Leki przeciwpsychotyczne. Wskazania do stosowania w psychiatrii, skutki uboczne, przeciwwskazania

W farmakologicznej grupie leków przeciwpsychotycznych obejmuje leki, które mają wyraźny wpływ na wyższą aktywność nerwową. Takie substancje mają złożony i różnorodny mechanizm działania biochemicznego i fizjologicznego. Wskazania do ich stosowania nie ograniczają się do praktyki psychiatrycznej.

Pokolenia leków przeciwpsychotycznych

Podstawowa zasada klasyfikacji takich leków opiera się na strukturze chemicznej cząsteczek substancji czynnej i mechanizmie działania terapeutycznego. Pierwsze leki do tego celu zostały opracowane w latach 30. XX wieku.

Każda generacja leków przeciwpsychotycznych różni się charakterystyką biochemiczną i liczbą poważnych skutków ubocznych. W sumie powstały 3 generacje leków przeciwpsychotycznych. Najnowsza generacja ma szereg zasadniczych różnic w stosunku do poprzednich.

Leki przeciwpsychotyczne I generacji

Takie leki przeciwpsychotyczne nazywane są typowymi. Aktywne składniki leków przeciwpsychotycznych I generacji nadal stosowane w psychiatrii w stacjach do tłumienia nieuleczalnych stanów pochodnymi są:

• tioksanten;
• fenotiazyna;
• buterofenon.

Takie leki wykazują wysoką skuteczność i szybkość działania terapeutycznego, ale mają szereg efektów pozapodstawowych. Środki przeciwpsychotyczne są podzielone na 3 kategorie kliniczne zgodnie z mechanizmem hamowania podziałów mózgowych i receptorów.

Leki przeciwpsychotyczne (wskazania do stosowania leków I generacji ograniczają się do wyłącznej psychiatrii) na bazie tioksantenu, pochodnych fenotiazyny lub buterofenon, w zależności od grupy leku, mają różny stopień powinowactwa do fizjologicznego wydzielania dopaminy Struktury.

Wchodzą w trwałe i nieodwracalne wiązanie z receptorami histaminowymi, muskarynowymi i alfa-adrenergicznymi. Właściwości te wynikają z silnego działania przeciwpsychotycznego neuroleptyków I generacji. Takie leki nie są w stanie stłumić objawów schizofrenicznych u 3 na 10 pacjentów.

Do dotychczas stosowanych leków przeciwpsychotycznych I generacji należą:

• Haloperidol. Lek został opracowany w 1958 roku. Belgijski koncern farmaceutyczny Janssen Pharmaceutica i jest obecnie z powodzeniem stosowany w szpitalach psychiatrycznych.
• Chlorpretyksen. Lek wyróżnia się wysoką aktywnością przeciwpsychotyczną połączoną z łagodnym działaniem terapeutycznym w porównaniu z większością analogów.
• Sulpiryd. Lek ma łączny wpływ na funkcję ośrodkowego układu nerwowego, umiarkowane działanie przeciwdepresyjne i słabe działanie psychostymulujące.
• Chlorpromazyna. Pierwszy lek przeciwpsychotyczny na bazie syntetycznej. Typowy przedstawiciel alifatycznych fenotiazyn.

W większości przypadków takie leki łagodzą najcięższe zespoły psychiatryczne bez powodowania pacjent odczuwa chroniczne zmęczenie, ale nieznacznie zmniejszające napięcie mięśniowe na tle regularnego Przyjęcie.

Leki przeciwpsychotyczne drugiej generacji

Wybierając taktykę terapii lekowej, psychiatrzy preferują leki nowej generacji. Takie leki przeciwpsychotyczne nazywane są nietypowymi ze względu na specjalny mechanizm wpływu klinicznego.

Aktywne składniki takich leków selektywnie blokują receptory dopaminy, co znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo rozwoju zaburzeń pozapiramidowych.

