Agresywność jest w psychologii, która z definicji u dzieci powoduje

Agresywność (wrogość) jest w psychologii subiektywną predyspozycją podmiotu do zachowania, której celem jest: wyrządzanie krzywdy innym lub podobny stan afektywny, któremu towarzyszy pojawienie się gniewu lub gniew. Zdaniem psychologów, mimo że agresywność towarzyszy społeczeństwu ludzkiemu na wszystkich jego etapach rozwój, nie jest charakterystyczny dla jednostki, a dzieci uczą się go, przejmując model zachowania od swoich rodziców.

Po raz pierwszy w psychoanalizie Z. pojawiło się pojęcie agresywności. Freud, który wyjaśnił tę cechę zachowania jako nieświadome ludzkie pragnienie śmierci i zniszczenia. Następnie koncepcja „agresywności” została dopracowana przez E. Fromma i E. Bern i grupa rosyjskich psychologów, którzy zdefiniowali agresywność jako siłę, z jaką człowiek wyraża miłość lub nienawiść wobec innych lub siebie.

Definicja agresywności i agresji: podobieństwa i różnice

Agresywność w psychologii to cecha osobowości wyrażająca się preferencją do stosowania metod przemocy w celu osiągnięcia swoich celów. Termin ten jest bezpośrednio związany z pojęciem „agresji” i pochodzi od łacińskiego „aggredi” (atakować).

Do początku XIX wieku. „agresywne” było rozumiane jako każde aktywne zachowanie, zarówno życzliwe, jak i wrogie. Następnie termin ten został zawężony, co oznacza aktywne lub pasywne zachowanie jednostki mające na celu: wyrządzanie przez nią krzywdy fizycznej lub psychicznej innym lub sobie, a także zwierzęciu lub przedmiotowi nieożywionemu; zniszczenie.

Amerykański neuropsychiatra dziecięcy i twórca terapii żelowej Laurette Bender rozumiał agresję jako zwiększoną aktywność i pragnienie autoafirmacji. Hiszpański uczony Jose Rodriguez Delgado opisał agresję jako akt wrogości, atak z zaskoczenia i zniszczenie, któremu towarzyszą działania mające na celu wyrządzenie szkody społeczeństwu lub jednostce osobowość. Jednocześnie pojęcie „agresywności” jest reakcją behawioralną, która podlega destrukcyjnej sile.

Amerykański psycholog Robber Wilson zdefiniował agresję jako fizyczne działanie lub groźbę takiego działania, mające na celu ograniczenie wolności innej osoby.

Dla Erica Fromma agresywność to wyrządzanie krzywdy fizycznej lub psychicznej nie tylko osobie, ale także zwierzęciu, a także dowolnemu przedmiotowi nieożywionemu.

Arnold Bass interpretuje tę koncepcję jako skłonność do wszelkich zachowań, które zagrażają lub szkodzą innym ludziom.

W.W. Zimanovskaya nazywa agresywnością każde zachowanie mające na celu podporządkowanie woli osoby z zewnątrz. W pracach A.A. Rean, można spotkać się z opinią, że agresja implikuje wyrządzenie szkody przez człowieka jakiemukolwiek przedmiotowi żywemu lub nieożywionemu.

Rosyjski psycholog podaje również pojęcie „agresywności” jako gotowości do wrogich działań wobec osoby z zewnątrz osoba, przygotowana przez gotowość jednostki do postrzegania lub interpretowania zachowań innych w odpowiedni sposób; sposób.

We współczesnej psychologii pojęcia „agresji” i „agresywności” są często mylone. Więc E.P. Ilyin rozumiał agresywność jako zdolność osoby do reagowania w sposób wrogi (agresywny) w sytuacji konfliktu. Jednocześnie psycholog rozumiał agresywne działanie jako reakcję sytuacyjną i przejaw agresywności. Przy regularnym powtarzaniu agresywnych działań możemy mówić o pojawieniu się agresywnych zachowań.

Teorie i szkoły psychologiczne

Agresywność w psychologii jest według Z. Freud, stan naturalny, który jest uważany za wskaźnik zwierzęcej natury człowieka i tłumaczy się nieświadomym pociąganiem człowieka do śmierci i zniszczenia.

Stworzona przez autora psychoanalizy „Psychoanalityczna teoria agresywności” łączy to zjawisko z rozwojem libido i określa je jako integralną część organizacji pregenetycznej. Według Freuda w fallicznej fazie rozwoju agresywność dziecka skierowana jest przeciwko jego rodzicom, braciom lub siostrom, a same destrukcyjne działania są natura nieświadomości i żywią się energią Tanatosa ("popędu śmierci"), a przy braku odpowiedniego obiektu może prowadzić do samozniszczenia osobowość.

Pojęcie E. Fromm

Erich Fromm podzielił agresywność na łagodną i złośliwą:

1. Łagodna agresja jest rozumiana jako biologicznie adaptacyjna reakcja, która pojawia się, gdy pojawia się zagrożenie życia. To zachowanie jest charakterystyczne dla wszystkich bez wyjątku ludzi i zwierząt i przejawia się jako odpowiedź na eliminację realnego zagrożenia lub jego przyczyny. Taka agresywność, zdaniem naukowca, nie jest destrukcyjna i powstaje jako odpowiedź na autentyczną destrukcyjną agresywność („Dotknij mnie, a cię zabiję”).
2. Złośliwa (wroga) agresywność to nieadaptacyjna forma agresywności, wrodzona według Fromma wyłącznie ludziom i oparta nie na korzeniach biologicznych, lecz społecznych. Przykładami złośliwej agresywności są różne formy okrucieństwa i przemocy (w tym seksualnej), sadyzm i nekrofilia.

Zgodnie z teorią Fromma człowiek jest wykształcony tylko do tego stopnia, że ​​jest w stanie kontrolować swój żywiołowy, destrukcyjny początek. Kiedy te mechanizmy ulegają osłabieniu, przejawia się tendencja do „złośliwej” agresji, której towarzyszą okrutne działania i destrukcyjne zachowania.

F. Perls

W 1945 roku pojęcie agresywności podał F. Perls w swojej książce „Ego, Głód i Agresja”, gdzie rysując paralelę między procesów psychicznych i fizjologicznych, autor stwierdza, że ​​trawienie wymaga naturalnej agresji, co pozwala przekąsić jedzenie. Według autora agresywności towarzyszy proces poznania, do którego konieczne jest najpierw rozbicie obiektu, a następnie ukształtowanie jego mentalnego modelu.

Zadaniem psychologa, według Perlsa, jest pomóc człowiekowi uświadomić sobie jego agresywność i wziąć odpowiedzialność za jej manifestację, ponieważ unikając jej, człowiek wnosi strach do swojego życia.

Teoria E. Oparzenia

Psyche in Action Erica Berne definiuje agresywność jako siłę, która pomaga osobie wyrazić uczucia miłości lub nienawiści do siebie i swojego otoczenia. Według psychologa jednostka może oszukiwać siebie lub innych, słabo okazując swoje uczucia lub wręcz przeciwnie, wyrażając z agresją ledwie ciepłe uczucia.

Mówiąc o tej metodzie miłości lub nienawiści, należy również brać pod uwagę kierunki ich wyrażania, bo jeśli dla niektórych jest to normalne wyrażać swoje uczucia wobec innych, wówczas często zdarza się, że inne osoby zwracają agresję głównie na siebie ja.

Tak więc człowiek może kogoś nienawidzić, a apogeum takiej agresywności będzie morderstwo. W innym przypadku jednostka może nienawidzić siebie, co z czasem skłania ją do popełnienia samobójstwa. Oba te działania, zdaniem Berna, są konsekwencją agresywności, różniącej się od siebie jedynie kierunkiem działania.

Teoria AA Reana

Koncepcja AA Reana definiuje agresywność, w postaci gotowości jednostki do wrogich działań w stosunku do: inna jednostka, obdarzona chęcią postrzegania i interpretowania działań innych, odpowiadająca sposób.

Zgodnie z tą koncepcją „agresywność” jako cecha osobowości wiąże się z wrogością, urazą, złą wolą. Koncentrując się na tym, AA Rean rozważa potencjalnie agresywne postrzeganie w postaci stabilnej osobowości, osobliwości postrzegania świata i światopoglądu

Teoria M.V. Alfimova i Trubnikowa V.I.

Rosyjscy psychologowie M.V. Alfimova i Trubnikowa V.I. rozumieć przez „agresję” negatywne emocje, motywy, a nawet negatywne postawy. Według naukowców czynniki te mogą odgrywać ważną rolę, ale nie są warunkiem agresywności.

Naukowcy zauważyli, że zarówno pobudzenie emocjonalne, jak i chłód mogą być nieodłączną częścią agresywnego zachowania. Obecność nienawiści nie jest tutaj konieczna, ponieważ przejawem agresji może być osoba nawet wobec tego, do którego ma pozytywny stosunek.

Rodzaje agresywności

Agresywność w psychologii jest według E.P. Ilyin, cecha osobowości, która odzwierciedla tendencję do agresywnego reagowania, gdy pojawia się frustrująca i konfliktowa sytuacja.

We współczesnej psychologii podano kilka opcji klasyfikacji agresywności:

Autor: Eric Fromm

W koncepcji niemieckiego socjologa „Anatomia destrukcji człowieka” przedstawiono dwa rodzaje agresywności:

Łagodna agresywność

Łagodna agresywność jest genetycznie nieodłączna od osoby i objawia się, gdy pojawia się poczucie zagrożenia. Według Fromma ten rodzaj agresywności rzadko prowadzi do zniszczenia wroga i ma na celu jedynie przestraszenie sprawcy.

Łagodną agresywność można przedstawić w postaci pseudoagresywności, czyli w działaniu mogącym wyrządzić krzywdę, ale bez umyślnego zamiaru:

Niezamierzona agresywność	Związany z przypadkowym uszkodzeniem. Typowym przykładem takiej agresji jest sprawdzenie rewolweru i przypadkowe oddanie strzału po mimowolnie pociągniętym za spust.
Zagraj w agresywność	Wykorzystywany jest w szkoleniach edukacyjnych dotyczących umiejętności, zręczności i szybkości reakcji. Nie ma żadnych destrukcyjnych celów.
Agresywność dla autoafirmacji	Jest charakterystyczny w większym stopniu dla mężczyzn i nastolatków i ma na celu dokonanie destrukcyjnych działań w celu umocnienia się w społeczeństwie.
Agresja obronna	Jest uważany za formę przejawu adaptacji biologicznej człowieka.

Złośliwa agresywność

Złośliwa agresywność przejawia się w postaci okrucieństwa i destrukcyjnych zachowań, nie występuje u zwierząt i jest charakterystyczna tylko dla ludzi. Głównymi przejawami takiej agresywności są okrutne tortury i morderstwa, a takie działania są uzasadnione jedynie osobistą przyjemnością osoby.

Ta agresywność przejawia się w 3 formach:

Spontaniczne przejawy agresywności	Związany z niszczącym potencjałem, który rośnie w warunkach ciągłej eksploatacji. Kiedy pojawiają się traumatyczne okoliczności, ten potencjał zostaje zmobilizowany, czemu towarzyszy ostry wybuch.
Destrukcyjność zemsty	Agresja wynikająca z zemsty powstaje jako odpowiedź jednostki na niesprawiedliwość, która wyrządziła mu krzywdę lub kogoś bliskiego. Często może mu towarzyszyć skrajne okrucieństwo.
Ekstatyczna destrukcja	Wiąże się z agresywnością skierowaną przez człowieka na samookaleczenie (narkomania, nadużywanie substancji, samobójstwo) i może być wywołana uczuciem osamotnienia, bezradności lub melancholii.

Nowoczesna klasyfikacja

We współczesnej psychologii przyjmuje się również klasyfikację agresywności, dzieląc ją na:

Fizyczny	Która charakteryzuje się użyciem siły fizycznej w stosunku do ludzi wokół lub przedmiotów nieożywionych.
Werbalny	Jednostka realizuje tu negatywne uczucia poprzez słowa (okrzyki, kłótnie) lub reakcje werbalne (groźby, przekleństwa).
Bezpośredni	Ta forma agresji skierowana jest bezpośrednio na konkretną osobę.
Pośredni	Wymaga realizacji agresji okrężnymi drogami (plotki, kłujące dowcipy) lub działań nieukierunkowanych i nieuporządkowanych (uderzenia w poduszki, rozbijanie naczyń, krzyki).
Zewnętrzny	Agresja skierowana na innych.
Wewnętrzny	Destrukcyjne działania jednostki skierowane są na samą siebie, przejawiając się w postaci samoponiżania, samookaleczenia, samobójstwa.
Ochronny	Wrogość, która staje się odpowiedzią na czyjeś prowokujące (lub pozornie takie) czyny.
Irytujący	Działania ofensywne inicjowane przez „pierwszego” osobnika.
Zdrowe i nierozsądne	Granice tych destrukcyjnych aktów są zatarte, ponieważ agresywną manifestację można również rozumieć jako energię. Posiadanie podstaw, wzbudzanie sympatii i chęci naśladowania agresywności uważane jest w psychologii za zdrowy
Wrogi	Źródłem takiej agresji jest złość, a jej celem jest wyrządzenie krzywdy.
Instrumentalny	Różni się od wrogiej tym, że krzywda nie jest celem, a jedynie jego osiągnięciem.

Formy manifestacji

Agresywność w psychologii jest według E. Berna, moc, która pozwala osobie wyrażać uczucia miłości lub nienawiści wobec siebie lub swojego otoczenia.

Według kwestionariusza Bass-Darki osoba jest w stanie pokazać swoją agresywność:

Agresja bezpośrednia lub fizyczna	Polega na użyciu siły fizycznej przez jednostkę wobec osoby z zewnątrz.
Agresja pośrednia	Wrogość skierowana pośrednio na drugą osobę (za pomocą okrutnych żartów, ośmieszenia) lub jest niekontrolowana (rozbijanie naczyń, rzucanie przedmiotami).
Podrażnienie	Działania destrukcyjne są tutaj związane z pobudzeniem emocjonalnym (gorący temperament, chamstwo).
Negatywizm	Konfrontacja może przejawiać się zarówno biernym oporem, jak i rozwijaniem aktywnej walki, mającej na celu przełamanie tradycyjnych dla społeczeństwa fundamentów.
Gniew	Przejawia się jako nienawiść lub zazdrość wobec innych.
Podejrzenie	Pojawia się jako nieufność lub ostrożność wobec innych ludzi lub ich potencjalnie „niebezpiecznych” przekonań.
Agresja słowna	Pozwala wyrazić swoje negatywne uczucia poprzez okrzyk lub werbalną odpowiedź w formie groźby lub przekleństwa.
Poczucie winy	Wyraża się ona w przekonaniu osoby o jej winie pośredniej, działaniach niezgodnych z prawem i może im towarzyszyć pojawienie się wyrzutów sumienia.

Powody pojawienia się

Agresywność w psychologii jest według D. Oparzenia, gotowość jednostki do destrukcyjnych zachowań, które nie są genetyczne, ale nabyte podczas interakcji społecznych.

Agresja jako cecha osobowości rozwija się stopniowo, pod wpływem wielu prowokujących ją czynników. Postawy rodzinne, komunikacja z rówieśnikami i mediami stymulują powstawanie wrogich (zachowań agresywnych). Obserwując, dzieci uczą się, jak być agresywnym, starają się zastosować swoją wiedzę w praktyce i kiedy pozytywne doświadczenie, nabyta wrogość utrwala się, stając się cechą dominującą postać.

W przypadku nastolatków powstawanie agresywności jest nieodłączne od dojrzewania. Najbardziej podatni na wrogie zachowania są młodzi mężczyźni i kobiety, którzy cierpią z powodu złości i nieufności wobec innych, wysokiego niepokoju i egocentryzmu.

W przypadku braku poważnych zainteresowań lub hobby, ciasnoty umysłowej i braku środków finansowych na zaspokojenie potrzeb, istnieje tendencja do pojawiania się zachowań dewiacyjnych, prowadzących do zniszczenia rzeczy pożądanych tkwiących w widoczni sprawcy.

U osób powyżej 18 roku życia powstawanie agresywności ułatwiają:

• uzależnienie od alkoholu i narkotyków;
• urazy natury psychicznej lub fizycznej nabyte w dzieciństwie;
• przepracowanie i brak odpowiedniego snu i odpoczynku;
• mieć problemy osobiste i finansowe;
• uzależnienie od hazardu lub częste oglądanie horrorów;
• nadmiernie surowe wychowanie;
• depresja, demencja, psychopatia i schizofrenia.

Jak rozpoznawać i zapobiegać rozwojowi

Agresywność jest dość powszechnym zjawiskiem behawioralnym, które często występuje w praktyce psychologicznej. Jego diagnozę przeprowadza psychoterapeuta, psychiatra lub psycholog kliniczny na podstawie analizy działań pacjentów oraz częstotliwości pojawiających się w nim ataków zachowań destrukcyjnych.

Aby wyjaśnić diagnozę, można również przeprowadzić:

• ankieta, podczas której specjalista spróbuje ustalić przyczyny, które spowodowały pojawienie się agresywności;
• obserwacja lekarska działań pacjenta, skłonność do wrogiego wyrażania swoich działań;
• badanie psychodiagnostyczne, które pozwala określić agresywność i ustalić, w jakiej formie się objawia.

Nie jest typowe, że agresja pojawia się znikąd, ale aby jej zapobiegać w odpowiednim czasie, konieczne jest nauczenie się rozpoznawania skłonności danej osoby do agresywnych zachowań.

Amerykański psycholog John Burns zauważa, że ​​w tej chwili można określić początkową wrogość człowieka dialog, gdy rozmówca przestaje odpowiadać na argumenty przeciwnika, skupiając się wyłącznie na swoim punkcie wizja. Zdaniem eksperta jest to początek początkowej agresji, która może dodatkowo prowokować destrukcyjne (destrukcyjne) zachowania.

Kiedy pojawia się taki stan, Burns w swoim „Kontinuum agresji” radzi, aby natychmiast przestać rozmowa lub zwrócenie uwagi rozmówcy na nieskuteczność komunikacji prosząc go o zmianę formatu dialog.

Specjalista radzi rodzicom, którzy mają do czynienia z agresywnym zachowaniem dziecka, aby starali się go słuchać bez wchodzenia w konflikt i, jeśli to możliwe, aby zrozumieć jego stanowisko. Dla pełnego rozwoju dziecka i wykluczenia dalszej agresywności ważne jest, aby dorastał w spokojnej atmosferze i, jeśli to możliwe, nie był uczestnikiem sytuacji konfliktowych między rodzicami.

Psychologowie zauważyli, że małe dzieci mają tendencję do podświadomego wchłaniania atmosfery relacji między rodzicami, a następnie przenoszenia zwyczajowego modelu zachowania na swoją rodzinę.

Zapobieganie agresywności dziecka zapewnią:

• pozytywne hobby i hobby (sport, muzyka, zainteresowania naukowe);
• spokojna, bezkonfliktowa atmosfera w rodzinie;
• dbałość o jego potrzeby i uczucia, a także brak ewentualnych wyrzutów i krytyki jego poglądów i hobby.

Poradzenie sobie z przejawem ludzkiej agresji, zdaniem psychologów, jest możliwe tylko poprzez spokojne, nieagresywne zachowanie, przy całkowitym braku prowokacji do wrogich działań.

W przypadku braku pomocy na czas prawdopodobieństwo zgonu jest wysokie, wywołane działaniami osoby agresywnej.

Aby zapobiec niebezpiecznym konsekwencjom, osoby, które napotkały agresywność, powinny:

• zmniejszyć liczbę osób obecnych podczas konfliktu;
• niech agresor wyrazi swoje niezadowolenie („uwolnij się”);
• spróbuj odwrócić uwagę osoby pracą fizyczną;
• wykazać życzliwą postawę proponując wspólne poszukiwanie wyjścia z obecnej sytuacji;
• jeśli to możliwe, rozładuj sytuację śmiesznymi dowcipami lub komentarzami na abstrakcyjny temat.

Jak pozbyć się agresywności

Leczenie agresywności odbywa się poprzez psychoterapię, w tym:

• indywidualna praca z psychologiem, pozwalająca zrozumieć i wyeliminować przyczyny wrogości i drażliwości;
• treningi grupowe, podczas których symulowane są sytuacje konfliktowe, pozwalające pacjentowi uformować własny algorytm adekwatnego zachowania.

W ciężkich przypadkach agresywności stosowanie leków, w tym stosowanie leków przeciwpsychotycznych i benzodiazepin, może uzupełniać pracę z psychoterapeutą.

Agresywność w psychologii to stabilna cecha osobowości, która charakteryzuje się manifestowaniem agresji i postrzeganiem wszelkich działań innych jako niebezpiecznych lub wrogich.

Odzwierciedlone w teoriach Z. Freud, E. Fromm i rosyjscy psychologowie zjawisko jest charakterystyczne dla drażliwych, drażliwych, często doświadczających irytacji i gniewu ludzi i przejawia się w dewiacji (destrukcyjne) zachowanie mające na celu wyrządzenie krzywdy ludziom znajdującym się w pobliżu, zwierzętom lub przedmiotom nieożywionym lub ich własne zniszczenie indywidualny.

Film o agresji

Skąd bierze się agresja: