1 Co to jest choroba Leśniowskiego-Crohna?

choroba Crohna jest proces zapalny, który może mieć wpływ na dowolnej części przewodu pokarmowego. Najczęściej dotyczy to odcinka końcowego jelita krętego i początkowego odcinka jelita grubego. Proces zapalny może rozprzestrzenić się na całą ścianę jelita.

ma pochodzenie autoimmunologiczna, co oznacza, że ​​występuje pod wpływem pewnego rodzaju( w tym przypadku) nieznanego czynnika, do której organizm wytwarza autoprzeciwciała. Codziennie ludzki organizm produkuje przeciwciała przeciwko atakujące bakterie, wirusy, grzyby, a celem tej reakcji jest wyeliminowanie tych drobnoustrojów.

W przypadku chorób autoimmunologicznych powstać autoprzeciwciała m. E. przeciwciała, które powodują stany zapalne narządu własnego ciała. W przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna jest to przewód żołądkowo-jelitowy. W grupie przewlekłego nieswoistego zapalenia przewodu pokarmowego powinien także wrzodziejące zapalenie okrężnicy. Choroba ta często ma bardzo podobny obraz kliniczny z chorobą Leśniowskiego-Crohna oraz konieczność dokładnego rozpoznania do ustalenia prawidłowej diagnozy.

2 Co powoduje chorobę?

Dokładna przyczyna choroby Leśniowskiego-Crohna nie została jeszcze poznana. Zakłada się, że w patogenezie znaczenie mają następujące czynniki:

• predyspozycje genetyczne( mutacja genu);
• niewłaściwy skład flory bakteryjnej przewodu żołądkowo-jelitowego;
• zaburzona funkcja układu odpornościowego;
• ponoszone bakteryjne zakażenie paratuberkulozy Mycobacterium, Pseudomonas spp.lub Listeria spp.;
• palenia( ryzyko choroby wśród palaczy zwiększa się czterokrotnie, a dla bardziej ciężką chorobą);
• tłuste potrawy. Polecamy odwiedzić

Istnieją dwa piki w rosnącej częstości występowania tej choroby. Pierwszy i największy występuje w wieku 15-30 lat, a drugi, znacznie mniejszy, wynosi 60-80 lat.

Wśród dorosłych, częstość występowania jest nieco wyższa wśród kobiet, choroba u dzieci występuje częściej u chłopców. Objawy

3

patologia Początkowo terminalu jelita krętego zwykle rozwija się powoli. Charakteryzuje się pojawieniem okresów zaostrzeń i okresów remisji. Często występuje spadek aktywności choroby.

Objawy choroby:

• złe samopoczucie;
• osłabienie;
• gorączka;
• brak apetytu;
• utrata masy ciała;
• niedokrwistość;
• ból brzucha;
• przewlekła biegunka;
• domieszka krwi w kale;
• zmiana w obszarze odbytnicy( pęknięcia, przetoki, ropnie);
• niedrożność jelit;
• opóźnienie dojrzewania i wzrostu u dzieci;
• ból i obrzęk dużych stawów;
• osteoporoza;
• zapalenie spojówek, zapalenie tęczówki;
• zapalne zmiany skórne.

4 Jak rozpoznać schorzenie?

Zapalenie jelita krętego diagnozuje się na podstawie wyników badania endoskopowego i histopatologicznego oraz prześwietlenia rentgenowskiego. Podstawą diagnozy jest wykonanie endoskopii. Badanie endoskopowe polega na tym, że lekarz skanuje narząd od wewnątrz( endo) za pomocą aparatu. Nie ma typowej lokalizacji dla tej choroby. Zapalenie może dotrzeć do dowolnej części przewodu żołądkowo-jelitowego, więc rodzaj badania zależy od objawów.

Gastroskopię wykonuje się, jeśli objawy wskazują na chorobę przełyku, żołądka lub dwunastnicy. Kolonoskopia pozwala ocenić inne obszary przewodu pokarmowego.

Endoskopia kapsularna wykonywana jest u pacjentów z dużym prawdopodobieństwem zajętym w jelicie cienkim. Pacjent połyka małą kapsułkę za pomocą miniaturowego aparatu cyfrowego. Kapsułka porusza się wzdłuż przewodu żołądkowo-jelitowego, wykonuje tysiące zdjęć, a następnie wychodzi przez odbyt. Wszystkie zdjęcia są analizowane na komputerze. Endoskopia kapsularna nie umożliwia wykonania biopsji.

Gastroskopia i kolonoskopia umożliwiają wykonanie biopsji( pobranie próbek tkanki śluzowej przewodu pokarmowego).Fragmenty tkanek ocenia się pod mikroskopem( w badaniu mikroskopowym).

Badanie kontrastowe RTG powinno być zawsze wykonywane. Ciekłą substancję kontrastową podaje się doustnie lub doodbytniczo( w zależności od lokalizacji zmiany), a następnie wykonuje się promieniowanie rentgenowskie.

W badaniach laboratoryjnych występują oznaki stanu zapalnego( ↑ liczba białych krwinek, ↑ ESR, ↑ CRP), a także niedokrwistość i przeciwciała ASCA( pozwalają odróżnić chorobę Leśniowskiego-Crohna od wrzodziejącego zapalenia jelita grubego).U pacjentów ze zdiagnozowaną chorobą diagnozę uzupełnia ultrasonografia, tomografia lub MRI, co pozwala określić stopień zaawansowania choroby.

Pojawienie się pierwszego ataku choroby może wywołać wątpliwości diagnostyczne, ponieważ objawy wynikające z ataku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego mogą przypominać ostrą infekcję przewodu żołądkowo-jelitowego. Badanie kału pozwala wykluczyć zakażenie bakteryjne.

5 proces działania terapeutycznego

można podzielić na 2 rodzaje:

• leczenie podczas zaostrzenia choroby;Leczenie podtrzymujące
• stosuje się w okresach remisji.

nasilenia objawów i dokładna lokalizacja procesu zapalnego w przewodzie pokarmowym są czynnikami decydującymi przy wyborze leków. Warianty środków leczniczych obejmują glukokortykoidy. Są używane wewnątrz, a w ciężkich przypadkach dożylnie. Leczenie rozpoczyna się od dużych dawek, które stopniowo zmniejszają się, a wraz z łagodzeniem objawów, jeśli to możliwe, anuluje. Istnieje dość duża grupa pacjentów, którzy powinni stale przyjmować glukokortykoidy.

Powołany leki immunosupresyjne - grupa leków, które hamują układ immunologiczny, a tym samym skutecznie zmniejszają stan zapalny. Leki są stosowane w chorobach autoimmunologicznych, w tym w chorobie Leśniowskiego-Crohna. W tej grupie leków zastosowano immunomodulatory Azathioprine, Mercaptopurine, Methotrexate. Mają zdolność do zmiany i tłumienia funkcji układu odpornościowego. Leki są stosowane w ciężkim zaostrzeniu objawów. Terapia

biologiczna polega na dożylnym podaniu specyficznych przeciwciał, które mają możliwość zablokowania cząsteczkę TNF-a. Kiedy te cząstki zostaną zniszczone, stan zapalny znika lub znacząco się zmniejsza. Terapia biologiczna jest stosowana w przypadku nieefektywności glukokortykoidów i immunomodulatorów. W ramach tego leczenia stosuje się infliksymab i adalimumab;

Powołany aminosalicylany - sulfasalazyna, mesalazyna. Ta grupa ma działanie przeciwzapalne i jest stosowana w łagodnym lub umiarkowanym nasileniu choroby.

Antybiotyki - metronidazol i / lub cyprofloksacyna, są stosowane w przypadku przetok. Leki na receptę o działaniu objawowym - leki przeciwbólowe, leki przeciwbiegunkowe.

Pacjenci z łagodnym zaostrzeniem choroby nie zawsze otrzymują leki. Czasami leczenie zmianą diety prowadzi do remisji. Jest to alternatywa do stosowania glikokortykosteroidów, zwłaszcza dla młodych ludzi, gdy istnieje obawa, że ​​skutki uboczne tych leków może spowolnić rozwój dzieci. Dieta jest często stosowana jako element uzupełniający standardową terapię farmakologiczną.Jego celem jest wyrównanie niedoborów żywieniowych, ponieważ ludzie z chorobą Leśniowskiego-Crohna cierpią z powodu niedożywienia.

Operacja jest wykonywana, jeśli leczenie nie jest skuteczne. W razie zmian w procedurze jelit polega na przecięciu powierzchni zmieniony i przywrócenie ciągłości przewodu pokarmowego. Jednak u wielu pacjentów choroba powraca po pewnym czasie. Kilka lat po operacji potrzebna jest druga operacja.

Pamiętaj: nie znając dokładnej przyczyny choroby Leśniowskiego-Crohna, nie można jej wyleczyć.

Celem leczenia jest doprowadzenie do remisji, poprawę jakości życia pacjenta i zapobiegania powikłaniom.