Wiele chorób przenoszonych drogą płciową nie występują natychmiast, to znaczy zaraz po stosunku. Istnieje okres inkubacji, gdy względny czas( dni, tygodnie) musi upłynąć między zakażeniem lub bakteriami wchodzącymi do organizmu ludzkiego a pierwszymi klinicznymi objawami choroby. Takie choroby obejmują rzeżączkę u mężczyzn, która rozwija się w kilku postaciach.
Czym jest rzeżączka?
Rzeżączkę uważa się za chorobę zakaźną spowodowaną rzeżączką.Zakażenie może tylko drogą płciową wiążących zmiana patologiczna błony śluzowej narządów moczowych, w niektórych przypadkach, to rozciąga się na błonę śluzową odbytu, spojówkach i w jamie ustnej. Każde uszkodzenie błony śluzowej prowadzi do ropnego procesu zapalnego i prowadzi do rozwoju:
- zapalenie cewki moczowej;
- zapalenia szyjki macicy;
- ; zapalenie jajowodów;
- zapalenie odbytnicy;
- zapalenia stawów;
- zapalenie spojówek i inne choroby.
Źródłem zakażenia może być osoba zarażona. Bardzo rzadko zdarza się, że infekcja występuje z użyciem artykułów gospodarstwa domowego( takich jak bielizna, ręcznik kąpielowy, myjka).O domowych zakażeniach mówi się niezwykle rzadko, ze względu na:
- szybką śmierć gonokoksu poza organizmem ludzkim, przy braku sprzyjających warunków do jego rozwoju;
- niewystarczająca liczba gonokoków w zakażeniu.
Biorąc pod uwagę to, baseny, publiczne toalety, sauny, zwykłe naczynia, nie mogą być uważane za główne źródło infekcji. Najbardziej prawdopodobna droga zakażenia, gdy partner lub partner choruje na rzeżączkową lub moczowodową rzeżączkę.W bardziej skomplikowanych przypadkach infekcja może być przenoszona na dziecko w chwili jego narodzin, poprzez zakażone narządy płciowe chorej matki.
Jak manifestuje się rzeżączka?
O pierwszych klinicznych objawach choroby pacjent zgadywał 3-7 dni po infekcji, taki jest okres inkubacji gonokoksu. Dzięki wysokiej odporności organizmu na patogeny różnych chorób, objawy mogą zakłócać pacjenta dopiero po kilku tygodniach. Choroba charakteryzuje się dwiema postaciami perkolacji: ostrą i przewlekłą.W ostrej rzeżączce pacjent jest zaniepokojony: 
- wydzieliny śluzu i ropy:
- z nieprzyjemnymi odczuciami pieczenia i bólu w cewce moczowej;
- częste i bolesne wezwanie do oddania moczu.
Nieleczona infekcja rozprzestrzenia się od zakażenia cewki moczowej wnika najądrza, powodując jej zapalenie( mówimy o zapalenie najądrzy i orchiepididymitis).Proces zapalny prowadzi do wzrostu jądra, któremu towarzyszy skrajny ból i gorączka. Po kilku( 3-4) tygodniach proces zapalny przechodzi lub przechodzi w postać przewlekłą.W bardziej skomplikowanych przypadkach trzecią( utajoną) formą rzeżączki może być nekroza.
Objawy chronicznej postaci rzeżączki są często mniej nasilone, z powodu których pacjent opóźnia wizytę u urologa lub wenerologa. W przeciwieństwie do ostrej postaci przewlekłej jest uważany za najbardziej niebezpieczny, ponieważ brak czasami objawów prowadzi do zaniedbania i powikłań.
Komplikacje Nietraktowane rzeżączki
w fazie przewlekłej choroby powoduje następnie rozciąga się do moczowodu, pęcherza, nerek, powodując proces zapalny. Oprócz tego pojawiają się powikłania zapalne rozprzestrzenia się na penis, wewnętrzna warstwa napletka, prostaty strumienia moczu, kanał kasetonów. Jest on uważany za poważne powikłania, takie jak zapalenie pęcherzyków nasiennych( pęcherzyków) i najądrza( zapalenie najądrzy), a także zwężenie światła cewki moczowej.
W przypadku rzeżączki zapalenie pęcherzyków rozwija się ostro i towarzyszą objawy takie jak:
- wzrost temperatury;
- pojawienie się tępego bólu w pachwinie, kości krzyżowej, odbytu, które nasilają się w procesie oddawania moczu i wypróżniania;
- dreszcze;
- zwiększone zmęczenie;
- ból głowy;
- częste oddawanie moczu;
- nocne erekcje;
- rozładować za pomocą plemników krwi.
Gdy zapalenie najądrza, jako jeden z rodzajów powikłań rzeżączki, podwyższenie temperatury ciała, sięgająca 39-40 stopni, zaczerwienienie i obrzęk moszny, dany pacjent jest tak silny ból jądra, że czasami pozbawia zdolność poruszania się.Jeśli dotknie to dwóch jąder, konsekwencje są nieodwracalne i charakteryzują się rozwojem zapalenia gruczołu krokowego, impotencji i niepłodności.
Diagnoza w rzeżączce
Dla diagnozy niektórych objawów klinicznych pacjenta nie wystarczy. Lekarz kieruje się wynikami diagnostyki mikrobiologicznej i badań laboratoryjnych. Podejście to opiera się na tym, że rzeżączka u mężczyzn jest podobna w swoich objawach do innych chorób zakaźnych, przechodzących drogą płciową.
Diagnostyka mikrobiologiczna składa się z następujących metod: bakterioskopijny
- ( mikroskopijny);
- bakteriologiczny;
- serologiczny;
- biologiczny. Sposób
Bacterioscopic obejmuje barwienie rozmazów Gram dwa, a także 1% wodny roztwór błękitu metylenowego, 1% alkoholu roztworu eozyną.Metoda bakteriologiczna polega na zasiewie na pożywkach i pozwala ocenić wrażliwość gonokoków na leki przeciwwirusowe. Metoda serologiczna polega na przeprowadzeniu RSK( reakcja wiązania dopełniacza) z użyciem surowicy krwi pacjenta. Metoda biologii molekularnej charakteryzuje się wysoką czułością i swoistością.
Badania laboratoryjne na rzeżączkę obejmują:
- całkowity rozmaz;
- metoda wykrywania antygenów patogenów;
- metoda wykrywania DNA patogenu;
- Siew;
- ujawnia przeciwciała przeciwko czynnikowi wywołującemu. Ogólnie wymaz
lub wymaz na florę, to wydzielina z cewki moczowej i badania w celu określenia liczby leukocytów. Na podstawie tej liczby można ocenić obecność lub nieobecność procesu zapalnego. Aby wdrożyć metodę identyfikacji antygenów patogenów, stosuje się również wydzielanie z cewki moczowej. Metoda wykrywania DNA patogenu obejmuje reakcję łańcuchową polimerazy i pozwala na rozpoznanie z maksymalną dokładnością przewlekłych i bezobjawowych infekcji.
Istotą siewu jest zastosowanie materiału testowego do takich pożywek, które są uznane za odpowiednie do wzrostu patogennych mikroorganizmów. Do siewu stosuje się wyładowanie z cewki moczowej. Metoda jest unikalna pod względem wysokiej dokładności, ale zajmuje dużo czasu - od 7 do 10 dni. Aby przeprowadzić metody wykrywania przeciwciał przeciwko patogenowi, wykorzystuje się krew pacjenta.
walczyć z rzeżączki
Given niepodważalny fakt, że jedną z konsekwencji rzeżączki może być bezpłodność, pacjent powinien być obowiązkowy i pilne odwołanie się do chorób wenerycznych, aby uzyskać właściwą pomoc.leczenie rzeżączki powinny być lekarzem, którego obowiązki obejmują indywidualny wybór schematów leczenia i stałe monitorowanie stanu pacjenta w czasie. Nie zaleca się samoleczenia przy pomocy leków przeciwbakteryjnych, ponieważ możliwe jest wytworzenie oporności na leki u bakterii i przejście choroby do postaci przewlekłej.
Łatwa postać rzeżączki jest leczona ambulatoryjnie. Leczenie choroby polega na antybiotykoterapii zmierzającej do całkowitego zniszczenia patogenu infekcji - gonococcus. Doświadczony specjalista jest zobowiązany poinformować o tym pacjenta przed leczeniem( kilka dni) każda płeć, a także ograniczyć spożycie alkoholu i napojów alkoholowych zostały wyłączone.
Podstawą terapii przeciwbakteryjnej są antybiotyki z grupy penicylin. Chodzi o to, penicyliny benzylowej, 
, oksacylina, amoksycylina z najskuteczniejszych i powszechnie stosowanych antybiotyków gonorrhoeae. W tych przypadkach, gdy preparaty opisane z jakiegokolwiek powodu lub przeciwwskazane pacjentów wykazują nieefektywności wyznaczonych cefalosporyny( „Tsefataksim”, „cefaklor”, „cefazolina”, „ceftriakson”), makrolidy( „azytromycyny”, „jozamycyna”), fluorochinolony( "Ciprofloxacin", "lomefloksacyna" "Lewofloksacyna", "ofloksacyna").
z indywidualnych tolerancji lub niską wydajnością czynnych lub pomocniczych elementów wymienione preparaty nie ucieka się do stosowania sulfonamidów o przedłużonym działaniu. Mówimy o:
- «Septrin”, "Biseptol", "Sulfatene" "Bactrim" - kombinacja leków z trimetaprimom;
- "Sulfademitoksyna", "Sulfamonometoksyna" - preparaty o przedłużonym działaniu.
Ponieważ większość czynników zakaźnych znacznie zmniejsza odporność organizmu i osłabiają układ odpornościowy, to zaleca się stosowanie równolegle leki immunokorrektiruyuschih które zwiększają własne reakcji obronnych organizmu. W niektórych przypadkach główne leczenie nie daje pozytywnych rezultatów, lekarz zastępuje leki przeciwbakteryjne i wyznacza nowy schemat leczenia.
Po zabiegu lekarz będzie wymagał regularnych kontroli w celu wykluczenia jakichkolwiek ponownego wykrycia obecności u pacjenta z rzeżączką.Jeżeli wyniki powtórnego badania są negatywne, pacjent jest zachęcany do stosowania środków zapobiegawczych. Istotą środków zapobiegawczych jest ochrona się podczas czynności seksualnych i ponowne badanie po pewnym czasie. Zwykle zaleca się stosowanie środków zapobiegawczych w celu zachowania chronicznej formy rzeżączki.