W przeciwieństwie do leków przeciwpsychotycznych pierwszej generacji, ulepszone leki drugiej generacji mają następujące klinicznie istotne pozytywne efekty:

• delikatnie wygładzaj negatywne przejawy zaburzeń psychicznych;
• zmniejszyć ryzyko zaburzeń poznawczych o różnym nasileniu;
• rzadziej wywołują dysfunkcję pozapiramidową;
• nie powodują późnej (późnej) dyskinezy - mimowolnych reakcji motorycznych i spontanicznych skurczów mięśni, które rozwijają się na tle długotrwałego stosowania blokerów receptora dopaminowego.

Niektóre leki przeciwpsychotyczne drugiej generacji są skuteczne w leczeniu myśli samobójczych poprzez sedację. Leki z tej grupy farmaceutycznej łagodzą zespół lękowy i poprawiają sen.

Leki przeciwpsychotyczne nowej generacji

Współczesne osiągnięcia zasadniczo różnią się od leków przeciwpsychotycznych poprzednich generacji pod względem działania biochemicznego i efektów fizjologicznych. Substancje poprzednich generacji skutecznie i szybko tłumią zaostrzenia.

Leki przeciwpsychotyczne I i II generacji nadają się do korekcji i regulacji stanów nieuleczalnych. Charakteryzują się dużą liczbą objawów szczątkowych w połączeniu z indywidualnym profilem działań niepożądanych i skutków ubocznych.

Do tego dochodzą trudności z ukierunkowanym doborem odpowiedniego leku, co nie pozwoliło na to, by takie leki stały się standardem w branży psychiatrycznej. Najnowsze osiągnięcia farmakologów i biochemików są częściowo pozbawione tych wad.

Leki przeciwpsychotyczne mają wiele wskazań do stosowania. Leki trzeciej generacji są stosowane w leczeniu patologii somatycznych. Wykazują selektywny i częściowy antagonizm do receptorów dopaminy.

Leki przeciwpsychotyczne trzeciej generacji wchodzą w interakcje z elementami fizjologicznymi D2 i D3.

Stosowanie takich leków zapewnia trwałą redukcję:

• objawy zaburzeń psychicznych;
• upośledzenie funkcji poznawczych;
• zespoły neurologiczne;
• Zaburzenia metaboliczne;
• dysfunkcje gruczołów dokrewnych.

Leki te zwiększają zdolności umysłowe. Leki przeciwpsychotyczne trzeciej generacji mają rozszerzony zakres terapeutyczny, ulepszony profil bezpieczeństwa i dobrą tolerancję u większości pacjentów docelowych.

Częściowy antagonizm do receptorów dopaminy daje innowacyjne możliwości w leczeniu szerokiego zakresu zaburzeń psychicznych i patologii somatycznych.

Takie leki przenoszą leczenie schorzeń schizofrenicznych na nowy poziom skuteczności klinicznej.

Leki przeciwpsychotyczne III generacji:

• zatrzymać pozytywne objawy nie mniej niezawodnie niż leki poprzednich pokoleń;
• pozwalają osiągnąć cel terapeutyczny poprzez selektywne oddziaływanie na zmienione patologicznie receptory dopaminy bez nieodwracalnego blokowania całego skupiska struktur biologicznych;
• zapewniają efekt terapeutyczny z łagodną dekompensacją neuroprzekaźników i mechanizmów dopaminergicznych, co nie jest dostępne dla leków przeciwpsychotycznych poprzednich pokoleń;
• zminimalizować lub całkowicie wyeliminować ryzyko zaburzeń pozapiramidowych;
• znacznie poprawiły indywidualną podatność.

Leki te obejmują Aripiprazol, który jest stosowany w praktyce psychiatrycznej od 2002 roku. Jeszcze bardziej nowoczesnymi rozwiązaniami są Brexiprazol i Karipzazin, utworzone w 2015 roku. Lista leków przeciwpsychotycznych trzeciej generacji stale się poszerza.

Mechanizm działania leków przeciwpsychotycznych

Efekt terapeutyczny takich leków wynika z tłumienia nadmiernej aktywności dopaminy w przewodzie mezolimbicznym, która wiąże strefa brzuszna kory środkowego płata mózgowego i tzw. istota czarna ze strukturami organicznymi układu limbicznego systemy.

Kanał przewodzący impulsy nerwowe bierze udział w reakcjach fizjologicznych:

• regulacja hormonalna;
• stan psycho-emocjonalny;
• umiejętność zapamiętywania informacji;
• uczenie się;
• doświadczenia przyjemności;
• wariacje afektywne.

Droga mezolimbiczna częściowo reguluje koordynację ruchów, pracę baroreceptorów. Nie przepisuj jednoczesnego stosowania różnych leków przeciwpsychotycznych, ponieważ mają one synergię.

Całkowita blokada receptorów dopaminowych

Wiodący mechanizm działania terapeutycznego leków przeciwpsychotycznych. Podwyższone stężenie neuroprzekaźnika w kanale jest uważane za kluczową przyczynę zaburzeń psychicznych z produktywnym kompleksem objawowym.

Te znaki obejmują:

• stany urojeniowe;
• obsesja;
• halucynacje słuchowe i wzrokowe;
• wrażenia dotykowe;
• bezprzyczynowy niepokój.

Typowe leki przeciwpsychotyczne hamują aktywność dopaminy, blokując co najmniej 65% percepcji neuroprzekaźnik receptorów D2, co prowadzi do zmniejszenia pozytywnych objawów neuropsychiatrycznych objawy.

Mechanizm działania klinicznego leków I generacji wiąże się z manifestacją licznych efektów pozapodstawowych:

• niepokój ruchowy;
• niekontrolowane skurcze mięśni;
• depresja;
• depresja emocjonalna;
• występowanie anhedonii - zmniejszenie lub całkowita utrata zdolności do odczuwania przyjemności.

Leki przeciwpsychotyczne, które powodują takie stany, wymagają ciągłego dostosowywania dawki, aby zmniejszyć negatywne skutki przyjmowania. Wskazania do stosowania wymagają leczenia objawowego.

Mechanizm działania oparty na długotrwałej i trwałej blokadzie receptorów dopaminowych w przewodzie mezolimbicznym leki przeciwpsychotyczne wywołują wzrost wrażliwości docelowych elementów organicznych i ich wzrost numer.

Efekt ten jest spowodowany próbami neuronów przywrócenia przyciętych połączeń między synapsami. Wzrost podatności receptora, wywołany długotrwałym stosowaniem leków przeciwpsychotycznych, zwiększa potencjalne niebezpieczeństwo rozwoju wcześniej niezarejestrowanych psychoz.

Częściowe hamowanie receptorów dopaminowych

Niektóre leki przeciwpsychotyczne ukierunkowane na elementy D2 naśladują osłabioną formę neuroprzekaźnika. Ten mechanizm działania klinicznego jest charakterystyczny dla leków drugiej generacji.

Leki charakteryzują się łagodną korektą aktywności dopaminy, co zmniejsza redukcję objawów pozytywnych i znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia objawów niezwiązanych z rdzeniem.

Blokada receptora serotoninowego

Obiektami docelowymi działania biochemicznego leków opartych na tej zasadzie działania terapeutycznego są elementy typu 5-НТ2А, 5-НТ1А i 5-НТ2С.

Wchodząc w interakcje z tymi receptorami, substancja czynna leku pośrednio reguluje stężenie dopaminy w szlaku mezolimbicznym. Wrażliwość neuronów neuroprzekaźników jest zmniejszona z powodu zahamowania produkcji kwasu gamma-aminomasłowego (GABA).

Związek biochemiczny jest kluczowym składnikiem układu do hamowania wyższej aktywności nerwowej. Ten mechanizm działania jest nieodłączny dla leków przeciwpsychotycznych trzeciej generacji. Niektóre leki przeciwpsychotyczne osiągają podobny efekt fizjologiczny, naśladując działanie serotoniny na elementy receptorowe, takie jak 5-HT1A.

Inne leki przeciwpsychotyczne III generacji mają na celu blokowanie funkcji struktur organicznych klasy 5-HT2C. Ten biochemiczny mechanizm aktywuje specjalne reakcje w pośrednich neuronach GABA, które prowadzą do zmniejszenia wydzielania dopaminy.

W podobny sposób działają leki przeciwpsychotyczne, które hamują receptory α2-adrenergiczne. Naruszenie ich podstawowych funkcji fizjologicznych powoduje uwolnienie zwiększonej porcji noradrenaliny z zahamowaniem wychwytu zwrotnego hormonu i zwiększeniem jego aktywności biochemicznej.

Blokada wielu receptorów

Ta właściwość jest nieodłącznym elementem najnowocześniejszych, postępowych i innowacyjnych rozwiązań farmakologicznych.

Ich mechanizm działania opiera się na jednoczesnym zaangażowaniu w proces hamowania następujących układów:

• dopamina;
• serotonina;
• cholinergiczny;
• adrenergiczny.

Leki przeciwpsychotyczne (wskazania do stosowania takich leków są znacznie rozszerzone) wyróżniają się zwiększonym profilem działania terapeutycznego z łagodzeniem objawów pozytywnych i zmniejszeniem objawów negatywnych.

W praktyce klinicznej efekty niezwiązane z rdzeniem są bardzo nieliczne. W tabeli przedstawiono ogólne i podstawowe właściwości leków przeciwpsychotycznych, ze względu na mechanizm działania.

efekt	Charakterystyka kliniczna
Antypsychotyczne	Zdolność substancji czynnej do tłumienia nadmiernej aktywności struktur mózgowych, co powoduje niewystarczające pobudzenie psychoruchowe.
Środek uspokajający	Senność polekowa, łagodny letarg.
Zjadliwy	Jednolita redukcja przejawów psychozy, przeciwdziałanie postępowi patologii.
Przeciw niedoborom	Łagodzenie objawów choroby psychicznej i upośledzenia umysłowego. Działanie przeciw niedoborom ma wartość terapeutyczną w stanach związanych z wyczerpywaniem się emocji, utratą motywacji, osłabieniem uwagi, osłabieniem pamięci, dezorganizacją psychiczną.
Wzmacniający	Wzmacnia działanie innych leków stosowanych w kompleksowej terapii.
Profilaktyczny	Zapobieganie powtarzającym się zaostrzeniom i wydłużeniu okresu remisji po przebiegu terapii w szpitalu neuropsychiatrycznym.

Niektóre leki z kategorii leków przeciwpsychotycznych w średnich dawkach terapeutycznych lub wysokich mają aktywizujące działanie ukierunkowane na kontrolę nasilonych objawów negatywnych, poprawę funkcji poznawczych umiejętności.

Wskazania do stosowania w psychiatrii

Takie silne leki są przepisywane w nagłych wypadkach i w specjalnych kategoriach pacjentów.

Standardowe wskazania do stosowania w praktyce psychiatrycznej to:

• zaburzenia czynnościowe o wyższej aktywności nerwowej;
• nadmierne pobudzenie psychoruchowe - stan patologiczny związany z niepokojem ruchowym o różnym nasileniu, zaburzeniami mowy, objawami afektywnymi;
• psychoza związana ze zniekształconym postrzeganiem rzeczywistości i nieodpowiednimi reakcjami na bodźce zewnętrzne;
• objawy odstawienia związane z systematycznym zażywaniem narkotyków lub leków o działaniu uzależniającym;
• majaczenie - naruszenie aktywności mózgu, któremu towarzyszy zmętnienie świadomości, zaburzenia emocjonalne i psychiczne;
• schizofrenia w dowolnej formie i odmianie;
• nieposkromione stany fobii;
• zaburzenia intelektualne i psychiczne;
• zaburzenia dwubiegunowe;
• lęk niewyjaśniony przyczynami somatycznymi;
• nastrój samobójczy;
• genetyczne upośledzenie umysłowe.

Leki przeciwpsychotyczne są stosowane w celu zmniejszenia objawów zespołu Tourette'a i złagodzenia wielu stanów reaktywnych. Leki te są wskazane w większości zaburzeń psychicznych. Różni się tylko schemat dawkowania.

Przeciwwskazania i kombinacje z innymi substancjami

Leki przeciwpsychotyczne mają wiele wskazań do stosowania. Równie obszerna jest lista bezwzględnych zakazów klinicznych i ograniczeń sytuacyjnych dotyczących ich stosowania.

Leki przeciwpsychotyczne są przeciwwskazane w przypadku:

• jaskra;
• indywidualna nadwrażliwość na którykolwiek składnik leku;
• patologie wątroby i dróg żółciowych;
• ostra niewydolność serca;
• wrzód trawienny;
• Niewydolność nerek;
• stany gorączkowe;
• aktywny proces zakaźny;
• choroby hematologiczne;
• zaburzenia endokrynologiczne;
• gruźlica płuc;
• zespół niedoboru odporności;
• anoreksja;
• wyczerpanie fizyczne;
• warunki anemiczne;
• nowotwory onkologiczne na etapie przerzutów.

Surowo zabrania się przyjmowania leków przeciwpsychotycznych podczas noszenia dziecka i podczas laktacji. Połączenie leków przeciwpsychotycznych z lekami przeciwdepresyjnymi powoduje zaburzenia wypróżnień i wzrost ciśnienia wewnątrznaczyniowego.

Jednoczesne stosowanie leków przeciwpsychotycznych i leków na bazie pochodnych benzodiazepiny wywołuje niewydolność oddechową. W ramach kompleksowej terapii zabrania się łączenia przyjmowania leków przeciwpsychotycznych i leków przeciwalergicznych.

Taka kombinacja leków może powodować dysfunkcję ośrodkowego układu nerwowego. Działanie neuroleptyczne zmniejsza obecność alkoholu, insuliny, leków przeciwdrgawkowych.

Połączenie leków przeciwpsychotycznych z tetracyklinowymi lekami przeciwdrobnoustrojowymi prowadzi do rozległego uszkodzenia komórek hepatocytów. Takie leki zwiększają wzajemne właściwości toksyczne.

Skutki uboczne

Leki przeciwpsychotyczne są przyjmowane wyłącznie na receptę lekarską, przy ścisłym przestrzeganiu schematu dawkowania określonego przez psychiatrę. Leki te mają wiele poważnych skutków ubocznych.

Zależą one bezpośrednio od czasu trwania kursu, objętości leku, wieku pacjenta i innych czynników wpływających.

Często zgłaszane działania niepożądane leków przeciwpsychotycznych:

• depresja lub gwałtowny wzrost apetytu;
• dysfunkcja endokrynologiczna;
• patologiczna senność;
• bradykardia;
• pogorszenie percepcji wzrokowej;
• Zaburzenia żołądkowo-jelitowe;
• trudności z oddawaniem moczu i defekacją;
• naruszenie wydzielania śliny;
• zaburzenia erekcji u mężczyzn.

Zaburzenia pozapiramidowe objawiają się zaburzeniami hiper- lub hipokinetycznymi, które są: sztywność mięśni w połączeniu z ograniczeniem zakresu ruchowego lub odwrotnie niekontrolowane skurcze muskulatura.

Zasady leczenia lekami przeciwpsychotycznymi

Istnieją różne schematy stosowania leków przeciwpsychotycznych. Każdy dobierany jest indywidualnie w zależności od celów terapii, wieku i płci pacjenta.

Tak zwana szybka metoda łagodzenia objawów polega na stopniowym zwiększaniu dawki przez 1-2 dni. Jest stosowany w zaburzeniach schizofrenicznych.

Przy zygzakowatym schemacie terapii zalecana jest maksymalna dzienna dawka z ostrym jej spadkiem przez 1-2 dni. Leczenie z przerwami przewiduje przerwy 5-6 dni. W terapii szokowej neuroleptyk przyjmuje się 2 razy w tygodniu w maksymalnej możliwej dawce. Ten schemat służy do tłumienia ostrej psychozy.

Oznaki powolnych zaburzeń psychicznych są eliminowane powolną metodą. Dawka neuroleptyku jest stopniowo zwiększana w ciągu 5-7 dni. Typowymi wskazaniami do zastosowania tej zasady leczenia są upośledzenie umysłowe, stany urojeniowe, zubożenie emocji.

Film o lekach przeciwpsychotycznych

Czym są leki przeciwpsychotyczne: