Żyła biodrowa. Gdzie się znajduje, zdjęcie, anatomia u mężczyzn, kobiet, chorób

Wspólna żyła biodrowa to dość duże sparowane naczynie znajdujące się w okolicy miednicy w dużej odległości od powierzchni skóry. Uszkodzenia i choroby tej żyły charakteryzują się niską częstością występowania, ale najczęściej mają one charakter niebezpieczny. Ze względu na głębokie położenie diagnoza i leczenie są zwykle trudne, co wydłuża czas do udzielenia wykwalifikowanej opieki medycznej i może mieć fatalne konsekwencje dla osoby.

Anatomia

Wspólne żyły biodrowe (PV) po prawej i lewej stronie są połączone ze sobą w trzonie IV kręgu lędźwiowego, gdzie tworzą dolną żyłę główną, która biegnie nieco na prawo od linii środkowej, więc lewa część PV jest dłuższa dobrze. Na skrzyżowaniu krzyżowo-biodrowym obie są utworzone z dwóch żył: wewnętrznej i zewnętrznej żyły biodrowej.

Żyła biodrowa znajduje się na całej jej długości w bliskim sąsiedztwie tętnicy o tej samej nazwie (to dotyczy zarówno prawej, jak i lewej), który jest również dość duży rozmiar, co ma ogromny kliniczny oznaczający.

Wewnętrzna PV składa się z kilku splotów żylnych, które komunikują się ze sobą, a zewnętrzna PV z kolei jest kontynuacją żyły udowej i jednocześnie przed połączeniem się z żyłą wewnętrzną otrzymuje 2 dodatkowe dopływy z narządów jamy brzusznej wgłębienie.

Naczynie	Wpływy u mężczyzn	Wpływy u kobiet
Wspólna żyła biodrowa	Żyły biodrowe wewnętrzne i zewnętrzne.
Żyła biodrowa wewnętrzna	Sploty żylne krzyżowe, odbytnicze i moczowe.
Splot żylny prostaty.	Splot żylny macicy i pochwy.
Żyła biodrowa zewnętrzna	Żyła nadbrzusza dolna i żyła głęboka otaczająca biodro.

Struktura

W przeciwieństwie do tętnic, przepływ krwi w żyłach nie pulsuje, ale jest stały, falisty, ponadto żyły kończyn dolnych muszą przezwyciężyć grawitację krwi i „podnieść” ją od dołu do góry, co określa cechy ich struktury:

• składają się z trzech warstw (wewnętrznej - wewnętrznej, środkowej - medialnej i zewnętrznej - przypadkowej);
• podczas gdy małe i średnie żyły mają zastawki zapobiegające cofaniu się krwi, PV są duże i nie ma w nich zastawek, a ruch krwi następuje z powodu skurczów mięśni;
• żyły biodrowe zawierają wyraźne elementy mięśniowe (miocyty) we wszystkich trzech warstwach, ale mimo to znaczący wpływ na przepływ krwi ma nadal skurcz mięśni nóg, brzucha i miednicy.

Główny cel

Żyła biodrowa znajduje się głęboko w okolicy miednicy i przenosi krew żylną z kończyny dolnej, z narządów miednicy z ich boku (z wyjątkiem jajników u kobiet i jąder u mężczyzn: ich żyły po prawej stronie spływają bezpośrednio do żyły głównej dolnej, a po lewej do lewej żyły nerkowej), część jelita dolnego, znajdującego się obok PT, oraz z mięśni brzucha i pobliskich mięśni miednicy.

Charakterystyka krwi żylnej:

• zubożony w tlen;
• nasycony dwutlenkiem węgla;
• ciemniejszy niż tętniczy;
• ma zmniejszoną ilość glukozy;
• niższe pH;
• zawiera końcowe produkty metabolizmu tkankowego (mocznik i inne).

Którzy lekarze leczą patologie?

Angiochirurg zajmuje się identyfikacją przyczyn patologii całego układu sercowo-naczyniowego człowieka i ich leczeniem, wykonuje interwencje chirurgiczne, w tym endoskopowe.

Spośród wielu obszarów jego pracy można wyróżnić kilka najczęstszych i najważniejszych: stentowanie (instalacja specjalnych urządzeń (stentów) w świetle naczynia do jego rozszerzania i poprawy ukrwienia w miejscu fiksacji, częściej stosuje się go przy miażdżycy i chorobie wieńcowej serca), endoprotezy (ze sztuczną protezą uszkodzona część naczynia zostaje wymieniona, zwykle przy tętniakach) i dylatacji (chwilowe mechaniczne uderzenie od wewnątrz na ścianki naczynia w celu jego rozszerzenia i odbudowy umiejętności biegowe).

Flebologia to jeden z działów chirurgii naczyniowej zajmujący się badaniem chorób żylnych.

Za kompetencje flebologa odpowiadają następujące schorzenia:

• zapalenie żyły;
• zakrzepowe zapalenie żył;
• żylaki;
• zakrzepica;
• owrzodzenia troficzne.

W związku z tym różnica między chirurgiem naczyniowym a flebologiem jest dość duża.

Możliwe choroby i objawy

Żyła biodrowa znajduje się daleko od powierzchni ciała, dlatego jej bezpośrednie uszkodzenie jest możliwe tylko w przypadku urazów okolicy miednicy (strzał i niestrzał, penetrujący), lub pośredniczy uszkodzenie przez fragmenty złamanych kości miednicy lub głowy kości udowej i pobliskich struktur ruchomych (tętnic, narządów, patologicznych formacje).

Podobnie jak wiele innych żył, żyły biodrowe mogą być dotknięte chorobami, takimi jak ostra i przewlekła zakrzepica (z rozwojem późniejszego zakrzepowego zapalenia żył i choroba pozakrzepowa), zapalenie żył spowodowane działaniem różnych czynników zewnętrznych (np. po wstrzyknięciach), żylaki lub przewlekłe żylne awaria. Ich objawy są w większości podobne: ból, obrzęk, wzmożony układ żylny, czasami pojawia się zmiana koloru skóry na dotkniętym obszarze.

Żyły biodrowe, ze względu na swoje położenie, są podatne na patologie właściwe tylko dla nich:

• w zespole May-Turnera tętnica biodrowa i trzon kręgu lędźwiowego V zaciskają razem lewy wspólny PT. Zespół ten jest trudny do zdiagnozowania, najczęściej objawia się przewlekłym bólem o różnej lokalizacji: w okolicy miednicy, w mosznie (może być zarówno jednostronny, jak i rozlany) oraz w lewym dolnym rogu odnóża. W wyniku tego stanu u mężczyzn możliwe jest powstanie niestabilnej erekcji, która często jest przyczyną niepłodności na tle napiętego nawracającego żylaków powrózka nasiennego (zwykle tylko lewostronnego);
• ciągłe narażenie na pulsację tętnicy biodrowej wspólnej na ścianie żyły z pewnością wywoła stan zapalny. W odpowiedzi na to elastyna i kolagen zaczną osadzać się w świetle PV, na jego wewnętrznej powłoce. jako ochrona, która następnie spowoduje zwłóknienie błony wewnętrznej z tworzeniem się w niej ostróg żylnych i membrany. W kolejnym etapie rozwoju zapalenia dochodzi do zwężenia światła naczynia, po którym następuje stagnacja krwi poniżej poziomu zwężenia, a następnie w miarę skutkuje uporczywym jednostronnym obrzękiem kończyn dolnych, który może powodować zakrzepicę żylną, a następnie zatorowość płucną (PE, zagrażające życiu stan). Sytuację komplikuje fakt, że objawy są zwykle usuwane ze względu na głębokość naczyń, co opóźnia moment prawidłowego rozpoznania choroby i odpowiednio rozpoczęcie leczenia.

Metody diagnostyczne

• Przeprowadzenie wywiadu z pacjentem, zebranie anamnezy życia i choroby. Najczęstsze dolegliwości: bóle o różnej lokalizacji (w nogach, pachwinach i miednicy, krocze, podbrzuszu), obrzęk kończyny dolnej (najczęściej jednostronne) i zmiany stanu skóry w miejscu uszkodzenia żyły, może również wystąpić niepłodność, zaburzenia erekcji i zwiększenie rozmiaru jądra u mężczyzn.
• Badanie i manualne (przy pomocy rąk lekarza) badanie pacjenta. Wizualnie można zauważyć obrzęk poniżej miejsca uszkodzenia żyły, jej symetrię, kolor skóry na dotkniętym obszarze, wzór naczyniowy. Palpacja (za pomocą palpacji) określa napięcie skóry, jej temperaturę i miejscową bolesność.
• Użycie tonometru i stetofonendoskopu ma niewielką zawartość informacyjną.

Specjalne metody egzaminacyjne:

• Badanie ultrasonograficzne (w tym duplex, w trybie naczyniowym) umożliwia ocenę stanu przepływu krwi i ścian naczyń, określenie stopnia ich zwężenia, obecność skrzepliny, ich umiejscowienie, wielkość i charakter przyczepu (najgroźniejszy jest pływający skrzeplina, jednym końcem nie jest przyczepiony do ściany żyły, ale swobodnie oscyluje w świetle, w w przyszłości taka skrzeplina ma większą szansę na oderwanie, migrację przez serce do tętnicy płucnej i prowadzi do rozwoju PE, który w dużym odsetku przypadków kończy się śmierć pacjenta).
• Angiografia, która oprócz wartości diagnostycznej jest również metodą leczenia. Przy napełnianiu naczynia środkiem kontrastowym i określaniu obszaru zwężenia możliwe jest natychmiastowe przeprowadzenie balonu dylatacja w szpitalu ośrodka chirurgii naczyniowej za pomocą endowaskularnej ingerencja.
• Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) umożliwia dokładną wizualizację naczyń oraz określenie, gdzie żyła jest zwężona i czy konieczna jest pomoc chirurgiczna. MRI nie jest metodą z wyboru w diagnostyce choroby żylnej, ponieważ trwa zbyt długo, jest drogi, ma szereg ograniczeń w jego użytkowaniu i jest nieco mniej informacyjny w porównaniu z angiografia.
• Wśród metod laboratoryjnych, które badają krew, największą korzyścią diagnostyczną jest oznaczenie poziomu D-dimeru.

Z reguły wystarczy to do potwierdzenia diagnozy i rozpoczęcia leczenia choroby.

Leczenie

Żyła biodrowa znajduje się w znacznej odległości od powierzchni ciała, więc wpływy zewnętrzne zwykle nie są zbyt skuteczne. Najczęściej pacjenci szukają pomocy medycznej w późniejszych stadiach choroby, kiedy nie można już obejść się bez operacji.

Głównymi zadaniami w tym przypadku jest wyeliminowanie pierwotnej przyczyny powstałej patologii, aby zapobiec występowaniu różnego rodzaju powikłań (na przykład choroby zakrzepowo-zatorowej płuc tętnic), zatrzymać rozwój obrzęku kończyn, który jest w stanie ścisnąć włókna nerwowe na tyle, aby spowodować zaburzenia neurologiczne oraz przeprowadzić profilaktykę recydywa.

Operacja

Najskuteczniejszą metodą leczenia dzisiaj będzie operacja.

Pomoc można uzyskać zarówno rutynowo, jak i w nagłych wypadkach, ale tylko w warunkach szpitalnych podczas hospitalizacji na oddziale chirurgicznym.

• Optymalną taktyką terapeutyczną jest małoinwazyjna endoskopia, w tym endowaskularna, interwencja chirurgiczna, gdy po operacji pacjent ma kilka małych dyskretnych blizny. Takie operacje są jak najbardziej delikatne i dają najlepszy efekt kosmetyczny po wygojeniu nacięć skóry.
• Na przykład pacjentom z zespołem May-Turnera zaleca się wewnątrznaczyniowe stentowanie lewej żyły biodrowej.
• Gdy pulsacja tętnicy jest wystawiona na ścianę PV, konieczne jest odłączenie sąsiednich naczyń, pozostawiając między nimi tzw. izolacja żyły, a także eliminacja patologii w jej świetle: usunięcie ostrogi lub błony, usunięcie skrzepliny i przywrócenie drożności zwężonego statki. A propos podpaski: pozostaje w ciele na zawsze, jak każda konstrukcja jak stent, za pomocą którego średnica naczynia wróciła do swoich poprzednich wymiarów.

Farmakoterapia

Wraz z metodami chirurgicznymi nie mniej konieczne jest stosowanie leków, leczenie fizjoterapeutyczne (w tym ćwiczenia fizjoterapeutyczne), zwłaszcza w okresie pooperacyjnym.

Konieczne jest rozpoczęcie wszelkich działań terapeutycznych wraz ze zmianą stylu życia (aby otrzymywać odpowiednie, a co najważniejsze regularne aktywność fizyczna, jedzenie zrównoważone i urozmaicone, optymalizacja pracy i odpoczynku oraz redukcja otyłości masy ciała).

Farmakoterapia prowadzona jest głównie przy użyciu antykoagulantów. Przez pierwsze 10-30 dni heparyny drobnocząsteczkowe są aplikowane podskórnie pod kontrolą koagulogramu przez kilka dodaje się do nich później formy doustne: warfarynę lub jeden z inhibitorów czynnika krzepnięcia krwi Ha.

• Heparyny drobnocząsteczkowe:
  1. enoksaparyna – 1,5 mg/kg masy ciała raz dziennie (maksymalna pojedyncza dawka – 180 mg);
  2. dalteparyna – 200 jm/kg masy ciała raz dziennie (pojedyncza maksymalna dawka 18 000 jm);
  3. nadroparyna – 170 jm/kg masy ciała raz dziennie.
• Pierwsze 2 dni warfaryny w dawce 10 mg, następnie określa się INR i w zależności od wartości dawka jest dostosowana do długotrwałego stosowania leku, natomiast INR musi być utrzymywany na poziomie w zakresie 2,0 - 3,0.
• Selektywne inhibitory czynnika krzepnięcia Xa:

1. rywaroksaban (Ksarelto) - 15 mg 2 razy dziennie przez pierwsze 3 tygodnie przyjmowania, po 20 mg 1 raz dziennie;
2. apiksaban (Eliquis) - 10 mg 2 razy dziennie w pierwszym tygodniu, następnie 5 mg 2 razy dziennie lub 2,5 mg dwa razy dziennie, jeśli przewidywane jest długotrwałe stosowanie przez ponad 6 miesięcy;
3. dabigatran (Pradaxa) - 150 mg 2 razy dziennie, można go zastąpić heparyną po 5 dniach stosowania.

Warfaryna ma zarówno szereg zalet, jak i wad w porównaniu z inhibitorami Xa: jest znacznie tańsza (około 150 rubli). za miesięczną kurację w porównaniu do 3000 tys. rubli), ale jednocześnie konieczne jest stałe monitorowanie INR (2 razy w miesiącu), a od czasu leczenia tymi lekami ma być długi, co najmniej 3 miesiące, wtedy pacjent musi dokonać wyboru biorąc pod uwagę jego możliwości finansowe możliwości.

Stosowanie terapii infuzyjnej jest zwykle nieuzasadnione, ponieważ nadmiar płynu wprowadzony z zewnątrz da dodatkowy stres na żyłach kończyn dolnych, który może wywołać drugi przypadek choroby.

Noszenie uciskowych wyrobów pończoszniczych w okresie pooperacyjnym jest wskazane po niektórych rodzajach leczenie chirurgiczne należy jednak ściśle przestrzegać przepisanego harmonogramu jego stosowania i nie przekraczać czas wskazany przez lekarza.

Fizjoterapia jest również przydatna w rehabilitacji, ma na celu zmniejszenie bólu, obrzęków i stanów zapalnych. Stosowany jest jako środek przeciwbólowy w ostrej fazie choroby oraz w celu zwiększenia napięcia naczyniowego promieniowanie ultrafioletowe, codziennie przez 10 dni, 4-5 biodawek, o długości fali 280-320 nm, oraz lokalne zimno.

Efekt przeciwzapalny obserwuje się przy użyciu pola elektrycznego UHF o niskim natężeniu, elektroforezy heparyny (10 000 j., czas trwania 20-30 minut, przebieg 10 zabiegów) lub dimeksyd, roztwór tiosiarczanu sodu miejscowo na dotknięte chorobą działka.

Z biegiem czasu w celu złagodzenia bólu i stanów zapalnych można stosować inne metody leczenia, takie jak: promieniowanie czerwony laser, lampa Sollux, aplikacje parafinowe i ozokerytowe, kąpiele radonowe, darsonwalizacja i terapia diadynamiczna. Zmienne pole magnetyczne o niskich częstotliwościach sprawdziło się pod względem oddziaływania na żyły głębokie, co znacznie zmniejsza ryzyko nawrotu powstawania zakrzepów.

W leczeniu owrzodzeń troficznych fale ultradźwiękowe są szeroko stosowane w środowisku wodnym, terapii diadynamicznej, baroterapii tlenowej, napromienianiu ultrafioletowym, laser na podczerwień, a nawet autotransfuzja krwi naświetlanej światłem ultrafioletowym (krew pobierana jest z żyły pacjenta, naświetlana i przelewana z powrotem) przy jednoczesnej poprawie odżywienie tkanek w okolicy owrzodzenia, wzrasta zawartość tlenu we krwi i jej właściwości przeciwdrobnoustrojowe, rana jest lepiej oczyszczona, powstaje gęstsza blizna i ból maleje.

Ćwiczenia fizjoterapeutyczne w różnych odmianach są pokazywane we wczesnym okresie (ćwiczenia oddechowe i minimalna aktywność pierwszego dnia po zabiegu) oraz w późnym okresie pooperacyjnym. Główny nacisk kładziony jest na rozwój mięśni kończyn dolnych, w większym stopniu dotyczy to kończyn dolnych, w celu wzmocnienia ich pomocniczej funkcji „pompowania” w celu ułatwienia pracy żylnej i limfatycznej; odpływ. Poniżej 2 zestawy ćwiczeń (w pozycji leżącej i stojącej) do codziennego wykonania.

Numer zespolony 1:

1. Połóż się na plecach, podnieś nogi za pomocą poduszek (kąt pochylenia 15-20 stopni) i pozostań w tej pozycji przez 10-15 minut.
2. Usuń poduszki i powoli oddychaj „brzuchem” (podczas wdechu brzuch unosi się, podczas wydechu opada) 3-5 razy.
3. Naprzemiennie zginaj i rozpinaj nogi w stawach skokowych, kolanowych i biodrowych, a także w palcach stóp, powtórz 3-4 razy w każdej strefie.
4. Podczas wdechu unieś ręce po bokach do góry i powoli opuść je w dół podczas wydechu 3-4 razy. Następnie podnieś ręce do przodu i do góry, zrób wdech, opuść ręce, zrób wydech, również 3-4 razy.
5. Opuść i unieś nogi zgięte w kolanach na przemian w lewo iw prawo 6-8 razy.
6. Naprzemiennie bierz na bok i przyłóż ramię i nogę o tej samej nazwie, 3-4 razy z każdej strony.
7. Zegnij i rozprostuj stopy jednej nogi, potem drugiej, 8-12 razy.
8. Załóż ręce za głowę i symuluj jazdę na rowerze, wykonaj 3 serie po 6-10 ruchów.
9. Przyciągnij jedną nogę do klatki piersiowej, wyprostuj ją pionowo w górę i powoli opuść, nie zginając jednocześnie w stawie kolanowym. Na każdą nogę 3-6 powtórzeń.
10. Podnieś nogę do góry i wykonaj 2-3 okrężne ruchy zgodnie z ruchem wskazówek zegara i przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, to samo po drugiej stronie, 3 zestawy.
11. Przesuń każdą rękę w przeciwną stronę, wykonując obrót ciała 3-6 razy.

Kompleks nr 2:

1. Stań twarzą do ściany lub oparcia krzesła na wyciągnięcie ręki i trzymaj się mocno.
2. Podnieś się na palcach, a następnie gładko przewróć się na pięty i z powrotem na palce. Więc powtórz 5-7 razy.
3. Przenieś ciężar ciała na jedną nogę, stojąc na palcach (druga noga jest na podłodze, aby utrzymać równowagę), a następnie przenieś ciężar na drugą nogę. Wykonaj 3 zestawy 5-8 razy.
4. Stań na palcach i usiądź 3-5 razy, upewniając się, że kolana nie opadają do wewnątrz.
5. Stań prawą stroną do oporu, trzymaj się mocno prawą ręką i bujaj się w przód iw tył lewą nogą. Zrób to samo z prawą stopą, obracając lewą stronę. Ruchy nie są zbyt szybkie, bez szarpnięć, 8-10 wymachów każdą nogą.
6. W tej samej pozycji, na boki, wykonuj okrężne ruchy do wewnątrz i na zewnątrz każdą nogą 3-5 razy.

W przypadku różnych treningów należy naprzemiennie je chodzić na palcach, piętach, po wewnętrznej i zewnętrznej stronie stopy, z wysokim uniesieniem bioder i szerokim krokiem. Czas trwania takiego spaceru nie powinien być krótszy niż 3 minuty.

A zatem żyła biodrowa, która wydaje się znajdować w niezwykle korzystnej pozycji (głęboko od powierzchnia ciała, chroniona ze wszystkich stron przez kości miednicy i inne wystarczająco mocne struktury) nadal może być wrażliwy. I pomimo niskiej częstości występowania opisanych powyżej chorób, nie powinieneś w końcu o nich myśleć z kolei, marnując cenny czas na opiekę, podczas gdy stan pacjenta jest stały i szybki pogarsza się.

Wideo na temat żyły biodrowej

Żyły biodrowe wewnętrzne i zewnętrzne w 2 minuty: