Pantomima w psychologii to przykład komunikacji, prezentacji

Pantomima jest jeden ze sposobów niewerbalnej komunikacji ludzi. W psychologii ten rodzaj komunikacji pomaga zobaczyć stan emocjonalny osoby, lepiej opisać jej uczucia dotyczące sytuacji.

Pantomima pozwala dostrzec naturę dialogu osób w kontakcie. Pochodzenie tego typu komunikacji niewerbalnej nie jest do końca znane. Źródłem były różne kultury starożytnych ludów. Nawet w starożytnym Rzymie wielki mówca Cyceron w swoich traktatach opisywał mowę ciała jako sposób wyrażania myśli.

Albert Scheflen był jednym z pierwszych, którzy zainteresowali się badaniem mowy ciała jako sposobu komunikacji bez słów. Jest psychologiem i autorem Body Language and Social Order.

Definicja

Samo słowo pochodzi z języka greckiego. „Pantomima” to słowo określające rodzaj sztuk performatywnych, gdzie gesty, ruchy ciała były wykorzystywane do pokazywania spektakli. Aktorzy nie mówili słów, używali swoich ciał. Dlatego pantomima oznacza wyrażanie emocji, uczuć za pomocą plastyki ciała, gestów i innych ruchów. Pantomima najczęściej towarzyszy mowie na żywo.

Uważa się, że twarz jest głównym źródłem informacji o emocjach danej osoby. W rzeczywistości ciało może wiele razy więcej powiedzieć o stanie psychicznym osoby. Chodzi o to, że mimika emocji za pomocą twarzy jest znacznie lepiej kontrolowana przez ludzki mózg.

Jeśli dana osoba ukrywa swój stan psychiczny, emocje lub próbuje ukryć informacje, jego twarz może o tym nie mówić. Ale w 90% przypadków ciało pokazuje prawdziwy stan osoby za pomocą pozycji rąk lub nóg, postawy, ruchów głowy lub innych jej części.

Mowa ciała może być zarówno świadoma, jak i nieświadoma.

Jak określić znaczenie postaw, pozycji ciała?

Pantomima w psychologii to sposób na zrozumienie stanu człowieka na podstawie jego postawy, pozycji ciała. Jest ich ponad 1000. Ale panujące normy kulturowe, etyczne akceptują niektóre przepisy, a niektóre wręcz przeciwnie, zabraniają. Możesz śledzić, w jaki sposób osoby, które zaliczają się do kategorii stosunkowo wpływowych, w komunikacji przyjmują łatwe, otwarte postawy, zwłaszcza przed podwładnymi. Ludzie o niższym statusie zachowują się zamknięci i ściśnięti. Schylają głowy, zaciskają ręce.

Różne źródła podają, że za pomocą mowy informacje są przekazywane rozmówcy maksymalnie o 30%. Reszta to komunikacja niewerbalna, w tym gesty ciała i twarzy.

Autor: Wilhelm Schübz

Wilhelm Schübz, badając gesty ciała, zidentyfikował 2 kategorie póz.

otwarty

W otwartych pozach dłonie rozmówcy są skierowane na zewnątrz - są zwrócone w stronę partnera. Całe jego ciało jest zwrócone ku niemu - jest nastawiony na dialog. Nogi i ręce nie krzyżują się w otwartych pozycjach, ramiona są rozluźnione. Ten schemat działa i na odwrót. Jeśli dana osoba chce dostroić rozmówcę do otwartej rozmowy, powinien zmienić pozycję i zwrócić się do swojego partnera. Intonacja i wyraz twarzy zmieniają się natychmiast.

Istnieje kategoria osób, dla których niezwykle trudno jest być w pozycji otwartej - ciało skręca się, istnieje ciągła chęć skrzyżowania rąk lub skrzyżowania nóg. Głowa jest opuszczona. Faktem jest, że opracowywany jest mechanizm ochronny. Takie postawy pomagają odgrodzić się i chronić przed ludźmi. W takim przypadku możesz skontaktować się z psychologiem, aby znaleźć przyczynę takiej reakcji.

Kiedy pojawia się takie uczucie, psychologowie zalecają skupienie się na nich. Pojawia się nieśmiałość. Musisz nauczyć się innej postawy. Przed rozpoczęciem dialogu z rozmówcą musisz przygotować się psychicznie, że rozmowa jest ważna i interesująca. Trzeba o tym myśleć przez pierwsze minuty rozmowy, aż ciało się zrelaksuje. Wtedy mózg przestanie postrzegać rozmówcę jako niebezpieczeństwo, przed którym trzeba go zamknąć.

Zamknięte

Kiedy pozycja jest zamknięta, człowiek z kończynami buduje ochronę przed rozmówcą. Ręce są najczęściej skrzyżowane na klatce piersiowej lub dłonie splecione. Jeśli ktoś siedzi, jego nogi są skrzyżowane lub jedna jest na drugiej. Plecy są zakrzywione, ramiona napięte i podciągnięte do uszu. Całe ciało próbuje się odwrócić, ukryć przed rozmową lub przed przeciwnikiem.

Jeśli możesz nauczyć się przebywać w otwartej postawie, aby poprawić komunikację, to zamknięta postawa jest najczęściej nieświadoma. Ciało się chowa, powykręcane postawy pomagają wycofać się w myślach.

Zamknięte pozycje komunikacyjne często pojawiają się w przypadku zaburzeń lękowych, doświadczania stresu lub braku pewności siebie.

Kulturą jest, że zamknięta postawa pojawia się u podwładnych podczas komunikowania się z przełożonymi, kierownictwem.

Dzieci często zajmują pozycję zamkniętą przed rodzicami, którzy w okresie wychowania są podatni na znęcanie się psychiczne i fizyczne.

Pantomima w psychologii to sposób na pokazanie się. Człowiek stanie wyprostowany i przebrany, zwłaszcza przed ludźmi, którzy wydają mu się na wysokim statusie. Ta postawa mówi również o reakcji obronnej organizmu.

Według Michaela Birkinbil

Współautor książki „Modlitewnik dla wodza” i psycholog Michael Birkinbil zauważa, że ​​ułożenie nóg podczas rozmowy wiele mówi. Jego wsparciem są nogi. I jak mocno się trzyma podczas mówienia. Osoba niepewna siebie zwykle przechodzi z nogi na nogę, przecina je, budując ochronę. Jeśli ktoś jest pewny siebie, w tym, co mówi, jego stopy twardo stąpają po ziemi.

Według Pawła Florenskiego

Nie tylko postawa może powiedzieć o stanie psychicznym, ale także gesty. Filozof religijny i poeta Paweł Florenski tak mówił o gestach: dzięki nim formuje przestrzeń, rozciąga się i zniekształca. Podczas mówienia gesty opisują emocje, uczucia, stan wewnętrzny i powstaje „przestrzeń”. Percepcja rozmówcy „zniekształca” wytworzoną „przestrzeń”. Dlatego gesty są rozumiane przez rozmówców na różne sposoby, w zależności od ich percepcji.

Autor: Alana Pisa

Znany pisarz Alan Pease jest uważany za mistrza mowy ciała i rozpoznawania gestów. Uważa, że ​​możliwe jest nie tylko poznanie intencji osoby poprzez jego ruchy, ale także przewidzenie jego przyszłych działań.

Kilka przykładów komunikacji niewerbalnej autorstwa Alana Pizy:

• Rozmówca jest zgarbiony. Taka pozycja ciała może oznaczać, że dana osoba doznała wielkiego szoku. Przeżył dużo stresu lub jest teraz w stanie niepokoju. Zgarbione plecy mówią o „poważności” sytuacji, które musi „ponieść sam”.
• Rozmówca pochyla się w kierunku przeciwnika. Takie działanie oznacza, że ​​dana osoba jest zainteresowana rozmową lub samym rozmówcą. Próbuje zbliżyć się do obiektu, który go interesuje.
• Rozmówca przechyla głowę, a jego powieki opadają. Taki gest oznacza całkowitą zgodę. Z drugiej strony, jeśli dotknie twarzy rękami, to nie ufa swojemu przeciwnikowi. Jeśli dana osoba próbuje zakryć twarz dłonią, może to oznaczać strach i zakłopotanie.
• Aktywne ręce. Jeśli rozmówca nerwowo głaszcze się podczas dialogu, porusza palcami, ociera się o siebie dłońmi, to mówi o podnieceniu i strachu. To samo można powiedzieć, gdy człowiek podnosi pierwsze napotkane przedmioty, przewraca je, dotyka.
• Otwarte dłonie. Rozwiń ramiona mówią o zaufaniu, chęci porozumiewania się. Taka osoba jest skłonna do otwartego dialogu.
• Skrzyżowane łokcie i nogi mogą wskazywać, że dana osoba próbuje odciąć się od rozmówcy. Wyprostowanie łokci i nóg wskazuje, że osoba wykazuje empatię.

By Max Eggert

Pantomima w psychologii to sposób na kontrolowanie. Max Eggert jest psychologiem specjalizującym się w psychologii zarządzania. Zidentyfikował 75 ruchów ciała człowieka, pokazując jego intencje, nastrój i stan emocjonalny. Jeśli nauczysz się czytać ruchy ciała rozmówcy, a także nauczysz się mówić w języku migowym, możesz nawiązać komunikację z dowolną osobą, co jest niezwykle ważne.

Kilka przykładów komunikacji niewerbalnej autorstwa Maxa Eggerta:

• Jedno ramię jest zgięte i przylega do drugiego. Drugie rozdanie jest opuszczone. Ta sytuacja sugeruje, że dana osoba czuje się niepewnie.
• Ręce znajdują się przed ludzkim ciałem. Na przykład osoba siedzi przy stole z rękami wyciągniętymi do przodu na stole. Dotyka niektórych przedmiotów. To zachowanie sugeruje również, że osoba czuje się nieswojo, niepewnie. Jest skompresowany, czuje się zakłopotany.
• Głowa przyciąga do ramion. Idą w górę. Osoba „kurczy się”. Ta pozycja ciała sugeruje, że chce chronić się przed rozmówcą. Często ta pozycja jest zajmowana podczas kłótni, konfliktów.
• Ramiona skrzyżowane w okolicy klatki piersiowej. W ten sposób osoba jest chroniona przed rozmówcą. Może się z nim nie zgadza. Odmawia przyjęcia swojego punktu widzenia.
• Mężczyzna głaszcze się po brodzie. W tym momencie prawdopodobnie rozważa decyzję lub ocenę rozmówcy.
• Palce stóp skierowane są w stronę wyjścia. Osoba nieświadomie pokazuje, że chce odejść. Czuje się niekomfortowo przebywając w pobliżu rozmówcy, towarzystwa lub w tym pokoju. Jeśli skarpetki skierowane są przeciwnie, na przeciwnika, to osoba jest zainteresowana rozmową.
• Stukanie palcami u nóg, tupanie stopami wskazuje, że dana osoba jest znudzona.
• Podczas rozmowy osoba kładzie ręce za plecami. Chce więc pokazać swoją dominację nad rozmówcą.
• Podczas rozmowy ręce rozmówcy są w kieszeniach. Chce być przekonany. Jest nieufność.
• Rozmówca pociera dłonie. Ta akcja sugeruje, że ma duże nadzieje na sukces.
• Podczas ściskania rąk osoba dotyka łokcia rozmówcy. Próbuje okazywać pragnienie bliskiej przyjaźni.
• Ściskając ręce, osoba kładzie drugą rękę na górze. Próbuje pokazać swoją dominację.
• Podczas ściskania rąk osoba dotyka nadgarstka. Takie ruchy mówią o radości spotkania.
• Mężczyzna przygryza wargi. Jest nerwowy, niespokojny.
• W rozmowie osoba odchyla się do tyłu. Taka pozycja ciała może wskazywać na niezgodę lub stan szoku wynikający z usłyszanych informacji.
• Podczas dialogu człowiek zaciska zęby, napina kości policzkowe. Powstrzymuje gniew, jest zdenerwowany.
• Podczas rozmowy rozmówca zwolnił swoją mowę. Być może kłamie, starając się ukryć prawdę i nie mówić za dużo.
• Zwiększone kleszcze. Rozmówca często mruga, jego kości policzkowe drgają i może pojawić się zauważalne jąkanie. Martwi się, nie jest pewien rozmówcy.

Wykorzystanie pantomimy

Pantomima w psychologii służy do profilowania osoby oskarżonej o przestępstwo. Niektórzy wiedzą, jak kłamać tak, aby nawet maszyna drukarska tego nie ujawniła. Ale psycholog języka migowego rejestruje każdy ruch podejrzanego. Dzięki temu możesz ujawnić, czy kłamie, czy nie. Doświadczony psycholog zawsze potrafi odczytać emocje, stan osoby po jego gestach, postawach.

Pantomima jest aktywnie wykorzystywana przez menedżerów. Dobry szef zawsze wie, jak zaprezentować się swoim podwładnym, aby pokazać swoją dominację i władzę. Dobrze wyróżnia się wśród pracowników, którzy kłamią, zatajają informacje.

Koncepcja dublowania mowy ciała

Odzwierciedlenie mowy ciała pomaga nawiązać kontakt z rozmówcą poprzez powtarzanie jego gestów i postaw.

Niektórzy naukowcy twierdzą, że dana osoba ma część mózgu odpowiedzialną za kopiowanie działań innych ludzi. Najprostsze czynności to ziewanie i uśmiechanie się. Mózg rozpoznaje twarz osoby i kopiuje jej wyraz.

W komunikacji niewerbalnej dublowanie jest tłumaczone jako „jestem taki sam jak ty”, „czuję to samo”. Takie działania pomagają pozyskać partnera.

Ciekawostką jest to, że odwzorowując mimikę twarzy, postawę, osoba zaczyna odczuwać te same emocje, co rozmówca. Na przykład, jeśli ktoś uśmiechnął się „na siłę”, powtarzając za przeciwnikiem, może poczuć przypływ dobrego nastroju.

Jak zarządzać własną pantomimą

Umiejętność zarządzania pantomimą nauczy Cię umieszczania siebie w społeczeństwie tak, jak chce tego dana osoba. Głównym zadaniem jest uświadomienie sobie, w jakich sytuacjach, z jakimi ludźmi manifestują się określone postawy, gesty, mimika. Musisz nauczyć się obserwować siebie. Podczas dialogu musisz kontrolować swoje ruchy. Z biegiem czasu człowiek zrozumie, co robi w sytuacjach stresowych, jakie postawy przyjmuje, gdy jest zadowolony ze spotkania. W ten sposób nauczy się kontrolować i rozumieć swoją mowę ciała.

Pantomima to jedna z opcji komunikacji niewerbalnej. Nie tylko psychologowie mogą uczyć się i rozumieć język migowy, ale także osoby z dala od tej sfery, aby lepiej zrozumieć rozmówcę.

Film o pantomimie

Jak czytać osobę za pomocą mimiki: