Audiogram słuchu. Dekodowanie, tabela, norma

Wykres oceny słuchowej nazywa się audiogramem. Czasami wynik ankiety przedstawiany jest w formie tabeli. Odszyfrowanie uzyskanych danych pozwala określić zakres percepcji akustycznej i ustalić stopień upośledzenia funkcji słuchowej. Za normę uważane są wskaźniki w zakresie 0-25 dB.

Czym jest audiometria, podstawowe pojęcia

Postrzegany przez narząd słuchu fale dźwiękowe mają 2 główne parametry fizyczne - intensywność i częstotliwość. Podczas badania audiometrycznego określa się wartość obu cech fizjologicznych.

Diagnoza ta jest procedurą medyczno-techniczną mającą na celu analizę funkcji akustycznej pacjenta. W praktyce otolaryngologicznej najczęstszym jest najprostszy test mowy, który umożliwia określenie minimalnego progu wrażliwości słuchowej bez specjalnych środków technicznych.

Audiogram (dekodowanie w tabeli normy lub odchyleń od ustalonych wartości referencyjnych jest stosowany, gdy wybór metody korekcji funkcji akustycznej) jest wynikiem sformatowanym graficznie Ankieta.

Natężenie dźwięku odnosi się do siły nacisku fal dźwiękowych odbieranych przez ucho. Ten wskaźnik jest indywidualny i zmienny dla każdego pacjenta. Aby sprowadzić podstawowe cechy do jednego mianownika, stosuje się wartości względne.

Są to decybele w dziesiętnej skali logarytmicznej. Innym kluczowym pojęciem w audiometrii jest częstotliwość tonów. Aby ocenić tę akustyczną charakterystykę aparatu słuchowego, mierzy się liczbę drgań fali dźwiękowej rozchodzącej się w przestrzeni.

Wynik jest wprowadzany do tabeli lub wyświetlany na wykresie diagnostycznym w jednostkach Hz/s. Na górze występuje warunkowy rozkład częstotliwości tonukuźnia, średnia i niska. Wartość pierwszego wskaźnika mieści się w zakresie ponad 4000 Hz.

Średnia częstotliwość tonu, zwana mową, odpowiada wskaźnikowi 500-4000 Hz, niska jest mniejsza niż 500 Hz. Procedura audiometryczna mająca na celu pomiar ostrości słuchu daje subiektywne wyniki, które: może się różnić w zależności od stanu fizjologicznego obiektu, jakości sprzętu i innych czynniki.

Technika wymaga stabilnej informacji zwrotnej od diagnozowanego pacjenta. Badanie ilustruje podatność na drgania dźwiękowe generowane przez specjalne urządzenie dla każdej małżowiny usznej z osobna.

Wskazania do prowadzenia

Zabieg audiometryczny jest wykonywany w celach profilaktycznych lub klinicznych w diagnostyce. W pierwszym przypadku wchodzi w skład rocznego planowanego badania z predyspozycją do chorób otolaryngologicznych.

Procedura pozwala zdiagnozować rozwój upośledzonej percepcji słuchowej na wczesnym etapie, zidentyfikować nowotwory, postępujące nowotwory lub procesy zapalne.

Wskazania kliniczne do audiometrii:

• różne formy zapalenia ucha środkowego;
• zapalenie trąbki ucha środkowego;
• opóźnione urazowe uszkodzenie mózgu;
• penetrująca rana małżowiny usznej;
• namacalne pogorszenie percepcji mowy i dźwięków;
• ostre lub przewlekłe patologie laryngologiczne;
• choroby neurologiczne;
• udar mózgu;
• zdiagnozowane nowotwory i guzy lokalizacji mózgowej;
• wrodzone upośledzenie słuchu;
• dysfunkcja otosklerotyczna;
• nerwiak nerwu słuchowego;
• zakaźne zmiany narządów ENT.

Co 6 miesięcy zaleca się wykonanie audiometrii u pacjentów, których aktywność zawodowa lub zawodowa wiąże się ze stałym przebywaniem w warunkach zwiększonego hałasu - powyżej 100 dB.

Konieczne jest regularne poddawanie się takiemu badaniu dla osób starszych - powyżej 65 roku życia. Audiometria jest zalecana przy wyborze modelu i parametrów technicznych aparatu słuchowego.

Badanie profilaktyczne w celu określenia ostrości percepcji akustycznej jest pokazane po intensywnym i długotrwałe leczenie lekami przeciwbakteryjnymi - Neomycyna, Gentamycyna, inni. Powodem audiometrii jest przyjmowanie zwiększonych dawek salicylanów.

Audiogram (interpretacja w tabeli norm z późniejszą interpretacją wyników - wyłączna kompetencja) otolaryngolog-audiolog) jest zobowiązany do oceny skuteczności terapii chorób wpływających na jakość słuchu Funkcje.

Rodzaje badań, jaka jest diagnoza

Procedura jest często wykonywana przy użyciu dedykowanego monitora audiometrycznego. Pacjent nosi słuchawki, przez które odbierane są sygnały dźwiękowe o odpowiednio dobranej intensywności i częstotliwości tonów.

Najprostsza technika polega na diagnostyce z wykorzystaniem kontaktu głosowego. Zabieg ten wyróżnia się zwiększoną subiektywnością wyników i niższą dokładnością niż przy użyciu audiografu lub medycznego miernika impedancji.

Rodzaje diagnostyki akustycznej:

• Cel. Metoda skupia się na naprawieniu odruchów nieuwarunkowanych w odpowiedzi na bodziec dźwiękowy.
• Przemówienie. Ma na celu określenie poziomu percepcji mowy żywej lub mówionej zapisanej na nośniku cyfrowym.
• Tonalny próg. Służy do oceny słyszalności tonów pacjenta.
• Dziecięce. Odpowiedni do badania słuchu u noworodków i dzieci w wieku 1-3 lat.
• Komputer. Badania prowadzone są przy użyciu specjalistycznego oprogramowania.

Centra diagnostyczne korzystają ze specjalistycznego sprzętu firm Otometrics, Intracoustics i innych. Takie audiografy i mierniki impedancji zapewniają wysoką dokładność wyników badania funkcji akustycznej.

Te ostatnie mierzą poziom przewodzenia dźwięku w rejonie ucha środkowego w warunkach zmiennego ciśnienia powietrza. Mierniki impedancji są stosowane w precyzyjnej diagnostyce różnicowej zaburzeń percepcji akustycznej.

Audiometria tonalna

Technika ta określa dolny próg i maksymalny poziom percepcji przez biologiczny aparat słuchowy fal dźwiękowych o różnych częstotliwościach. Pełny zakres badań to 125-8000 Hz. Diagnostyka przeprowadzana jest w specjalnej, dźwiękoszczelnej kabinie.

Pacjent nosi słuchawki podłączone do urządzenia generującego sygnały akustyczne. Podmiot w odpowiedzi na odebrany dźwięk naciska klawisz. Po kolei sprawdzana jest jakość percepcji słuchowej każdego ucha.

Sygnały o częstotliwości 125, 250, 500 Hz i więcej są podawane sekwencyjnie aż do osiągnięcia wymaganego progu. Standardowy krok strojenia dla audiometru wynosi 62,5 Hz. Metoda ma na celu określenie minimalnych i granicznych wartości słyszalności.

Górna granica ustala występowanie dyskomfortu przy danej częstotliwości. Aby określić ten stan, stosuje się czyste tony w połączeniu z wąskim kierunkowym ciśnieniem hałasu.

Urządzeniem używanym do tego typu badań audiometrycznych jest para telefonów powietrznych ze słuchawkami nausznymi lub wtykowymi. W zestawie znajduje się generator drgań kości przeznaczony do określania przechodzenia fal akustycznych przez stałe struktury anatomiczne.

Audiometria mowy

Najprostsza technika mająca na celu sporządzenie wykresu lub utworzenie tabeli z wynikami diagnostyki. Test mowy polega na określeniu przez pacjenta zrozumiałości mówienia w języku ojczystym.

Uzyskany w ten sposób audiogram jest niezwykle subiektywny. Do późniejszej prawidłowej interpretacji wyników na wykresie lub w tabeli wymagana jest duża klarowność wymowy i przebywanie pacjenta w stanie maksymalnego skupienia. O normie lub upośledzeniu słuchu decyduje szept i mowa wysoka.

Pacjent znajduje się w odległości 25-30 cm od źródła dźwięku. Nagrywanie cyfrowe wysokiej rozdzielczości jest często wykorzystywane do audiometrii mowy. Jakość i dokładność badania zapewnia zastosowanie tłumika elektronicznego - specjalnego urządzenia, które zmniejsza amplitudę lub moc sygnału dźwiękowego bez zniekształceń.

Na wynik ma wpływ stabilność parametru częstotliwości mowy mówionej, różnorodność i złożoność tekstu. Istnieją specjalne tabele słów w języku rosyjskim do przeprowadzania egzaminu mowy.

Audiometria in situ

Ta metoda diagnostyczna służy nie tylko do określenia jakościowych cech funkcji akustycznej. Audiometria in situ służy do dopasowania protez słuchu.

Pozwala na ustalenie optymalnych parametrów technicznych sprzętu przewodzącego dźwięk z uwzględnieniem specyfiki biologicznego mechanizmu percepcji akustycznej. Technika jest wdrażana na nowoczesnych elektronicznych platformach cyfrowych i mocy obliczeniowej gadżetów do noszenia.

Technologia umożliwia pacjentowi samodzielne wykonanie audiometrii tonalnej. Nowoczesne aparaty słuchowe są wyposażone w tę funkcję.

Procedura dostosowuje czułość urządzenia na drgania akustyczne o różnym zakresie. Technologia zapewnia ocenę słyszalności bezpośrednio w aparacie słuchowym w celu dokładnej kalibracji części elektronicznej urządzenia.

Metody badawcze

Rozróżnij podatność kości od przewodnictwa powietrznego dźwięku. Każda cecha fizjologiczna jest badana różnymi metodami. Dokładne określenie progów słyszenia jest trudne nawet przy użyciu specjalnego sprzętu.

Wyniki każdego testu diagnostycznego różnią się, czasem dość dramatycznie. Aby uzyskać niezwykle obiektywne dane, przeprowadza się kilka pomiarów. Dokładność wyników zależy od kwalifikacji lekarza, aktualnego stanu psychoemocjonalnego i fizycznego badanego.

Metody badawcze, stosowany sprzęt i technologie są stale udoskonalane, co daje wskaźniki zbliżone do rzeczywistości. Przerwa na audiografie między liniami nazywana jest szczeliną powietrzno-kostną. Wskaźniki są mierzone osobno dla każdego ucha.

Przewodzenie powietrza

Ta cecha fizjologiczna jest bezpośrednio uważana za zdolność narządu słuchu do odbierania drgań akustycznych. Za przewodnictwo powietrza odpowiada spiralny element znajdujący się w środkowym odcinku przewodu słuchowego.

Komórki receptorowe typu włosowego pokrywają strukturę anatomiczną odbierającą dźwięk. Oscylują pod wpływem ciśnienia słupa powietrza. Następuje przekształcenie ruchów mechanicznych w impulsy nerwowe.

Takie sygnały są przekazywane do ciała nerwu słuchowego i wchodzą do płata skroniowego narządu mózgowego, którego neurony ulegają wzbudzeniu. Mechanizm fizjologiczny jest ustalany za pomocą specjalnego sprzętu lub informacji zwrotnej od pacjenta.

Audiogram (interpretacja w tabeli wskaźników normalnych lub odchyleń od ustalonych wartości referencyjnych) wykonane po kilku kolejnych testach) określa przewodność powietrza ze względną precyzja.

Ucho ludzkie odbiera fale akustyczne w szerokim zakresie drgań dźwiękowych – 16 000-20 000 jednostek/s. Dla dzieci opracowano specjalną technikę, która pozwala w zabawny sposób badać ostrość percepcji słuchowej.

Przewodnictwo kostne

Ta fizjologiczna cecha wynika ze zdolności tkanek twardych do odbierania drgań akustycznych. Wibracje dźwiękowe przekazywane są do receptorów w wewnętrznej części przewodu słuchowego.

Jeśli w przewodzie słuchowym znajdują się mechaniczne przeszkody w postaci zatyczki siarkowej lub powstawania guza, fale akustyczne docierają do włókien nerwowych na skutek przewodnictwa kostnego.

Ta percepcja dźwięku jest mniej wyraźna niż powietrza. Badanie wykonuje się za pomocą specjalnego wibratora kostnego połączonego z audiografem i przyczepionego do wyrostka sutkowatego małżowiny usznej.

Jak idzie badanie?

Zabieg jest całkowicie bezbolesny i powoduje niewielki dyskomfort tylko przy sygnalizacji dźwiękowej o dużym natężeniu. Wcześniej otolaryngolog bada kanał słuchowy pod kątem obecności zmian patologicznych i przeszkód mechanicznych.

Przed sesją diagnostyczną zabrania się przyjmowania leków, picia napojów alkoholowych. Podczas przeprowadzania testu mowy w celu określenia ostrości percepcji słuchowej małżowina uszna nieobjęta badaniem jest zamykana palcem lub zatkana wacikiem.

Podczas wykonywania zabiegu z użyciem sprzętu audiometrycznego pacjent otrzymuje słuchawki, przez które odbierane są sygnały akustyczne o różnych częstotliwościach i natężeniu tonów. Egzamin trwa nie dłużej niż 20-30 minut. Nie jest wymagane specjalne przygotowanie do procedury diagnostycznej.

Jak wygląda formularz audiogramu, jakie informacje zawiera?

W wynikach badania lewe i prawe ucho są wyświetlane na osobnym wykresie lub w tabeli. Są oznaczone kolorami lub podpisane. Czasami używane są symbole. Na formularzu ucho lewe jest oznaczone krzyżykiem, ucho prawe kółkiem lub kwadratem.

Audiogram (interpretacja w tabeli wskaźników prawidłowych lub ubytku słuchu zależy od techniki badania) zawiera wartość przewodnictwa kostnego i powietrznego. Pierwsza na papierze firmowym oznaczona jest linią przerywaną, druga linią ciągłą.

Jeżeli audiogram jest przedstawiony w postaci wykresu, pion wskazuje poziom percepcji słuchowej w dB, poziom wskazuje wartości częstotliwości zastosowanych fal akustycznych w Hz. Za standardowy krok uważa się 5 lub 10 dB.

Wykres zaczyna się od -5 lub -10 dB i kończy na 100, 110 lub 120 dB. Częstotliwości dostarczanych fal akustycznych wskazują na chwałę po prawej stronie. Punktem wyjścia jest 125 Hz. Stopniowo wzrasta do progu granicznego 8000 Hz.

Wykres powstaje poprzez połączenie punktów na przecięciu częstotliwości z poziomem percepcji słuchowej. Specjalne pola formularza wypełniane są danymi osobowymi pacjenta – imię i nazwisko, wiek, wykryte schorzenia otolaryngologiczne.

Dekodowanie audiogramu, normy

Przy normalnym poziomie słyszenia wykres tworzą 2 prawie proste linie, które nie mają wyraźnego odstępu między kośćmi powietrznymi. Punkty przecięcia pionu z poziomem nie przekraczają 20 dB.

Taki wykres pokazuje normalne postrzeganie dźwięku na każdej częstotliwości generowanej przez sprzęt lub wypowiadane sygnały akustyczne. Maksymalna dopuszczalna szczelina między liniami przewodnictwa kostnego i powietrznego wynosi 10 dB.

W przypadku odchyleń od ustalonych wartości stwierdza się patologiczne uszkodzenia słuchu z określeniem tematów i stopnia uszkodzenia. Przedstawiono je w poniższej tabeli.

Stopień dysfunkcji	Zakres percepcji akustycznej przy standardowych częstotliwościach, dB	Odległość do źródła języka mówionego	Odległość do źródła szeptu
Norma	0-25	Ponad 10 m²	6 mln
i	26-40	3-6 m²	Ponad 2 m²
II	41-55	Mniej niż 3 m²	10-15 cm od małżowiny usznej
III	56-70	1-1,5 m²	Nie dostrzegam
IV	71-90	W pobliżu małżowiny usznej	Nie różni się

Jeżeli dolny próg percepcji dźwięku przekracza 90 dB, rozpoznaje się głuchotę i zaleca się używanie aparatu słuchowego. Zaburzenie patologiczne spowodowane niezdolnością do przepuszczania fali dźwiękowej w powietrzu nazywa się przewodzącym lub przewodzącym.

Jeśli nieprawidłowość otolaryngologiczna jest spowodowana zaburzeniami czynnościowymi w obszarze wewnętrznego odcinka przewodu słuchowego, badanie audiometryczne ujawnia zmianę neurosensoryczną.

W rzadkich przypadkach obie opcje ubytku słuchu są połączone. Ta patologia nazywa się połączoną. Do wykrycia zaburzeń czynnościowych dróg przewodzących dźwięk w korze mózgowej nie wystarczy jeden test audiometryczny.

Wymagane są dodatkowe badania neurofizjologiczne. Utrata słuchu o tej etiologii nazywana jest pozaślimakową. W przypadku patologii przewodzącej wykresy mają charakterystyczny wstępujący wygląd, z patologią czuciowo-nerwową - zstępującą.

Odszyfrowanie wyniku audiometrii ułatwia wielkość odstępu kość-powietrze. Pozwala określić stopień upośledzenia czynnościowego oraz rodzaj ubytku słuchu.

Koszt badań

Diagnostykę akustyczną oferuje wiele szpitali rządowych. Zabieg jest bezpłatny na receptę lekarską i objęty obowiązkową polisą ubezpieczenia zdrowotnego. W komercyjnych centrach diagnostycznych koszt badania waha się w granicach 1200-1500 rubli.

Kwota ta obejmuje test, prezentację wyniku w postaci wykresu lub tabeli. Dodatkowa konsultacja z otolaryngologiem w celu przepisania audiogramu jest płatna osobno. Jeśli wskaźniki odbiegają od normy, może być wymagane zaangażowanie neurologa, co zwiększa koszt badania.

Audiogram wideo

Jak rozszyfrować audiogram: