Afazja w logopedii. Co to jest w skrócie, definicja tego, co to jest zaburzenie mowy. Wideo

Pod afazją w logopedii Rozumie się dysfunkcję mowy, która obejmuje najczęściej zniekształcenie rozumienia lub wyrażenia werbalne, a także symbole niewerbalne. Patologia może rozwinąć się z powodu rozwoju w korze mózgowej dotkniętych ośrodków mowy, jąder podstawnych lub istoty białej. Rozpoznanie opiera się na ocenie objawów, a także informacji uzyskanych z badań neuropsychologicznych i neuroobrazowych, w szczególności CT i MRI.

Ocena ta jest wprost proporcjonalna do charakteru i poziomu naruszeń. Kategoria wiekowa pacjenta ma również bezpośredni wpływ. Do tej pory nie opracowano żadnych konkretnych metod leczenia afazji, ale stosuje się takie metody stosuje się w podobnych schorzeniach, co często przyczynia się do korekcji i częściowego przywrócenia mowy i jej zrozumienie.

Etiologia

Pojęcie „afazji” pochodzi od greckiego słowa „fasio”, które w tłumaczeniu oznacza „mówię”, a także od dodania przedrostka „a” (przetłumaczonego jako „nie”). To znaczy dosłownie to słowo oznacza „nie mówię”. Ponieważ przy tej patologii można częściowo zachować mowę, niektórzy logopedzi sugerują nazywanie tej choroby „dysfazją”.

Ale w badaniach logopedycznych, najczęściej zachodnich, „dysfazja” nazywana jest różnymi patologiami rozwoju mowy u dzieci, przez analogię z fakt, że dyslalii przypisuje się w szczególności niedorozwój wymowy dźwiękowej, chociaż proponuje się przypisywać częściowy niedorozwój mowy lub alalia.

U osób praworęcznych iu około 2/3 osób leworęcznych obszary mózgu odpowiedzialne za mowę znajdują się w lewej półkuli. 1/3 leworęcznych - w prawo.

Obszary kory, które tworzą mowę, obejmują:

• Tylny górny płat skroniowy (w tym ośrodek Wernickego).
• Sąsiadujący dolny płat ciemieniowy.
• Tylna część kory czołowej, która znajduje się przed korą ruchową (obszar Broki).
• Połączenia podkorowe między tymi działami.

Zakłócenia aktywności któregokolwiek z powyższych obszarów mózgu (w szczególności w przypadku udaru, ciężkiego urazu, zawału serca lub guza) mogą prowadzić do patologii funkcji mowy.

Również logopedzi czasami odnotowują patologie w izolowanych zaburzeniach poddominującej półkuli głowy mózgu, co pociąga za sobą dysfunkcję prozodii (intonacyjnej strony mowy, co ma zrozumienie).

Afazja w logopedii jest chorobą znacznie różniącą się od dyzartrii. Dyzartria to patologia rozwoju mowy związana z zaburzeniami dróg motorycznych i mięśni odpowiedzialnych za artykulację.

Czasami jednak patologia może być wynikiem zaburzeń, które mogą się rozwijać. Mogą to być guzy lub demencja. W takich przypadkach stan się pogorszy.

To właśnie przyczyny, dzięki którym zaczęła się rozwijać afazja, determinują jej wygląd, przebieg i rozwój. Jest to bardzo ważne, aby wziąć pod uwagę podczas diagnozowania i przepisywania leczenia.

Afazja jest najczęściej następstwem zmian patologicznych, które nie powodują uszkodzeń, które mogą postępować, w szczególności po zawale serca, uszkodzeniu mózgu. W takich przypadkach stan pacjenta nie ulegnie pogorszeniu. Etiologia w logopedii ma ogromne znaczenie, a patologia spowodowana konkretną chorobą lub urazem będzie różna na różnych poziomach rozwoju choroby podstawowej.

Na przykład z afazją, która jest spowodowana przez guz mózgu, doprowadzi do negatywnej zmiany funkcje intelektualne i mnestyczne, a także inne zmiany psychiczne wynikające z ogniskowej uszkodzenia mózgu.

W chorobach naczyniowych afazja zależy bezpośrednio od specyfiki udaru, który może być krwotoczny lub niedokrwienny, a także od siły rozwoju procesu miażdżycowego.

Jeśli afazja była spowodowana urazem, to jej cechy są bardziej związane z ogniskowym uszkodzeniem mózgu. W tym przypadku patologia często ma właściwość jakościowego rozwoju odwrotnego, ponieważ częściej pojawiają się zmiany, które powstały po urazie wszystkie są u dzieci lub młodzieży, gdy zachowana jest integralność naczyń mózgowych, a także możliwość zrekompensowania niektórych Funkcje.

Badania

Po raz pierwszy afazję zdiagnozowano w starożytnych egipskich papirusach, z których można dowiedzieć się o osobach z uszkodzeniami mózgu, które utraciły zdolność mówienia. Jednak znaczące i naukowe badania patologii zostały zarejestrowane dopiero w XIX wieku przez europejskich naukowców i badaczy.

W latach 60. XIX wieku. neurobiolog Paul Broca, który mieszkał we Francji, opisał swoje obserwacje 2 pacjentów z uszkodzeniami mózgu, którzy prawie całkowicie nie byli w stanie mówić. Jednak jeden z tych pacjentów był w stanie wymówić sylabę „tan”, dlatego nadano mu przydomek Monsieur Tan.

Sekcja zwłok wykazała, że ​​obaj pacjenci mieli zmianę w tylnej części dolnego zakrętu czołowego. Miejsce to zostało nazwane imieniem lekarza - strefa Broki, a charakterystycznym typem afazji, w której pacjent jest prawie niemożliwy do mówienia, jest afazja Broki.

Istnieje kilka podobieństw między afazją u dzieci i dorosłych:

• Rozpoznawane są poważne trudności już uformowanej mowy.
• W większości przyczyny patologii są podobne. Mogą to być urazy, stany zapalne, guzy. Jednak udary są bardzo rzadkie u dzieci.
• Wczesny rozwój jest najczęściej normalny.
• Objawy kliniczne i oznaki patologii są podobne.

Różnica w przebiegu choroby u dzieci i dorosłych jest szczególnie widoczna w następujących czynnikach:

• Niezależnie od stopnia zaawansowania patologię wieku dziecięcego można często wyleczyć znacznie szybciej niż u pacjentów dorosłych.
• Odmiany patologii u dzieci nie są tak różnorodne jak u dorosłych. Wynika to z faktu, że mowa dzieci nie jest w pełni rozwinięta.

Afazja dziecięca ma podobne cechy do alalii:

• negatywne zmiany we wszystkich elementach mowy;
• związek między zaburzeniami mowy a związanymi z nimi układami psychicznymi;
• ogólne i szczegółowe kierunki pracy logopedycznej.

Istnieją jednak znaczące różnice między tymi 2 chorobami:

• alalia jest początkowym, często wrodzonym niedorozwojem systemów mowy, a afazja jest naruszeniem uformowanego;
• celem korekcji alalii jest tworzenie systemów i funkcji mowy z afazją - praca regeneracyjna.

Rodzaje

Afazja w logopedii to choroba podzielona ze względu na stopień zaawansowania na:

• częściowe (w tym przypadku od czasu do czasu mogą pojawić się pełnoprawne funkcje mowy);
• ogółem (w tym wariancie zauważalne są znaczne negatywne zmiany i prawie całkowity brak mowy).

Również patologia dzieli się na płynną i ruchową.

Biegły (otwarty, sensoryczny, Wernicke)

W tym przypadku pacjenci nie mają zdolności rozumienia słów, a także nie mają zdolności rozpoznawania różnych symboli i elementów:

• słuchowy;
• wizualny;
• dotykowy.

Ten objawowy obraz jest spowodowany zaburzeniami w funkcjonowaniu tylnego górnego zakrętu skroniowego przedniej półkuli mowy, inaczej zwanego centrum Wernickego. Ten rodzaj patologii często towarzyszy aleksji, która jest negatywną zmianą w percepcji mowy pisanej.

Pacjenci z tego typu patologią mogą zwykle bez większych trudności wymawiać proste słowa, ale często używają fonemów pozbawionych jakiegokolwiek znaczenia. Jednak czasami nawet łatwo wymawiane przez nich słowa tracą dla takich pacjentów znaczenie, nie mogą ich zrozumieć. Rezultatem jest bezsensowny zestaw słów zarówno dla otaczających ich osób, jak i dla samych pacjentów. Ale sami pacjenci nie są w stanie zrozumieć, że ludzie wokół nich ich nie rozumieją.

Przy tego typu afazji mowa pisana jest również zaburzona, jest zwykle płynna, ale pełna wielu błędów, np. brak rzeczowników. Ten obraz mówi o płynnym agrafizmie.

Silnik (ekspresyjny, wolny, Broca)

Afazja w logopedii to patologia, w której diagnozuje się negatywne zmiany zdolności do tworzenia mowy, ale jednocześnie częściowo zachowuje się jej sensowne rozumienie. Objawy te są wynikiem zaburzeń dotykających lewą strefę czołową lub czołowo-ciemieniową, w tym obszar Broki. W takim przypadku często diagnozowane są zaburzenia pisania i czytania.

Pacjenci z tego typu patologią prawie zawsze są w stanie zrozumieć i zrozumieć mowę własną i cudzą, ale jednocześnie nie mogą sami poprawnie sformułować spójnych słów. Najczęściej taka patologia wpływa na prawidłową i sensowną edukację zarówno mowy pisanej, jak i ustnej (nie płynna agrafia i dysgrafia). Jednocześnie próby porozumiewania się są praktycznie trudne.

Ten typ obejmuje kilka rodzajów patologii, ich wspólną cechą jednoczącą jest niemożność realizacji funkcji mowy aktywnej ustnie:

wyświetlenia	Charakterystyka
Eferentne	Jest to negatywna zmiana artykulacji, gdy pacjent nie jest w stanie bez trudności przejść od dźwięku do dźwięku. Takie naruszenie charakteryzuje się mową prawie bez kontroli. Zwykle składa się z zestawu dźwięków lub sylab, wymawianych losowo. Jednocześnie monolog czy dialog jest rzadki, osoba nie używa przyimków i spójników, a także używa tylko jednego przypadku. Przy ostrych stopniach zanika umiejętność głośnego czytania.
Dośrodkowy	Jest to dysfunkcja artykulacji, w której pacjent nie jest w stanie określić, jak wymówić określony dźwięk. Osoba zaczyna mylić dźwięki podobne w wymowie („m” i „n”, „t” i „d” i inne). Ponadto w procesie wymowy mowy pacjenci zmieniają miejscami dźwięki, sylaby i słowa lub całkowicie je pomijają.
Dynamiczny	Pacjenci diagnozowani są z długimi przerwami między wyrazami, nie używają przyimków i spójników. Jest pomieszany rytm, niewyraźna artykulacja, niekontrolowane szepty. Pacjenci mają zmniejszoną aktywność mowy, zwykle nie starają się prowadzić dialogu.

Również ten typ afazji czasami obejmuje zaburzenia prozodyczne, a także zmiany w zdolności do powtarzania.

Semantyczny

W przypadku tego typu patologii dysfunkcja jest zwykle zlokalizowana w korze ciemieniowej mózgu i sąsiadujących zakończeniach nerwowych. Choroba charakteryzuje się trudnościami w zrozumieniu złożonych słów i kategorii oraz brakiem umiejętności ich wyjaśnienia. Ale jednocześnie człowiek może nadal prowadzić dialog.

Amnestyczny

Ta postać choroby pojawia się po naruszeniu wewnętrznego układu płatów mózgowych zlokalizowanych w płatach skroniowych. Człowiek zwykle jest w stanie zachować zdolność prowadzenia dialogu, ale sam nie może nazwać żadnych obiektów ani zjawisk, ale po podpowiedzi nadal jest do tego zdolny.

Objawy

Na obrazie symptomatycznym należy przede wszystkim zwrócić uwagę na najczęstszy objaw - jest to trudność lub niemożność zapamiętania określonego słowa. Każdy człowiek przynajmniej raz w życiu doświadczył tego uczucia: słowo jest znajome, ale z jakiegoś powodu nie ma możliwości zastosowania go w dialogu lub monologu we właściwym momencie. Pacjenci z afazją regularnie doświadczają tego uczucia.

Inne znaki są charakterystyczne i występują tylko w zależności od rodzaju naruszenia. Na przykład w przypadku typów niepłynnych, które są wyszczególnione u Brocka, u pacjentów diagnozuje się płynność. Tacy ludzie starają się mówić mniej, charakteryzują się jąkaniem, aw ciężkich formach i stadiach w ogóle nie są w stanie czegoś wymówić. Podczas komunikacji mogą używać określonego słowa lub kilku, a nawet - ograniczać się do sylaby.

W szczególności badacze opisali przypadki, w których w nudnym słownictwie pacjentów występowała tylko minimalna wulgaryzmy. Formy te charakteryzują się trudnością łączenia słów w sensowne frazy. Pacjenci zamieniają się słowami i używają niepoprawnych form gramatycznych. Na przykład pacjent próbuje powiedzieć: „Moje dziecko dostało samochodzik”, ale może powiedzieć tylko: „Dziecko, samochód”.

Formy płynne, które badał Wernicke, charakteryzują się tym, że pacjenci mogą mówić dość szybko, unikając jąkania, jednak struktura fraz przypomina zbiór słów, w których używane są słowa, które nie pasują do znaczenia lub wcale nie pasują istnieje.

Na przykład żądane zdanie „Moje dziecko otrzymało samochodzik-zabawkę”, taki pacjent może zastąpić: „Moja matka otrzymała lapamasin”. Co więcej, osoby z taką diagnozą często mają trudności ze zrozumieniem cudzej mowy. Funkcje słuchowe są normalne, ale język ojczysty brzmi jak język obcy lub nawet nie ma znaczenia.

W przypadku każdego rodzaju patologii ludzie mogą mieć trudności ze zdolnością ubierania własnych myśli w słowa, a także ze zrozumieniem ładunku semantycznego słów innych ludzi. Funkcje poznawcze są normalne, pamięć jest zachowana, a wiedza o strukturze świata nie ulega zmianie.

Oznacza to, że pacjent widzi łyżkę, może to nazwać widelcem lub łyżką lub w ogóle nie może znaleźć słów. Ale jednocześnie wyraźnie zdaje sobie sprawę, że łyżka należy do naczyń, biorą ją do ręki i zjadają za jej pomocą. Pamięć o porządku świata zostaje zachowana i może się rozszerzać, znika tylko powłoka słowna.

Diagnostyka

Afazja w logopedii to choroba najczęściej diagnozowana poprzez komunikację werbalną. Można go jednak łatwo pomylić z problemami komunikacyjnymi związanymi z dyzartrią, upośledzeniem słuchu lub wzroku. Również podczas diagnozowania należy mieć na uwadze, że afazja Wernickego jest jedynie zmianą mowy, nie charakteryzuje się stanem urojeniowym (np. halucynacje).

Badanie mające na celu określenie konkretnych form i rodzajów patologii obejmuje analizę następujących objawów i obrazu objawowego:

funkcjonować	Charakterystyka
Spontaniczna mowa	Umiejętność mowy oceniana jest na podstawie płynności, liczby słów w jednostce czasu, umiejętności nawiązania dialogu lub monolog, obecność niekontrolowanych zaburzeń mowy, szybkość doboru leksemów, wątpliwości i prozodyczne optymalizacja.
Nazywanie	Podmiot powinien nazwać przedmioty. Osoby, które mają trudności z tym testem, mogą uciekać się do szczegółowych cech (na przykład „urządzenie do sprawdzania czasu” - „zegar”).
Powtórzenie	Zdający musi powtarzać złożone gramatycznie zdania lub tylko frazy.
Zrozumienie	Badani wskazują przedmioty, zwane logopedą lub lekarzem, wykonują proste polecenia i odpowiadają na pytania „tak” lub „nie”.
Czytanie i pisanie	Badani powinni napisać dowolne zdanie i przeczytać je na głos. W tym przypadku ocenia się nie tylko rozumienie i wymowę, ale także umiejętność pisania pod dyktando.

Diagnostykę neuropsychologiczną może przeprowadzić neuropsycholog, a także logopeda w celu określenia stopnia upośledzenia. Pomaga w planowaniu dostosowania i analizowaniu możliwości wyleczenia.

Podczas diagnozowania stosuje się różne testy:

• Test na imię bostońskie;
• Test nazw akcji;
• Test mianownika;
• Bostońskie badanie diagnostyczne;
• Zachodni blok testów do wykrywania i innych.

Techniki neuroobrazowania mogą obejmować MRI z angiografią lub bez oraz CT. Takie metody diagnostyczne są zwykle stosowane, gdy konieczne jest wyjaśnienie charakteru zmiany. W przyszłości diagnoza jest przeprowadzana w celu określenia etiologii patologii zgodnie ze wskazaniami.

Leczenie

W pierwszym etapie specjalista (zwykle logopeda) musi ustalić charakter zaburzeń mowy pacjenta, aby w przyszłości skorygować je za pomocą treningu. Na przykład, jeśli ustalono, że zdolność wybierania słów jest osłabiona, do rozwoju tej strefy wybierane są ćwiczenia. Jeśli zostanie zdiagnozowany brak zrozumienia gramatyki zdań, konieczne jest ćwiczenie mowy dialogowej.

Kolejnym etapem są działania rehabilitacyjne, które może przeprowadzić neuropsycholog lub logopeda.

Zajmują się badaniem stanu i korektą zaburzeń wyższych funkcji psychicznych:

• pamięć;
• przemówienie;
• postrzeganie;
• myślący;
• praktyka.

Często osoby z afazją potrzebują leczenia osteopatycznego, a także kursów masażu leczniczego i/lub fizjoterapii.

Nowoczesne metody fizjoterapii obejmują przezczaszkową stymulację magnetyczną (TMS). Jest bardzo skuteczny w przypadku osób, u których zdiagnozowano organiczne uszkodzenia mózgu. Ta metoda jest nieinwazyjna. Pozwala na stymulację komórek nerwowych znajdujących się w obszarach mózgu, które uległy negatywnym zmianom. To z kolei aktywizuje je i włącza się w proces rozumienia i wspomagania funkcji mowy oraz wszystkich towarzyszących wyższym funkcjom psychicznym.

Jest to metoda bezbolesna, bez skutków ubocznych i łatwo tolerowana przez ludzi, dzięki czemu jest skuteczna nawet u najcięższych pacjentów. Praca korekcyjna połączona z przezczaszkową stymulacją magnetyczną staje się jeszcze bardziej efektywna i pozwala na uzyskanie wyjątkowych rezultatów.

Pacjenci z ciężką postacią patologii, a także osoby, które się nimi opiekują, mają dostęp do specjalnych urządzeń do komunikacji. Należą do nich urządzenia skomputeryzowane, a także tablice komunikacyjne lub książki zawierające obrazki lub symbole przedstawiające regularne potrzeby pacjenta.

Prognoza

Możliwość częściowego lub całkowitego wyleczenia zależy od czynników:

• przyczyny pojawienia się patologii;
• ilości i lokalizacja naruszeń;
• poziom zaburzeń mowy;
• reakcja na korektę;
• kategoria wiekowa;
• Poziom wykształcenia;
• stan zdrowia.

U prawie wszystkich przedszkolaków mowę można całkowicie przywrócić, nawet w wyniku poważnego naruszenia dowolnej części mózgu. W przypadku starszych dzieci najszybsza kuracja to 3 miesiące, ale najczęściej do 1 roku. Dorośli, zwłaszcza osoby starsze, mogą nie w pełni wyzdrowieć.

Komplikacje

Jeśli nie zaczniesz korygować afazji w odpowiednim czasie, mogą wystąpić następujące konsekwencje:

• stabilne zmiany, w których pacjent przestaje rozumieć słowa innych ludzi i formować swoją mowę;
• kompleksy i urazy psychiczne związane z niemożnością porozumiewania się.

Pomimo tego, że afazja jest badana od dziesięcioleci, obecnie nie ma ogólnie przyjętych metod diagnostycznych i terapeuta mowy nie jest w stanie dokładnie przewidzieć powodzenia leczenia zarówno w przypadku łagodnych, jak i ciężkich postaci tego schorzenia choroby.

Film o afazji

Afazja ruchowa. Ćwiczenia: