Ucho wewnętrzne. Czym jest wypełniona jama, struktura, anatomia, funkcje?

Ucho wewnętrzne - jedna z części narządu słuchu, który ma najbardziej złożoną strukturę i często jest pod wpływem różnych negatywnych czynników. Ubytek wypełniony jest specjalnym płynem, który zapobiega rozwojowi zaburzeń. Jednak przy nadmiernym wzroście jego ilości należy skonsultować się ze specjalistą.

Z jakich części składa się ludzki narząd słuchu?

Narząd słuchu składa się z 3 głównych części, z których każda ma swoją własną charakterystykę i funkcje.

Organ ma działy:

• Część, która odbiera dźwięki (ucho zewnętrzne).
• Struktura transmisji dźwięku (ucho środkowe).
• Działy odpowiedzialne za percepcję dźwięku (ucho wewnętrzne).

Dzięki wszystkim systemom człowiek jest w stanie dostrzec, rozróżnić i określić źródło drgań dźwiękowych. Jednocześnie obserwuje się również właściwości ochronne, które nie pozwalają na przenikanie ciał obcych lub czynników zakaźnych do jamy układu słuchowego.

Ucho zewnętrzne

Ten element otrzymał swoją nazwę ze względu na to, że znajduje się na zewnątrz.

Ciało składa się z 3 głównych struktur:

• Małżowina uszna - jest elastyczną chrząstką pokrytą skórą. Płat znajduje się na dole. Małżowina uszna odpowiada za transmisję dźwięków poprzez ich transmisję przez przewód słuchowy zewnętrzny. Co więcej, występuje tylko u ssaków i działa jako odbiornik słuchowy.
• Kanał uszny - przekazuje dźwięki do ucha środkowego do jamy bębenkowej. Przejście ma różne długości (u dorosłych jego wymiary sięgają 2,6 cm, a szerokość do 0,7 cm). Na powierzchni elementu znajdują się gruczoły łojowe, których funkcją jest wytwarzanie woskowiny i ochrona przed wnikaniem drobnoustrojów chorobotwórczych.
• Bębenek - ta część pełni funkcję przegrody oddzielającej ucho zewnętrzne od środkowego. Zapobiega również przedostawaniu się ciał obcych do jamy bębenkowej. Składa się z warstwy wewnętrznej, zewnętrznej i środkowej. Jest owalny (u dorosłych) i okrągły (u dzieci).

Z kolei kanał słuchowy ma 4 ściany. Każdy dział ma złożoną strukturę i relacje z resztą ogólnego systemu słuchowego.

Klasyfikacja:

• Niżej - przylega do gruczołu ślinowego znajdującego się w okolicy narządu słuchu, co jest spowodowane przelewaniem się chorób zapalnych z jednej jamy do drugiej.
• Górny - obszar ten oddziela ucho zewnętrzne od dołu znajdującego się w okolicy czaszki, dlatego przy urazowych uszkodzeniach mózgu często powstaje wysięk (płyn mózgowo-rdzeniowy, krew), który wypływa z ucha.
• Z przodu - znajduje się w okolicy układu stawowego skroniowo-żuchwowego. To wyjaśnia obecność bólu w chorobach zapalnych podczas żucia.
• Plecy - jest ściśle powiązany z niektórymi strukturami wyrostka sutkowatego. W związku z tym jest często dotknięty ropnym stanem zapalnym.

Ucho zewnętrzne pełni podobne funkcje jak reszta układu słuchowego. Pełni funkcję ochronną, odpowiada również za lokalizację i przewodzenie drgań dźwiękowych.

Ucho środkowe

Jama ucha wewnętrznego jest wypełniona specjalnym płynem limfatycznym, który pełni kilka funkcji w organizmie. Wszystkie części aparatu słuchowego, w tym ucho środkowe, biorą udział w procesie, ponieważ wszystkie części i wnęki oddziałów są ze sobą połączone. Jest to niezbędne do pełnej i poprawnej pracy całego systemu.

Ucho środkowe znajduje się za błoną bębenkową i jest małą jamą wypełnioną powietrzem. Struktura ta jest połączona z nosogardłem za pomocą trąbki Eustachiusza, która odpowiada za rozkład ciśnienia za i przed błoną bębenkową.

Kiedy ciśnienie u osoby zmienia się, z reguły uszy są zablokowane, co prowadzi do pojawienia się odruchu ziewania. Sugeruje to, że ziewanie w połączeniu z ruchami połykania może pomóc wyeliminować zatory. Czyniąc to, zaleca się również uszczypnięcie nosa z obu stron.

Narząd zawiera również małe struktury kostne, których obecność wynika z różnych przekształceń ewolucyjnych. Struktury te są niezbędne do pełnego funkcjonowania narządu słuchu.

dział	Opis
Młotek	Głównym zadaniem oddziału jest przekazywanie drgań dźwiękowych do innych części ucha środkowego. Malleus powstał w procesie ewolucji ssaków. Kiedy nadejdą wibracje dźwięku, komponent przekazuje informacje do kowadła i strzemiączka
Kowadło	Ta część znajduje się między strzemieniem a młotkiem i przenosi drgania dźwiękowe z jednego na drugi. Kość występuje tylko u ssaków i pochodzi z kwadratowej kości gadów w wyniku ewolucyjnej transformacji struktur kostnych ssaków
Strzemiączko	Jest uważana za najmniejszą kość. Pochodzi z górnej części wargi gnykowej, która została przekształcona w procesie ewolucji. Jego rozmiar to 4 mm, jego waga sięga ledwie 2,5 g

Ich główną funkcją jest przesyłanie i wzmacnianie dźwięku z ucha zewnętrznego do ucha wewnętrznego. Ścisłe połączenie działów zapewnia odpowiednią percepcję dźwięku i jego lokalizację.

Znajdują się tu również kosteczki słuchowe, które przenoszą drgania dźwiękowe dalej wzdłuż aparatu słuchowego. Podstawa młoteczka jest połączona z błoną bębenkową. Jego główna część jest ściśle połączona z kowadłem, które z kolei jest przymocowane do kowadła.

Ucho środkowe jest wrażliwe na drgania dźwiękowe, dlatego często zaleca się, aby wojsko miało otwarte usta, gdy nastąpi spodziewana eksplozja. Pomoże to zapobiec silnemu naciskowi na błonę bębenkową i zapobiegnie uszkodzeniom (pękaniu).

Ucho wewnętrzne

Wewnętrzna jama ucha jest obustronnie wypełniona płynem limfatycznym, co pozwala równomiernie rozłożyć nacisk i nie tracić równowagi oraz czucia własnego ciała w przestrzeni. Poziom napełnienia dla każdej osoby jest indywidualny, ale musi mieścić się w dopuszczalnych granicach.

Ucho wewnętrzne jest inaczej nazywane labiryntem i znajduje się w grubości kości skroniowej. Odbierając wibracje dźwiękowe ze strzemiączka, przekształca je w elektryczne impulsy nerwowe.

Ten obszar narządu słuchu składa się z 3 części - ślimaka, przedsionka i kanałów półkolistych. Każdy z działów pełni własne funkcje i rolę w percepcji i prowadzeniu dźwięków.

Ucho ludzkie jest w stanie odbierać dźwięki w zakresie 16-21 tys. Hz. Jednak wraz z wiekiem postrzegana częstotliwość fal dźwiękowych spada do 5 tys. Hz. Wiąże się to nie tylko z produkcją płynu limfatycznego wewnątrzusznego, ale także ze spadkiem pracy innych narządów i układów, co jest spowodowane starzeniem się (zużyciem) organizmu.

Budowa i anatomia ucha wewnętrznego

Ucho wewnętrzne ma złożoną strukturę i strukturę. Obejmuje różne wnęki i kanały, które komunikują się ze sobą. Ten system nazywa się labiryntem, który jest podzielony na 3 sekcje - środkową, przednią i tylną.

Niektóre osoby mają wrodzone anomalie w budowie narządu, które nie zawsze prowadzą do zaburzeń w funkcjonowaniu reszty aparatu słuchowego. Istnieją jednak ogólnie przyjęte normy, których odstępstwo (z wyjątkiem mutacji dziedzicznych) może powodować zakłócenia w produkcji płynu mózgowo-rdzeniowego i innych płynów limfatycznych wypełniających jamę narządów przesłuchanie.

Ślimak

Ucho wewnętrzne znajduje się głębiej niż wszystkie inne części układu słuchowego. Zawiera wiele różnych części, elementów konstrukcyjnych. Dodatkowo jama wypełniona jest również płynem limfatycznym, który odgrywa dużą rolę w funkcjonowaniu innych części ustroju.

Ślimak to przednia część błędnika - spiralny kanał kostny, który znajduje się wokół pręta kostnego i obraca się o około 2,5 obrotu. Spiralna płytka kostna wystaje z tego kanału do wnętrza jamy.

Szerokość podstawy ślimaka (w przekroju) wynosi 9 mm, wysokość około 5 mm. Ta sama długość spiralnego kanału kostnego wynosi około 3,2 cm.

Kanał ślimakowy podzielony jest na 2 korytarze - górny i dolny. Obaj biorą również udział w przenoszeniu drgań dźwiękowych.

Ślimak kostny jest wypełniony płynem (perilimfa) i łączy się z błoną bębenkową przez owalne i okrągłe okienko. Pierwsze okno jest zamknięte płytą podnóżka wychodzącą ze strzemiączka. Okrągłe okno pokryte jest najcieńszą membraną.

W procesie przekazywania wibracji dźwiękowych do ucha wewnętrznego perylimfa przepływa. Proces obejmuje również okrągłe okno.

W obszarze przyczepu błony podstawnej przymocowana jest kolejna błona, zwana inaczej przedsionkiem lub reynserem. Jego funkcją jest oddzielenie niezależnego kanału zwanego przewodem ślimakowym. Kanał ten ma kształt spirali i jest wypełniony endolimfą.

W obszarze przewodu ślimakowego znajduje się narząd Cortiego - nagromadzenie różnych komórek (w tym nabłonkowe), które są odpowiedzialne za odbiór i przekazywanie wibracji dźwiękowych w postaci nerwu impulsy. Następnie impulsy te są przekazywane do obszaru korowego mózgu, gdzie znajduje się ośrodek słuchowy.

Przedsionek

Przedsionek znajduje się w centrum labiryntu i widnieje na 2 kieszenie. Jedna z nich ma kształt kuli i znajduje się blisko ślimaka. Kolejna kieszeń ma kształt elipsy i sąsiaduje z kanałami półkolistymi. Przedsionek jest zaopatrywany w krew przez tętnicę znajdującą się w labiryncie.

Rodzaje przedsionków:

• Ściana boczna - skierowana w stronę jamy bębenkowej. Przylegają do niego końce obu odgałęzień kanału półkolistego.
• Dolny jest ograniczony ze wszystkich stron płytą ślimaka.
• Przyśrodkowa - na jej powierzchni znajdują się 4 wgłębienia lub kieszenie.
• Powrót - niedaleko od niego znajduje się ujście wspólnej nogi kanałów półkolistych. W przedniej części widoczne jest proste otwarcie zewnętrznego kanału półkolistego.

  

Długość samej sekcji przedsionka wynosi 0,6 cm, wysokość - 0,5 cm, szerokość - nie więcej niż 0,3-0,4 cm.

Kanały półkoliste

Jama ucha wewnętrznego wypełniona jest nie tylko limfą, ale także innymi elementami strukturalnymi, które stanowią jeden system aparatu słuchowego. Bez tych części pełna praca narządu słuchu jest niemożliwa. W takim przypadku, w przypadku uszkodzenia lub uszkodzenia podziałów strukturalnych, może wystąpić naruszenie produkcji płynu wewnątrzjamowego.

Kanały półkoliste wypełnione są wewnątrz galaretowatym płynem. W tych układach znajdują się wrażliwe włosy. Podczas ruchu płyn porusza się, powodując nacisk na włosy. Prowadzi to do pojawienia się impulsów nerwowych, które przekazują informacje do nerwów przedsionkowych, skąd są one redystrybuowane do centrum mózgu.

Ta struktura odpowiada za funkcję przedsionkową i słuchową. Odpowiada za przekazywanie i rozpoznawanie informacji dźwiękowych, a także uczestniczy w reakcjach somatycznych i sensorycznych – zmianie pozycji ciała, orientacji w przestrzeni.

Rozwój

Pierwsze oznaki powstawania wewnętrznej części narządu słuchu można zaobserwować u płodu w czasie ciąży podczas rutynowej diagnostyki (USG). Z reguły formacja zaczyna się od samego momentu rozwoju płodu. Jednak pierwsze charakterystyczne cechy można zauważyć już w 4 tygodniu ciąży.

Na tym etapie narząd wygląda jak zgrubienie ektodermy znajdującej się w okolicy mózgu (romb).

W ósmym tygodniu powstają struktury, które w przyszłości będą prezentowane w postaci ślimaka ucha.

W 9. tygodniu ciąży ucho wewnętrzne jest prawie całkowicie uformowane. Jednocześnie labirynt kontynuuje swoją formację, która kończy się dopiero po roku.

W 11-12 tygodniu płód ma już 2 ślimaki i zaczyna się tworzenie błoniastego labiryntu.

W 20. tygodniu narząd jest już w pełni dojrzały i osiąga wielkość dorosłego osobnika. I dopiero w 37. tygodniu płodu wszystkie główne sekcje i struktury ucha - wewnętrzne, zewnętrzne i środkowe - są w pełni uformowane. Jednak ich zdolność funkcjonalna nie jest w pełni rozwinięta.

Ucho wewnętrzne jest w pełni ukształtowane i osiąga prawie rozmiary dorosłego człowieka w wieku 7 lat. W przyszłości system stopniowo się rozwija i osiąga pełną funkcjonalność w wieku 20 lat.

Funkcja i mechanizm działania ucha wewnętrznego

Jama ucha wewnętrznego wypełniona jest limfą różnego rodzaju. Taki płyn jest potrzebny do tworzenia impulsów nerwowych, które odgrywają bezpośrednią rolę w wychwytywaniu, przekazywaniu i rozpoznawaniu drgań dźwiękowych. W przypadku zaburzeń w tworzeniu się płynu limfatycznego aparat słuchowy może być narażony na różne negatywne wpływy z zewnątrz.

Główne funkcje ucha wewnętrznego to percepcja drgań dźwiękowych i równowaga. Informacje dźwiękowe pochodzące z labiryntu przekazywane są do mózgu za pośrednictwem impulsów nerwowych. Dyrygentem takich informacji jest nerw przedsionkowo-ślimakowy, który ma 2 główne gałęzie.

Za pomocą pierwszej gałęzi przekazywane są informacje z narządów słuchu, za pomocą drugiej impulsy z narządów równowagi. Wraz z rozwojem jakichkolwiek naruszeń napływające informacje są zniekształcone i nie odpowiadają rzeczywistości.

Ucho wewnętrzne chroni również osobę przed wnikaniem drobnoustrojów chorobotwórczych (infekcja) i głośne dźwięki, które mogą uszkodzić słuch (błona bębenkowa, zewnętrzne) ucho).

Mechanizm pracy:

• Wejście informacji dźwiękowych do zewnętrznego przewodu słuchowego, a następnie wejście w obszar błony bębenkowej.
• Pojawienie się wibracji w błonie znajdującej się w okolicy błony bębenkowej.
• Przeniesienie wibracji do ślimaka. W takim przypadku informacja przechodzi przez kosteczkę słuchową, która znajduje się w jamie ucha środkowego.
• Przemieszczenie endolimfy i zwiększony nacisk na komórki rzęsate.
• Wytwarzanie impulsów nerwowych (sygnałów elektrycznych) przez komórki rzęsate.
• Wejście impulsów nerwowych do mózgu przez nerw słuchowy.
• Percepcja i przetwarzanie informacji dźwiękowych przez ośrodki mózgu odpowiedzialne za narządy słuchu.

  

Dzięki temu mechanizmowi działania człowiek odbiera dźwiękowe informacje pochodzące z otaczającego świata zewnętrznego. Pozwala także na poruszanie się w przestrzeni i odczuwanie zmian w pozycji głowy lub ciała.

Wymiary wnęki ucha wewnętrznego

Rozmiar ucha wewnętrznego może się nieznacznie różnić w dopuszczalnych granicach, z wyjątkiem wad wrodzonych i wad budowy narządu słuchu.

Ponieważ ucho wewnętrzne składa się z 3 odcinków, jego wymiary są trudne do określenia. Na przykład podstawa ślimaka ma grubość 0,9 cm. Wysokość tej konstrukcji waha się w granicach 0,5 cm. Długość kanału wynosi około 3,2 cm.

Wszystkie rozmiary działów dla każdej osoby mogą być różne, ale różnią się w przybliżeniu we wskazanych zakresach.

Czym jest wypełniona jama ucha wewnętrznego, do czego służy płyn?

Jama ucha wewnętrznego wypełniona jest endolimfą i perylimfą - płynami różniącymi się składem i funkcją. W tym przypadku pierwszy rodzaj płynu wypełnia wnękę labiryntu wewnątrz, a drugi - wypełnia narząd z zewnątrz.

Płyny te są wymagane do przewodzenia drgań dźwiękowych. Z jego brakiem lub nadmiarem mogą wystąpić różne procesy patologiczne - zawroty głowy, obniżona ostrość słuchu, zniekształcenia napływające informacje dźwiękowe, przenikanie patogennej mikroflory, a w rezultacie uszkodzenie słuchu i innych sąsiednich narządów oraz systemy.

Aby narząd słuchu działał prawidłowo i odbierał drgania dźwiękowe, w uchu wewnętrznym, a także w innych jego częściach, wymagany jest odpowiedni poziom płynu. W przypadku niedoboru wypełnienia ubytku mogą wystąpić różne zaburzenia słuchu. W przypadku wystąpienia takich objawów należy skonsultować się ze specjalistą w celu zdiagnozowania i ustalenia przyczyny zaburzeń.

Wideo ucha wewnętrznego

Ucho wewnętrzne: