Melancholijny. Plusy i minusy temperamentu, charakteru osoby

Różne osoby reagują na to samo wydarzenie w zupełnie inny sposób, co jest bezpośrednio związane z typem ich temperamentu. Temperament to zespół mentalnych i duchowych cech osobowości, które określają, jakie nastroje i procesy (hamowanie, spokój lub podniecenie) panują w danej osobowości. Przydziel 4

typ temperamentu - melancholijny, sangwiniczny, choleryczny i flegmatyczny, z których każdy ma swoje własne cechy, plusy i minusy.

Kim jest melancholijna, ogólna charakterystyka

Opis każdego rodzaju temperamentu po raz pierwszy pojawił się w pracach słynnego myśliciela i uzdrowiciela starożytnej Grecji, Hipokratesa. Następnie temat ten kontynuował inny filozof Galen. Obaj badacze wierzyli, że temperament człowieka zależy od rodzaju „soku życia”, który płynie w ludzkim ciele. Uważali, że ludzie melancholijni mają płynącą czarną żółć, która po grecku brzmi „malena hole”, od której właściwie wzięła się nazwa tego typu temperamentu.

Osoby melancholijne uważane są za osoby posępne i przygnębione, co wiąże się z ich zwiększoną wrażliwością i urazą. Rzeczywiście, w przeciwieństwie do ludzi choleryków lub sangwiników, ludzie melancholijni często przywiązują wagę do tych rzeczy i wydarzeń, na które ci pierwsi nawet nie zwracają uwagi. Są niezwykle drażliwe, ale jednocześnie same są zdolne do współczucia, dlatego są bardzo współwinne i zawsze gotowe do pomocy.

Główne cechy charakteryzujące osobę melancholijną to:

• wrażliwość;
• zwątpienie w siebie;
• wrażliwość;
• skup się na sobie i swoim wewnętrznym świecie, izolacji;
• pragnienie samotności;
• nieśmiałość i nieśmiałość;
• emocjonalność.

Ludzie melancholijni są bardzo podatni na zranienie i kiedy wpadają w nieprzyjemną sytuację, przeżywają ją mocno, długo przewijając w głowie wszystkie szczegóły i starając się zrozumieć, na czym polegała ich wina. Tacy ludzie są bardziej podatni na depresję niż inni, częściej mają myśli samobójcze.

melancholijny człowiek

Dla melancholików romantyzm jest bardziej charakterystyczny niż inne. Zakochując się, bardzo pięknie opiekują się kobietą i wiedzą, jak ją mile zaskoczyć. Aby zapał takiego człowieka nie osłabł, należy go chwalić, traktować go z troską, czułością i czułością. Budujący relacje, melancholijni mężczyźni traktują ich z niepokojem i najczęściej mają najpoważniejsze poglądy na wybraną.

Ten typ mężczyzn nie ma pewności siebie i ze względu na nadmierną nieśmiałość i nieśmiałość często pozostaje sam. Trudno im też się otworzyć i sprawdzić w biznesie oraz w budowaniu kariery, ponieważ nadmierna emocjonalność i wrażliwość uniemożliwiają im pełne wykazanie się przedsiębiorczością.

Co więcej, większość z tych mężczyzn to sumienni pracownicy i znakomici wykonawcy. Idealnym dla nich scenariuszem życiowym jest małżeństwo z wyrafinowaną dziewczyną, która je zrozumie oraz stabilna praca intelektualna lub twórcza na średnim poziomie.

Kobieta melancholijna

Kobiety o melancholijnym typie temperamentu to wierne żony, dobre, wrażliwe matki. Dla nich wszystko, co związane z małżeństwem i rodziną, ma szczególną wartość i często poświęcają się dla rodziny. Są w pełni usatysfakcjonowani, że rolę żywiciela rodziny, jak to było wcześniej w zwyczaju, pełni mężczyzna w rodzinie. Jeśli starają się robić coś innego poza domem i życiem codziennym, odnoszą największe sukcesy w zawodach o orientacji twórczej.

Zazwyczaj kobiety melancholijne unikają hałaśliwych firm i szukają samotności. Mają niewielu przyjaciół i dziewczyn, prawie nie zawierają nowych znajomości. Takie dziewczyny są bardzo zanurzone w swoim wewnętrznym świecie, swoich doświadczeniach. Są bardzo marzycielskie, skłonne do samokrytyki i głębokiej introspekcji. Ich najważniejszym problemem jest zwątpienie, dlatego często uważają się za nieatrakcyjnych i przeżywają szereg trudności życiowych.

 Dziecko melancholijne

Dzieci melancholijne różnią się od swoich rówieśników nadmierną nieśmiałością, skromnością i nieśmiałością. Są bardzo mili i bezbronni. Nie starają się, jak większość dzieci, cały czas ruszać i bawić się z innymi dziećmi, bo boją się pojawiających się konfliktów i sporów. Dziecko melancholijne najlepiej czuje się w towarzystwie rodziców i bliskich, bo może im w pełni zaufać.

Zazwyczaj takie dzieci są wysoce intelektualne, ale naturalna presja wynikająca z ich temperamentu uniemożliwia im wyrażanie siebie i otwieranie się. Dla melancholika to powszechna sytuacja, kiedy dobrze wiedziało, co odpowiedzieć na lekcji, ale wolał milczeć z powodu zakłopotania. Rodzice powinni starać się poprawić charakter dziecka i starać się pomóc mu pozbyć się nadmiernej nieśmiałości i zwątpienia, ponieważ później znacznie zakłóci to jego życie.

Jak rozpoznać melancholika?

Melancholik, którego wady i zalety omówimy w dalszej części artykułu, różni się od innych typów temperamentu przede wszystkim depresją i pesymizmem. Te dwie cechy mają ogromny wpływ na wszystkie sfery życia melancholika, ponieważ takim ludziom trudno jest bronić swojej niewinności, osiągać swoje cele i patrzeć na życie z optymizmem.

Jeśli podasz krótki opis osoby melancholijnej, to możemy powiedzieć, że jest to współczujący, zamknięty i bardzo wrażliwy introwertyk (jednostka nastawiona na swój wewnętrzny świat).

Nawet zewnętrznie ludzie melancholijni różnią się pod wieloma względami od innych typów. Zwykle mają asteniczną budowę, poruszają się nieśmiało i niepewnie. Tacy ludzie mówią cicho, czasem niewyraźnie, ale nie dlatego, że mają problemy z dykcją, ale z powodu własnej nieśmiałości.

Najczęściej ludzie melancholijni są w złym humorze i niejako oskarżają wszystkich o swoją negatywność, ciągle wypowiadając zwroty typu „wszystko jest bardzo złe”, „nic z tego nie wyjdzie”. Wśród utalentowanych, kreatywnych ludzi jest wielu melancholików.

Jak zachowuje się melancholik, kiedy kłamie

Osoby melancholijne rzadko kłamią, ponieważ po pierwsze nie wiedzą, jak to zrobić, a po drugie nie są szczególnie skłonni do kłamstwa. Jeśli melancholik musi kłamać, dzieje się to niezwykle niezręcznie i dość łatwo będzie rozpoznać, że kłamie. W tym momencie ruchy takiej osoby stają się chaotyczne i rozproszone, odwraca oczy na bok (biegnące spojrzenie), nie może wyraźnie wyrazić swoich myśli, ponieważ są z nim bardzo zdezorientowani.

Zalety postaci

Melancholik, którego zalety i wady opisano w artykule, jest w większości uważany za typ depresyjny, który nie ma żadnych pozytywnych cech, z wyjątkiem reakcji i życzliwości. Dla wielu osób melancholia kojarzy się z pewnego rodzaju otępieniem, otępieniem i beznadziejnością. Jednak oprócz tego, że ludzie melancholijni są w rzeczywistości bardzo sympatyczni i życzliwi, mają też szereg innych zalet, którymi nie mogą się pochwalić osoby o innych typach temperamentu.

Ludzie melancholijni to wspaniali twórcy i myśliciele

Słynnym melancholikiem był niemiecki pisarz Franz Kafka. W jego twórczości melancholia jest w pełni odzwierciedlona, ​​gdyż w swoich pracach bardzo często porusza tematy absurdu i zagłady.

Również ludzie melancholijni to:

• Ch. Darwin;
• NS. Czajkowski;
• N. Gogola.

Rzeczywiście, panująca w postaci melancholia przyczynia się do rozwoju pragnienia samotności i aktywnej aktywności umysłowej. Ludzie melancholijni tworzą doskonałych artystów, pisarzy, muzyków, aktorów, jak tylko potrafią, dzięki swojej wrażliwości trafnie wprowadzi obraz i odtworzy go tak emocjonalnie i prawda.

Jeśli melancholik nie ma skłonności do kreatywności, to może sprawdzić się w monotonnej pracy wymagającej wytrwałości i koncentracji (księgowy, programista).

Ludzie melancholijni mogą być szczęśliwi

Uważa się, że to ludzie melancholijni częściej niż inni czują się nieszczęśliwi i mają tendencję do narzekania na los. Jest w tym trochę prawdy, ale ten fakt wcale nie oznacza, że ​​nie mogą być szczęśliwi.

Osoby melancholijne czują się nieszczęśliwe z powodu braku spełnienia w jakiejś dziedzinie, a nawet kilku, z powodu nieśmiałość, nieśmiałość i uraza czasami bardzo trudno jest zbudować zarówno życie osobiste, jak i osiągnąć zawodowstwo uznanie. Jeśli człowiek melancholijny zdaje sobie sprawę ze swoich problemów i pracuje nad sobą, to ma wszelkie szanse na pełne i szczęśliwe życie.

Tendencja do autorefleksji

Autorefleksja i introwertyzm (wycofanie się) osób melancholików może być zarówno plusem, jak i minusem. Pozytywnym aspektem jest to, że tacy ludzie mają tendencję do przeprowadzania głębokiej analizy swoich myśli, działań i wydarzeń, które im się przytrafiają, co pomaga im rozwijać się wewnętrznie i doskonalić.

Z drugiej strony takie samokopanie nie powinno całkowicie przejmować człowieka, ponieważ w przeciwnym razie szybko straci zainteresowanie wszystkim na świecie oprócz swojej osoby, co znacznie ograniczy jego wzrost i rozwój w całym życiu kule.

Umiejętności psychologa

Nawyk przeprowadzania mentalnej głębokiej analizy różnych wydarzeń w czasie pomaga melancholikom nauczyć się rozumieć ludzi nie gorzej niż dyplomowani psychologowie. Często melancholijne osobowości prowadzą pamiętniki, w których na półkach opisują wszystkie swoje doświadczenia. Zdobyte przez lata doświadczenie pozwala im oddzielić złe od dobrych i intuicyjnie trafnie przewidzieć bieg wydarzeń.

Głęboki umysł

Ludzie melancholijni mają głęboki i dociekliwy umysł. Jeśli interesuje ich jakieś pytanie, na pewno dotrą do sedna. Nie widzą powodu, aby studiować i zagłębiać się w coś powierzchownie. Minusem takiej cechy jest to, że nie mają tendencji do studiowania wszystkiego od razu i dlatego może się wydawać, że krąg ich zainteresowań jest dość wąski.

Ale to nie do końca prawda. Mogą mieć wiele zainteresowań, ale ze względu na specyfikę ich melancholijnego temperamentu wolą nie spryskiwać wszystkiego, na przykład na przykład ludzie choleryczni, ale naprawdę głęboko studiują jeden obszar lub realizują się w jakimś specyficznym wąskim obszarze (twórczość, macierzyństwo, nauka Stanowisko).

Powściągliwość

Ludzie melancholijni wiedzą, jak milczeć, kiedy to konieczne, ponieważ są bardzo taktowni i subtelnie wyczuwają, kiedy należy mówić, a kiedy lepiej się od tego powstrzymać. Rozmawiając z innymi ludźmi, nigdy nie przerywają i wiedzą, jak słuchać.

Wady temperamentu

Melancholik, którego plusy charakteru brane są pod uwagę ogólnie, ma też negatywne strony lub minusy, które mogą nie odbijać się najlepiej na jego własnym życiu.

Źli organizatorzy

Osoby melancholijne są dobrymi wykonawcami, jeśli chodzi o rutynową pracę (programiści, księgowi), a także doskonale odsłaniają swój wewnętrzny świat w kreatywności, jeśli mają jakieś skłonności. Jednocześnie nie są dla nich odpowiednie czynności, które wymagają presji i tłumienia woli innych osób. Będzie im trudno tam, gdzie muszą regularnie doświadczać stresu, stawiać czoła chamstwu i odrzuceniu (sprzedaż, biznes).

Ludzie melancholijni rzadko stają się duszą firmy i nieformalnymi liderami w życiu codziennym, ponieważ w generalnie nie starają się szczególnie nauczyć, jak przyciągnąć uwagę innych, po prostu dlatego, że tego nie robią niezbędny.

Podatność i uraza

Ludzie melancholijni są niezwykle drażliwi i bezbronni. Często przywiązują wagę do rzeczy, których osoba o innym temperamencie nawet by nie zauważyła. Obrażone, melancholijne osobowości przez lata kumulują w sobie negatywność, ponieważ bardzo dobrze pamiętają występki innych ludzi i często mentalnie nieustannie powracają do tej lub innej bolesnej dla nich sytuacji.

To postrzeganie życia przede wszystkim szkodzi im samym, ponieważ utknąwszy w przeszłości i zawieszając się na niej, dają znaczące część ich energii na bezsensowne rozumowanie, co negatywnie wpływa na ich chęć nauczenia się czegoś nowego i pójścia naprzód.

Pesymizm

Ludzie melancholijni to ludzie, którzy nie oczekują od życia niczego dobrego i są pesymistycznie nastawieni do wszelkich przedsięwzięć i inicjatyw. Można to wyrazić w sarkastycznych komentarzach i kpinach, a także w panice, w którą mogą wpaść w pewnych okolicznościach. Takie postawy w życiu tylko nasilają się z biegiem lat, co wiąże się z nagromadzonymi doświadczeniami i pretensjami melancholika.

Znając tę ​​osobliwość osoby, wielu stara się unikać komunikowania się z nim, ponieważ większość ludzi tego nie robi lubią słuchać ponurych przepowiedni dotyczących ich pomysłów, jeśli dzielą się swoimi planami i czegoś chcą osiągnąć.

Powolność

Cechę tę posiadają nie tylko ludzie flegmatyczni, ale także melancholijni. Trudno czekać na szybką decyzję z ich strony, a jeśli spróbujesz wywrzeć presję na melancholika, możesz zrobić sobie wroga, który przez całe życie będzie pewien, że popełnił błąd właśnie z powodu tego pośpiechu.

Rozwiązując zarówno bieżące, jak i globalne problemy, osoby melancholijne wolą podejść do sprawy wnikliwie i poważnie, po dokładnym rozważeniu wszystkich argumentów i rozważeniu wszystkich zalet i wad, co samo w sobie wymaga znacznych koszty czasu.

Potrzeba zatwierdzenia

Melancholika bardzo motywuje wysoka ocena jego pracy. Ważne jest, aby wiedział, że wysiłki nie przeszły niezauważone i robi coś nie bez powodu. W przeciwnym razie tacy ludzie mogą mieć urazę, wydaje im się, że nie są doceniani, a ich wysiłki nikomu nie są potrzebne. W efekcie osoby melancholijne bardzo szybko tracą motywację, obrażają się, a nawet mogą popaść w depresję.

Skłonność do depresji i chorób psychicznych

Wcale nie jest konieczne, aby każdy melancholik musiał zmierzyć się z depresją w swoim życiu, ale psycholodzy i… psychiatrzy mają wszelkie powody, by sądzić, że ten typ jest bardziej podatny na rozwój różnego rodzaju zaburzeń psychicznych choroby. Często choroby te przebiegają niezauważone przez innych (zwłaszcza depresja), co ostatecznie może prowadzić do nieodwracalnych - całkowitej utraty zainteresowania życiem, samobójstwa.

Perfekcjonizm

Inną uderzającą cechą melancholijnego typu postaci jest perfekcjonizm lub chęć robienia wszystkiego perfekcyjnie i żądanie tego samego od innych. Tacy ludzie mają tendencję do wyznaczania wysokich standardów dla innych i dla siebie.

Fakt, że ludzie w większości przypadków nie spełniają jego oczekiwań i nadziei, bardzo denerwuje melancholika, ale tym bardziej zdenerwowany faktem, że sam nie zawsze przestrzega wymyślonych przez siebie zasad i przepisów, a co za tym idzie, jego zdaniem, zawodzi inni. W rezultacie i tak już niska samoocena melancholika jeszcze bardziej spada i zaczyna dręczyć go bolesne poczucie winy i wstydu z powodu własnej niedoskonałości.

Związek z melancholikiem

Melancholik, którego plusy i minusy charakteru determinują indywidualne zachowanie człowieka, nie zawsze łatwo, w przeciwieństwie do ludzi choleryków i sangwiników, buduje relacje z otaczającymi go ludźmi.

W życiu osobistym czasami może być trudno z partnerem melancholijnym, ale ogólnie tacy ludzie są doskonałymi sojusznikami, ponieważ są gotowi na wiele ze względu na swoją drugą połówkę, rodziców, dzieci. Zawsze chętnie pomagają, przeżywają ból ukochanej osoby jak własny. Jeśli ktoś ma problemy w rodzinie, taka osoba nigdy się nie wycofuje, ale zawsze pogrąża się w sytuacji i dokłada wszelkich starań, aby pomóc.

Ważne jest, aby członkowie rodziny melancholika nauczyli się akceptować go takim, jakim jest i skłonić się do jego marudzenia i pesymizmu. Melancholik uwielbia czuć się potrzebny, dlatego ważne jest, aby poprzez swoje działania i słowa wyjaśnić mu, że tak jest tak właśnie jest, a następnie odda swojej rodzinie i bliskim najcenniejszą rzecz, jaką posiada - swoją wielką miłość serce.

Wychowując melancholika

Wychowanie melancholijnego dziecka wymaga od rodziców dużej wrażliwości i współczucia. Jeśli rodzice mają inny temperament, zwłaszcza jeśli są cholerykami lub flegmatykami, czasami może być im trudno zrozumieć swoje dziecko. Będzie im się wydawać, że wszystkie jego żale są daleko idące i że pozostaje w tyle w nauce, ponieważ nie jest wtedy wystarczająco mądry jak wrażliwe i nieśmiałe dziecko może z łatwością wytrzymać przez długi czas po niesprawiedliwej uwadze rodzica lub nauczyciele.

Ważne jest, aby rodzice dzieci melancholijnych przede wszystkim nauczyli się rozumieć swoje dziecko, okazywali mu cierpliwość, okazywali miłość w każdy możliwy sposób i wspierali wszystkie jego przedsięwzięcia. Ich głównym zadaniem jest sprawić, by czuł się pewnie w swoim środowisku domowym, co bardzo pomoże w komunikacji i nauce w szkole, a także w późniejszym dorosłym życiu.

Jak pracować dla melancholika: 10 najlepszych zawodów

Osobom melancholikom najłatwiej realizować się w obszarach, w których nie muszą stale kontaktować się z ludźmi lub komunikacja z nimi nie jest aktywna, narzucająca, jak np. w sprzedaży, usługach, kierownictwo. Przede wszystkim melancholijni ludzie lubią spokojną pracę, wymagającą skupienia się na drobiazgach. Również tacy ludzie mogą realizować się w niektórych twórczych zawodach, jeśli mają niezbędne naturalne skłonności.

Top 10 zawodów, w których melancholik ma większe szanse na realizację i wykazanie się:

• Naukowiec.
• Nauczyciel (nauczyciel).
• Księgowy, ekonomista, finansista.
• Pedagog.
• Programista.
• Architekt.
• Projektant.
• Piosenkarz, muzyk.
• Malarz.
• Jubiler.

Kompatybilność z innymi rodzajami temperamentu

Melancholik, którego wady i zalety zostały szczegółowo omówione w artykule, jest w różnym stopniu zgodny z innymi typami temperamentu.

Z cholerykiem

Melancholikowi bardzo trudno jest dogadać się z aktywną i wybuchową osobą choleryczną. Osoba choleryk nie jest taktowna i bez dobierania konkretnych słów lubi drwić z innych, co jest bardzo bolesne dla melancholika.

Z sangwiniczką

Najlepsza opcja dla kompatybilności, ponieważ osoba sangwiniczna nie ma tej złośliwości i ekscentryczności, jak u osoby cholerycznej, ale jednocześnie jest także energiczna, towarzyska i, co najważniejsze, patrzy na życie z optymizmem.

Niejako „wyrywa” melancholika, okresowo mu przeszkadza i nie pozwala popaść w przygnębienie i depresję, a jednocześnie umie to robić delikatnie i nie przekracza granic.

Z flegmatykiem

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że powolność obu typów powinna w jakiś sposób przyczynić się do ich jedności i wzajemnego zrozumienia, ale poza tą wspólną cechą nie mają już punktów styku. W rzeczywistości osoba flegmatyczna bardzo różni się od melancholika i nie wie, jak pokazać swoje emocje, a tym bardziej zrozumieć, jak czują się inni.

To zimny typ temperamentu, charakteryzujący się obojętnością i spokojem. Nieokazywanie uczuć z jego strony powoduje całkowite oszołomienie i nieporozumienie u wrażliwego melancholika, który zaczyna obwiniać się za obecną sytuację i szukać przyczyn dystansu partnera.

Z melancholikiem

Najbardziej niefortunne połączenie, ponieważ 2 melancholijne osoby będą się bez końca obrażać i dowiedzieć się, który z nich jest bardziej winny. Ponadto w tym związku nie ma pręta, który wyciągnąłby je ze stanu depresyjnego i pesymizmu oraz dałby zachętę do życia i poruszania się dalej. Z tego powodu w takich parach ludzie, borykając się z różnego rodzaju trudnościami, często uzależniają się od wszelkich substancji (narkotyków, alkoholu) lub przechodzą do religii lub sekty.

Jak melancholik może nabrać pewności siebie?

Uważa się, że rodzaj temperamentu tkwi w człowieku od urodzenia i trudno go zmienić. Jednocześnie możesz jednak pracować nad charakterem i korygować te momenty, których w sobie nie lubisz. W społeczeństwie nie ma tak wielu czystych typów temperamentów, co pozwala melancholikom nabrać większej pewności siebie. Często też zdarza się, że trudności życiowe i okoliczności łagodzą charakter melancholika i czynią go silniejszym.

Aby poczuć się pewniej, osoby melancholijne mogą:

Pracuj nad sobą samodzielnie	unikaj kontaktu z toksycznymi ludźmi; ćwiczenia; uprawiać aktywny tryb życia (długie spacery, sport); przestrzegaj prawidłowej codziennej rutyny (ważne jest, aby mieć wystarczającą ilość snu); wypracować nową, normalną reakcję na każdy bodziec - zablokować pojawiające się poczucie winy, urazy, wstydu za każdym razem, gdy się pojawiają.
Poszukaj pomocy u psychologa	Za pomocą różnych technik (terapia poznawczo-behawioralna, hipnoza, sugestia, autotrening) psycholog może pomóc wypracować najbardziej niepokojące postawy życiowe związane z temperamentem: nieśmiałość; gniew; nadmierna wrażliwość; szczelność, zwątpienie.

Dla wielu temperament melancholijny kojarzy się z depresją i pesymizmem, ale w rzeczywistości ma zarówno minusy, jak i plusy i nie zawsze osoba o tym typie charakteru jest nieszczęśliwa i posępny.

Zazwyczaj ludzie melancholijni są bardzo sympatycznymi i życzliwymi ludźmi, zawsze gotowymi do pomocy innym. Jeśli melancholik jest doceniany i kochany, pracuje nad sobą i stara się radzić sobie z nadmierną urazą i podatność, wtedy ma wszelkie szanse na szczęśliwe i satysfakcjonujące życie, tak jak ludzie z innymi typami temperament.

Film o melancholiku

Typ temperamentu melancholijnego: