Ostra niewydolność lewej komory to co, objawy, przyczyny, EKG

Ostra niewydolność lewej komory jest zaburzeniem wynikającym z dekompensacji serca. Patologia jest niezwykle niebezpieczna i wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej.

Co oznacza ostra niewydolność lewej komory (LVVF)?

Choroba jest jednym z rodzajów niewydolności serca i charakteryzuje się nagłym naruszeniem kurczliwości serca. Prowadzi to do naruszenia dopływu krwi do narządu, któremu towarzyszy rozwój ciężkich objawów.

Kiedy pojawia się choroba, obserwuje się procesy stagnacji w krążeniu płucnym (w płucach).

Przyczyny wystąpienia

Istnieją 2 główne przyczyny rozwoju zaburzenia. Pierwszy ma kardynalny (kardynalny) charakter pochodzenia, drugi jest niekardynalny.

Główne powody:

• niewydolność serca, występująca w postaci przewlekłej na etapie dekompensacji;
• zawał mięśnia sercowego;
• choroba hipertoniczna;
• rozwarstwienie tętniaka aorty;
• ciężki przebieg ostrej postaci zapalenia mięśnia sercowego;
• tamponada serca;
• częste ataki nieregularnych rytmów serca;
• rozwój infekcji w obszarze układu sercowo-naczyniowego.

Powody niekardynalne:

• nadużywanie lub niewłaściwe stosowanie leków;
• poprzedni udar;
• septyczne uszkodzenie ciała;
• niewydolność nerek;
• ciężki przebieg niedokrwistości;
• nadużywanie alkoholu;
• obecność guza chromochłonnego;
• ciężka choroba płuc;
• nadmierne podawanie roztworów leczniczych.

Na rozwój choroby może mieć wpływ nadczynność tarczycy, która powoduje wzrost pojemności minutowej serca, a w efekcie prowadzi do zaburzenia pracy lewej komory.

Czynniki ryzyka

Przyczyną rozwoju zaburzenia jest wzrost ciśnienia krwi w krążeniu płucnym.

Czynniki ryzyka:

• choroba zakaźna;
• zaburzenia niedokrwienne;
• poprzednie interwencje chirurgiczne;
• astma oskrzelowa;
• zaburzenia krążenia;
• ciężka choroba nerek;
• zażywanie narkotyków;
• zaburzenia endokrynologiczne;
• wiek powyżej 60 lat;
• zawał mięśnia sercowego (ponowny rozwój);
• nadwaga;
• dziedziczne choroby układu sercowo-naczyniowego.

W wyniku czynników prowokujących dochodzi do odwrotnego przepływu i wzrostu ilości krwi w lewym przedsionku oraz w okolicy płucnego łożyska naczyniowego.

W wyniku tego w przestrzeni międzykomórkowej powstaje obrzęk, co z kolei prowadzi do zwężenia prześwitów oskrzeli. W takim przypadku dochodzi do spienienia płynu przepływającego w pęcherzykach płucnych.

Na tle takich procesów rozwija się astma sercowa, powstaje obrzęk płuc.

Rodzaje ostrej niewydolności lewej komory serca

Ostra niewydolność lewej komory to choroba, która dzieli się na kilka typów, w zależności od charakteru przebiegu i charakteru pochodzenia. Ta klasyfikacja pozwala ocenić ryzyko dla pacjenta i przepisać najbardziej odpowiednią terapię.

Według typu przepływu

W zależności od rodzaju przebiegu choroba dzieli się na ostrą i przewlekłą. W pierwszym przypadku patologia rozwija się szybko z wyraźnymi objawami. Ten stan jest bardzo niebezpieczny i wymaga natychmiastowego leczenia.

Postać przewlekła objawia się okresowo naprzemienną remisją i zaostrzeniem objawów. Jednocześnie choroba u ludzi jest stale obecna i monitorowana za pomocą leków i systematycznych badań.

Klasyfikacja kardiologiczna:

• ostra zdekompensowana postać (opracowana po raz pierwszy lub w wyniku przewlekłej postaci choroby);
• nadciśnienie - oznaki patologii występują w połączeniu z nadciśnieniem tętniczym;
• obrzęk płuc;
• wstrząs kardiogenny;
• choroba, której towarzyszą duże emisje sercowe (obserwowane ze zmianą zakaźną).

We wszystkich przypadkach patologia wymaga monitorowania przez prowadzącego specjalistę lub wyznaczenia odpowiedniej terapii.

W zależności od czasu trwania kursu zaburzenie ma kilka rodzajów:

• błyskawicznie - powoduje śmierć pacjenta w ciągu kilku minut;
• ostry (do 4 godzin) - symptomatologia jest wyraźna, rozwija się szybko, a nawet podczas resuscytacji nie zawsze można uratować pacjenta;
• podostre - oznaki uszkodzenia występują ze zmienną częstotliwością;
• przewlekły - trwa od 12 do kilku dni, stan rozwija się w obecności przewlekłej postaci choroby.

Sama patologia jest niebezpieczna nie tylko dla zdrowia, ale także dla życia pacjenta, ponieważ może doprowadzić do nagłej śmierci.

Według pochodzenia

Ze względu na swoje pochodzenie choroba dzieli się na formy kardynalne i niekardynalne. W pierwszym przypadku choroba występuje w wyniku wszelkich wewnętrznych zaburzeń pracy serca i układu sercowo-naczyniowego, w tym zmiany zakaźnej.

W niekardynalnym typie zaburzeń objawy rozwijają się na tle innych czynników zewnętrznych i wewnętrznych, które nie są powiązane z pracą lub chorobą serca.

Objawy

Ostra niewydolność lewej komory to zaburzenie, które ma charakterystyczne i wyraźne objawy, co pozwala na upływ czasu podejrzewać rozwój choroby i podejmować wszelkie niezbędne działania, aby zapobiec występowaniu tych, które są niebezpieczne dla zdrowia i życia komplikacje.

Symptomatologia choroby zależy od stadium jej przebiegu i obecności dodatkowych czynników komplikujących.

Na początkowych etapach rozwijają się następujące znaki:

• duszność;
• podwyższone ciśnienie krwi;
• stan poprawia się wraz z pewną pozycją ciała;
• dyskomfort w mostku;
• świszczący oddech w dolnej części płuc;
• zwiększona potliwość;
• niepokój i pobudzenie;
• przyspieszone tętno;
• oznaki tachykardii;
• sinica;
• kaszel (szczególnie przy zmianie pozycji ciała).

W przypadku braku lub nieskuteczności leczenia dochodzi do obrzęku w okolicy płuc, co prowadzi do nasilenia objawów głównych.

W takim przypadku rozwijają się następujące znaki:

• stan zahamowania;
• strach przed śmiercią;
• świszczący oddech (płytki lub bulgoczący oddech);
• niestabilność ciśnienia krwi;
• utrata przytomności;
• śpiączka;
• śmierć.

Śmierć pacjenta następuje na tle uduszenia (uduszenia).

Diagnostyka

Ostry rozwój niewydolności lewej komory można określić zarówno za pomocą specjalnego sprzętu lub technik instrumentalnych, jak i za pomocą badania wizualnego (na podstawie skarg pacjentów).

Diagnostyka pozwala zidentyfikować przyczynę naruszenia, nasilenie jego przebiegu, a także pomaga wybrać najskuteczniejsze leczenie.

Objawy na początku ataku

Przede wszystkim przeprowadza się wizualne badanie pacjenta. Ocenia się stan skóry pod kątem oznak sinicy. Następnie specjalista przeprowadza nasłuch płuc stetoskopem - bada się obecność świszczącego oddechu i odgłosów.

Następnie mierzy się ciśnienie krwi pacjenta za pomocą tonometru.

Dodatkowo można wykonać stukanie w klatkę piersiową w celu określenia nagromadzenia płynu w płucach lub obrzęku.

Na podstawie uzyskanych danych dokonuje się wstępnej diagnozy, po której pacjent kierowany jest na dodatkową diagnostykę laboratoryjną.

Metody badań laboratoryjnych:

• Ogólna analiza krwi i moczu.
• Test cukru we krwi.
• Chemia krwi.
• Koagulogram – ocena krzepliwości krwi. Diagnostykę stosuje się w przypadku podejrzenia obrzęku płuc.
• Diagnostyka w celu określenia stężenia gazów we krwi tętniczej.

Po zdaniu testu laboratoryjnego przypisywane są sprzętowe metody badania pacjenta.

Diagnostyka instrumentalna i sprzętowa

Aby określić przyczynę choroby i charakter jej przebiegu, stosuje się kilka głównych rodzajów diagnostyki instrumentalnej.

Badania:

• RTG klatki piersiowej (płuc). Wykonywana jest projekcja bezpośrednia i boczna. Diagnostyka pozwala wykryć obrzęk płuc.
• Pulsoksymetria - oznaczenie ilości tlenu we krwi (poniżej 90%) i pokazuje poziom wiązania tlenu z hemoglobiną.
• Elektrokardiogram (EKG). Diagnostyka pozwala wykryć naruszenia układu sercowo-naczyniowego, w tym obrzęk płuc.
• Echokardiografia przezklatkowa. Jest zalecany do oceny pracy mięśnia sercowego i zastawek. Badanie jest często wykorzystywane do ustalenia przyczyny obrzęku tkanki płucnej.
• Pomiar centralnego ciśnienia żylnego. Służy również do określenia przyczyny powstawania obrzęku w płucach.
• Cewnikowanie tętnicy płucnej. Badanie pomaga zidentyfikować przyczynę obrzęku płuc.

W większości przypadków te badania są wystarczające do postawienia trafnej diagnozy.

Jak patologia jest wyświetlana na EKG

Za pomocą EKG można określić rozwój choroby, biorąc pod uwagę odchylenia w niektórych odprowadzeniach izolinii.

Oznaki patologii:

• Zwiększone wskaźniki amplitudy w załamku P w odprowadzeniach 1, 2, aVL, M5-6.
• Ujemna druga faza fali P zwiększa również czas trwania amplitudy.
• Powstawanie ujemnej fali P w odprowadzeniach V
• Fala P3 staje się ujemna lub dwufazowa.
• Szerokość fali P również wzrasta o ponad 0,1 s.

Jednocześnie odnotowuje się również ogólne zaburzenie rytmu i przewodzenia, zmiany przerostowe i przeciążenie w okolicy lewego serca.

Pierwsza pomoc w ostrej niewydolności serca

Ostra niewydolność lewej komory to patologia, która wymaga natychmiastowego i szybkiego środki lecznicze, ponieważ stan może się pogorszyć w ciągu kilku minut i doprowadzić do: śmiertelny wynik.

W przypadku ataku ostrego rozwoju choroby należy najpierw zadzwonić do zespołu medycznego. Przed przyjazdem karetki konieczne jest zapewnienie pacjentowi prawidłowej pozycji ciała oraz podanie leków.

Pierwsza pomoc:

• Ułóż pacjenta w półsiedzącej.
• Zapewnij pomieszczenie, w którym przebywa pacjent, dopływ świeżego powietrza (otwórz okno).
• Rozpiąć górne guziki koszuli i poluzować lub zdjąć pasek.
• Podaj tabletkę Valocardin lub Corvalol (dawkowanie należy wcześniej sprawdzić u specjalisty).
• Wykonaj pomiary ciśnienia krwi i określ tętno. Pomiary te należy wykonywać co 5-10 minut.
• W przypadku wysokiego ciśnienia krwi (wartości skurczowe powyżej 100 mm Hg) konieczne jest podanie pacjentowi tabletki nitrogliceryny (podjęzykowo).
• Jeśli pacjent stracił przytomność, należy go położyć na boku, aby zapobiec przypadkowemu połknięciu języka.
• Jeśli pacjent nie ma oddychania lub bicia serca, należy wykonać bezpośredni masaż serca lub sztuczne oddychanie.

Środki te pomogą uniknąć śmierci i uratować życie pacjenta. Podczas ich wykonywania konieczne jest ścisłe przestrzeganie wszystkich zasad określonych przez specjalistę, w przeciwnym razie skuteczność takich środków może nie przynieść pożądanego rezultatu.

Leczenie na różnych etapach

Taktyki leczenia zależą od formy i nasilenia procesu patologicznego.

W przypadku rozwoju obrzęku w płucach przeprowadza się następujące kompleksowe leczenie:

• Ustawić pacjenta w pozycji siedzącej i podać 1-2 tabletki nitrogliceryny.
• Następnie dożylnie wstrzykuje się 1% roztwór chlorowodorku morfiny (1 ml).
• Przez jamę nosową wprowadza się cewnik i wykonuje się odpienianie. W takim przypadku stosuje się opary alkoholu lub wlew alkoholu antyfomsilanu.
• Następnie na nogi nakładane są opaski uciskowe.

Również nieinwazyjna wentylacja płuc wykonywana jest przez specjalne cewniki wprowadzane do przewodów nosowych.

Leczenie jest obowiązkowe i jest przepisywane pacjentom bez względu na stadium i nasilenie choroby.

Grupa leków	Aplikacja / Rekomendacje
Środki przeciwbólowe (przeciwbólowe)	Najczęściej przepisywana jest dożylna morfina. Dawka wynosi 3 mg. Ponowne użycie jest możliwe za radą specjalisty. Lek ma przeciwwskazania, w tym obrzęk płuc
Diuretyki	Stosuje się je tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne i tylko wtedy, gdy w organizmie nagromadzi się duża ilość płynów. Często używany w połączeniu z azotanami. Podawany dożylnie (furosemid w dawce 20 do 40 mg). Ta grupa funduszy nie dotyczy leków, które należy przyjmować.
Środki rozszerzające naczynia krwionośne	Zaleca się rozpoczęcie terapii podjęzykową formą nitrogliceryny lub diazotanu izosorbidu. W przypadku braku wydajności po 10 minutach. jeden z leków (najlepiej nitrogliceryna) może być zażywany wielokrotnie. Dalsze dawkowanie jest obliczane na podstawie ciśnienia krwi.
Leki nootropowe	Stosowany tylko zgodnie z zeznaniami lekarza z wielką starannością. Fundusze są przepisywane pacjentom z obniżonym ciśnieniem, a także w przypadku zaburzeń czynności nerek. Najczęściej stosowanym wlewem jest dopamina
Glikozydy nasercowe	Leki są przepisywane pacjentom, u których choroba była spowodowana tachykardią. Leki mają różne przeciwwskazania, w tym blok przedsionkowo-komorowy i bradykardię. Środki są wykorzystywane wyłącznie za radą lekarza prowadzącego

Ostra niewydolność lewej komory to choroba, która ma kilka stadiów przebiegu i stadiów rozwojowych. Tę cechę należy wziąć pod uwagę przy wyborze schematu leczenia.

Leczenie ostrej postaci choroby określa się na podstawie ciśnienia krwi.

Tak więc, pod zmniejszonym ciśnieniem, stosuje się następującą taktykę:

• Dopamina. Służy do niwelowania objawów arytmii, obniża tętno i podwyższa ciśnienie krwi.
• Przy ciśnieniu poniżej 80 mm Hg. Sztuka. dodatkowo przepisywana jest noradrenalina.
• Po powrocie ciśnienia (w obecności obrzęku w płucach) stosuje się dożylne podanie furosemidu i nyroprusydku sodu (lub nitrogliceryny).

W przypadku podwyższonego ciśnienia krwi lub na jego normalnym poziomie stosuje się następujące leki:

• Furosemid (dożylnie w ilości 0,5-1 mg na kg masy ciała pacjenta).
• Nitrogliceryna (0,5 mg podjęzykowo co 5 minut).
• Nitroprusydek sodu. Podczas korzystania z niego należy zadbać o to, aby poziom ciśnienia nie spadł poniżej 90 mm Hg. Sztuka.
• W przypadku braku skuteczności i zachowania objawów negatywnych stosuje się Dobutaminę lub Amrinon. Dawka środków ustalana jest indywidualnie w taki sposób, aby nastąpił wzrost rzutu serca.

W przypadku ustabilizowania się stanu chorego przepisuje się mu dalsze przyjmowanie leków moczopędnych, azotanów i inhibitorów ACE.

Wszyscy pacjenci, którzy otrzymali pierwszą pomoc, podlegają obowiązkowej hospitalizacji na oddziale kardiologicznym lub kardiochirurgicznym szpitala.

Prognoza

W przypadku patologii rokowanie na wyzdrowienie jest niekorzystne, ponieważ w przypadku obrzęku płuc w większości przypadków pacjenci umierają.

Co więcej, sama prognoza zależy od wielu innych czynników:

• charakter źródła naruszenia;
• dotknięty obszar;
• wiek pacjenta;
• terminowa terapia;
• obecność innych chorób lub powikłań ze strony układu sercowo-naczyniowego i płuc.

Aby uniknąć rozwoju choroby, konieczne jest przestrzeganie pewnych zasad, które zmniejszą lub całkowicie wyeliminują ryzyko innych problemów zdrowotnych.

Zapobieganie:

• Odmowa palenia wyrobów tytoniowych i spożywania napojów alkoholowych.
• Przestrzeganie zasad żywienia lub diety.
• Prowadzenie zdrowego trybu życia - wykonywanie umiarkowanej aktywności fizycznej.
• Unikanie przepracowania fizycznego, przeciążenia psycho-emocjonalnego, sytuacji stresowych.
• Systematyczne zdawanie badań profilaktycznych przez kardiologa.

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy wskazujące na ostrą niewydolność lewej komory, należy natychmiast skonsultować się ze specjalistą w celu uzyskania pomocy. Pozwoli to uniknąć rozwoju powikłań i zapobiegnie nagłej śmierci pacjenta.

Film o niewydolności lewej komory

Niewydolność lewej komory: