje co najmniej 3 sesji tygodniowo przez kilka godzin. Dializa jest zwykle przepisywana pacjentom z ciężką hiperkalcemią.

Możliwe konsekwencje i komplikacje

Perspektywa jest dobra dla osób z łagodną hiperkalcemią, które mają uleczalną przyczynę. W większości przypadków nie ma komplikacji.

Osoby z wysokim poziomem wapnia z powodu chorób takich jak rak lub sarkoidoza mogą czuć się źle. Najczęściej jest to spowodowane samą chorobą, a nie wysokim poziomem tego minerału.

Powikłania w przewodzie pokarmowym z podwyższonym poziomem wapnia wyrażają się rozwojem zapalenia trzustki, choroby wrzodowej.

Nadmiar tego minerału naraża Cię na tworzenie się kryształów wapnia w nerkach, co przyczynia się do:

• odkładanie się wapnia w nerkach (wapnica nerek);
• odwodnienie;
• wzrost AD;
• niewydolność nerek;
• rozwój kamieni nerkowych.

Mogą również pojawić się problemy psychologiczne:

• depresja;
• problemy z koncentracją;
• naruszenie procesu myślenia.

Hiperkalcemia prowadzi do:

• torbiele kostne;
• złamania;
• osteoporoza.

Zbyt dużo wapnia może prowadzić do nieregularnego bicia serca.

Nadmiar wapnia przyczynia się do odkładania się soli w tkankach narządów, co zaburza ich normalne funkcjonowanie. Atakowana jest przede wszystkim tkanka nerkowa. Rozwój niewydolności nerek pogarsza nieskuteczność leczenia farmakologicznego i wymaga interwencji chirurgicznej, po czym pacjenci muszą regularnie oczyszczać i przywracać równowagę elektrolitową krwi przez hemodializa.

Terminowy kontakt z placówką medyczną minimalizuje powikłania spowodowane chorobą.

Leczenie nadmiaru wapnia powinno mieć na celu zarówno zmniejszenie jego stężenia w surowicy, jak i, jeśli to możliwe, leczenie choroby podstawowej. Skuteczne terapie zmniejszają ilość minerałów w organizmie poprzez hamowanie resorpcji kości, zwiększanie wydalania wapnia z moczem lub zmniejszanie wchłaniania jelitowego wapnia. Najlepszy wybór zależy od przyczyny i nasilenia objawów.

Film o hiperkalcemii

Zespół hiperkalcemii: